Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
คุณเคยมีประโยคอยากพูดในใจแต่ไม่กล้าเอ่ยออกมามั้ย โดยเฉพาะการพูดกับใครอีกคนหนึ่ง โดยที่เราหวั่นไหวในใจอยู่ข้างเดียว เกรงว่าคำพูดนั้นจะถูตีความหมายเป็นเพลิงไฟ แผดเผาความสัมพันธ์ของเราให้มลายจนหมดสิ้น
ผมเป็นคนหนึ่งที่อายเกินกว่าจะพูดคำในใจ หลายครั้งต้องหาข้ออ้างเพื่อเอ่ยออกมา โดยให้อีกฝ่ายคิดเป็นเพียงว่า เรื่องเล่า หรือนิทาน ...
"คนต่อไปครับ ... พี่ชานยอล !!"
หู้ววววว !!
เสียงโห่ร้องและปรบมือดังขึ้นหลังจากเพื่อนในคณะเอ่ยชื่อผม ... รอบกองไฟคืนที่สองคืนสุดท้าย เราจะได้เอ่ยถึงความในใจที่ได้มาร่วมค่ายกัน แต่อย่างนั้นมันก็จะแคบไป พวกเราเลยให้ทุกคนพูดอะไรออกมาก็ได้ แล้วทุกอย่างที่พูดจะอยู่เพียงตรงนี้ และดับหายไปพร้อมกับกองไฟ
"สวัสดีครับทุกคน ผมปาร์ค ชานยอล ปี2 นะครับ" คำทักทายแรกของผมเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
ทุกคนที่นั่งรอบกองไฟมองผมด้วยแววตาอยากรู้ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างประม่า แล้วมองทุกคนที่มองมาเช่นกัน ทว่าสายตาผมหยุดนิ่งที่เพื่อนตัวเล็กหนึ่งคนที่นั่งอยู่ข้างไอ้เฉิน มันกำลังมองมาที่ผมเหมือนกัน แต่ก็หันหน้าหลบไปก่อน ผมจึงละสายตาไปมองคนอื่นบ้าง
"ความในใจรอบกองไฟ ... น้องๆหลายคนเอ่ยถึงความยากลำบากกว่าจะเข้ามาเป็นนักศึกษาในคณะนี้ได้ จริงๆพี่ก็ไม่ได้เข้ามาสบายกว่าน้องนักหรอก แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ผ่านมาแล้ว และเราก็มีความรู้สึกใหม่ๆที่ต้องรับรู้ในแต่ละวัน"
