Different| L.S

Hoofdstuk 1

POV: Louis
Vandaag is het zover. Vandaag is de selectie voor de bloedgroepen. Aangezien ik gisteren zestien ben geworden ben ik ook aan de beurt. De wekker is s'ochtends al vroeg gegaan en ik zit nog te ontbijten aan de keukentafel terwijl mijn ouders mij blijven aanstaren. Hun ogen branden diep door tot in de kern van mijn botten. Ze kunnen niet geloven dat hun enige kind vandaag "volwassen" word zoals iedereen dat hier noemt. Vooral mijn moeder drijft hier heel erg in door. Ze ratelt al weken over hoe trots ze wel niet is over het feit dat ik vandaag mijn toekomst laat bepalen. Mijn ouders zijn beide bloedgroep wit. Je kan dus wel begrijpen dat ik in een goed gezin ben opgevoed. Altijd met twee woorden spreken, respect voor alles wat leeft en ademhaalt en bovenal taalbeheersing. Je kan dus wel veronderstellen dat mijn ouders verwachten dat ik net als zij ook bloedgroep wit ben. Ze weten het zelfs al zeker. Ik zou het zelf nog niet weten. Dat hangt af van de uitslag van vandaag.

'Eet je wel goed Louis?' Vraagt mijn moeder nu al voor de vijfde keer. 'Mama ik snap dat u nerveus bent maar er is echt niks aan de hand' zeg ik. Ze pakt dan boven tafel mijn hand vast. 'Dat weet ik ook wel lieverd maar vandaag is je grote dag. Je word eindelijk volwassen en hier leef je al jaren naar toe' zegt ze. 'Ja dat weet ik' zeg ik. Op dat moment woelt mijn vader even door mijn haren. 'Je doet het vast goed jongen'. Ik knik zwakjes. Ik hoop ten alle goede dat dit alles in goede banen loopt.

Zodra ik klaar ben met ontbijten help ik mijn ouders met afruimen. Althans.. Veel is het niet. We zijn namelijk nogal arm net zoals velen hier. Alle bloedgroepen hebben het moeilijk en zwaar omdat ze bijna geen geld of eten hebben. De leiders van de bloedgroepen, ook wel de juryleden genoemd, zijn wel rijk. Zij lopen ieder jaar rond in mooie pakken. Als ze ons passeren moeten we altijd buigen ter begroeting. Zij zijn immers de hoge ranking. Al vraag ik me wel af waarom zij niet wat doen aan de armoede die er heerst in Waisfille. Waarschijnlijk zal ik het nooit weten.

Ik doe nog de bovenste knoopjes van mijn bloes dicht die mijn moeder voor me had klaargelegd. Ik moet er vandaag goed uitzien zei ze. Ook al heb ik niet veel mooie kleren. De bloes die ik nu aan heb is van mijn vader geweest net zoals zijn broek. We hebben gewoonweg geen geld om nieuwe te kopen. Ik ga voor de spiegel zitten en doe mijn haar nog even goed voordat ik opnieuw naar de woonkamer loop waar mijn trotste ouders al zitten te wachten. 'Kom Louis, we gaan' zegt mijn vader waarna we ons huis uitlopen. Ik ben duidelijk niet de enige die pas zestien is geworden want er lopen heleboel mensen dezelfde kant op. Ook Liam Payne en zijn ouders. Ik ken hem wel. Hij pestte mij vroeger altijd op school. Zijn ouders zijn duidelijk van bloedgroep rood want Liam is een echt vechtersbaasje. Net zo grof en disrespectvol als zijn ouders. Al zal ik dat nooit hardop durven zeggen.

We lopen verder naar de grote arena waar de selectie zal plaats vinden. Hoe dichterbij ik kom, hoe zwaarder mijn voeten worden en hoe sneller mijn hart gaat kloppen. Mijn ouders merken het en grijpen mijn beide handen vast. 'Geen zorgen' fluistert mijn moeder. Niet dat ik er nu iets aan heb. We nemen plaats op de tribune waar al veel kinderen zitten met hun ouders. Allemaal nerveuze gezichten kijken naar het podium waar we straks 1 voor 1 moeten verschijnen. Als iedereen zit klinkt er een gong met als gevolg dat iedereen stil valt. Mijn ouders en ik ook. De stilte in de arena is oorverdovend. Zo stil dat ik bijna niet durf te ademhalen. Al snel verschijnen de "juryleden" op het podium. Het zijn drie mensen. Het zijn altijd drie mensen. Twee mannen en één vrouw. De vrouw heeft een rode jurk aan en blond opgestoken haar. Haar lippen zijn rood gestift. Ze ziet er mooi uit moet ik zeggen. Maar haar ogen kijken me vol serieusheid aan. Alsof ze me willen doorboren ofzo.

'Welkom, nieuwe deelnemers' begint ze mee. Haar stem daar in tegen is kalm en rustig. Maar toch heeft het niks geruststellends. 'Zoals jullie wellicht al weten gaan we vandaag bepalen in welke bloedgroep jullie thuis horen. In wit, blauw of rood. Het DNA van jouw bloed en de genen die zich erin bevinden zullen bepalen waar jij nou werkelijk thuis hoort. Ben je een vechter? Een denker of misschien een zachtaardige? Wie zal het zeggen' spreekt ze. 'We gaan de lijst af op alfabetische volgorde' zegt ze. Zo praat zij en gaat ze elke naam af. De mannen staan er alleen maar bij. Ieder aan een andere kant van haar. Het bepalen van de bloedgroep ziet er wel indrukwekkend uit. Er word een prikje in je vinger genomen voor een beetje bloed. Dat word op een scanner gedaan en die scant je DNA. Op het grote scherm achter hen verschijnt dan de kleur wit, blauw of rood. Dan weet je in welke bloedgroep je zit. Uiteindelijk hoor ik ook Liam's naam. Hij komt naar voren en ook zijn bloed word gescand. Zoals ik al verwachtte is zijn bloedgroep rood. Zijn ouders zien er dan ook erg blij uit. Na lange tijd wachten word ook mijn naam genoemd. Mijn moeder geeft me nog een kus op mijn voorhoofd en mijn vader een schouderklopje voor ik naar benden loop, naar het podium. Zodra ik voor de vrouw sta steek ik mijn wijsvinger uit. Ze prikt erin met een apparaat en legt mijn vinger op de scanner. Ik zie hoe het scanapparaat laad en tuur alvast naar het scherm. Wat ik dan te zien krijg is zo wonderlijk dat ik het geen eens geloof. De hele arena laad dan ook schokkende reacties horen. De kleur die op het scherm verschijnt.. is Zwart..
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dit was het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe boek, Do you like it?