İŞ ARKADAŞIM (Tamamlandı)

108| Dört Yaş Sendromu

İyi okumalar :)

🌼🌼🌼

Hatırlatma;

Z-Ben geldim annem.. Hem de bak torunun da yanımda! Kızıyorsun değil mi bana? Kızarsın biliyorum.. Hiç gelmiyorum ziyaretine, torununu ve oğlunu getirmiyorum diye.. Ama biliyoruz ki biz sen yanımızdasın bizim! Her anımız da.. Babam mı? Babam iyi, seni çok özlüyor ama o da belli.. Daha gitmedik yanına, önce seni görmek istedik! Arayı fazla uzattık ama zor günler geçirdik biliyorsun.. Senin sayende ayakta durabildim, senin o gece söylediğin sözler sayesinde! "Kızının yanında dur, her şey geçecek" Gerçekten de geçti anne! Sadece tek bir şey geçmedi.. Sana duyduğum özlem ve içimde ki acı.. Geçmedi, geçmeyecek de!

🌼🌼🌼

Bahçeden gelen mangal kokusunun çekiciliği ile Alya'yı kucaklayıp dışarıya çıkıyorum.

Babam, eniştem ve Kerem sohbete dalmış şekilde kahkahalar eşliğinde gülerlerken, teyzem ve tontişim de masaya tabakları yerleştiriyorlar.

Z-Yardıma ihtiyaç var mı? diyorum Alya'yı çimenlerin üzerine, oyuncaklarının yanına bırakırken.

J-Yok bebeğim.. Sabahtan beri bu cadıyla uğraşıyorsun zaten..

Jale teyzem gülerek Alya'yı mıncırırken, daha fazla dayanamayıp mızmızlanmaya başlıyor.

A-Ba baa.. Teeçe şıktı totişi !

K-Gel babacım sen bana.. Hoppacık! Diyor kucağına alırken.

C-Ee kıvırcığım İstanbul' da ne var ne yok..

Z-Ne olsun işte tontişim.. Melis ikizlerle, Yağmur Çınar Alp'le uğraşıyor. Melis'ler de buraya gelmeyi planlıyorlar bir kaç günlüğüne ama izin işleriyle uğraşıyorlar sanırım.

J-Yesin anneannesi onları.. Yaprak halâ hırçın mı Toprak'a karşı ?

Z-Hem de nasıl.. Canı sıkıldıkça Toprak'a sataşıyor, diyorum gülerek.

Arkama dönüp Alya'yı bakışlarım ile kontrol ettikten sonra sandalyeyi çekip oturuyorum.

Etrafımı izlemeye başlıyorum. Sevdiklerimi.. Birlikte yaşadıklarına, davranışlarına, yüzlerinde ki tebessümlerine ve mutluluklarına..

Sonra bir de kendimi sorguluyorum.. Mutlu muyum? Çok! Ama mutluluğum çok eksik. İçim de hep bir burukluk hep bir özlem.. Evin hangi köşesine baksam anılar beliriyor gözlermde.. Annemle olan anılarım!

Şimdi çıksa şu kapıdan diyorum.. Çıksa gelse yanımıza o gülen yüzüyle. Öpse kıvırcık saçlarımın arasından sonra kucaklasa torununu çekse kokusunu içine..

"Kızım bak yap bir çocuk daha.. Kardeş önemli" diye beni bunaltan tavsiyelerini söyleyip dursa.

Ama işte ne yaparsam yapayım onu geri getiremezdim. Yapabileceğim tek şey yokluğuna alışmaktı..

J-Kayınvalidenler falan neler yapıyorlar? Ay kızım hiç bir şey anlatmıyorsun sen..

Z-Teyze ne anlatayım ki, diyorum tebessüm ederek. ;-İyi Sevim annemler de sağolsun biz hastanedeyken Alya ile ilgileniyor. Ahmet babam da bir yandan holding bir yandan hastaneyle uğraşıyor.

J-İyi iyi.. Babaannesi baksın çocuğa.. Öyle bakıcıyla falan uğraşmayın! Güven olmaz zaten bu dönem de bakıcılara.. Çocuğu döveni var, evi soyanı var, baktığı evin sahibini yoldan çıkaran var.. Var da var yani.. En iyisini yapıyorsunuz!

Evin sahibini ?

Yoldan çıkarmak?

Kerem'i ?