Παραδοσιακά

Κεφάλαιο 7

Την επόμενη μέρα όσο κι αν ήθελε η Δάφνη να μείνει στο χωριό, δεν μπορούσε.

Έπρεπε να κάνει το χατίρι στις φίλες της και να πάνε για ψώνια.

Δεν ήξεραν πότε θα την ξαναδούν και ήθελαν να την χορτάσουν. Εκείνη ήλπιζε να την ξαναέβλεπαν σύντομα...το ίδιο κι εκείνος.

Τα κορίτσια γύρισαν αργά το απόγευμα και η Δάφνη είχε αγοράσει αρκετά ωραία ρούχα αλλά και κάποια πράγματα που ήθελε η μητέρα της.

Όταν επέστρεψε στο χωριό το μόνο που την ένοιαζε ήταν να δει αν ο Μιχάλης ήταν εκεί.

Τελικά...δεν ήταν. Απογοητεύτηκε και μπήκε στο μαγαζί με το ζόρι.

"Τι έπαθες;" ρώτησε ο Πάρης.

"Τίποτα." απάντησε η Δάφνη απογοητευμένη και πήγε προς τα μέσα.

Ξαφνικά μπήκε μέσα στο μαγαζί ο Γιώργης και φώναξε την Δάφνη.

"Έλα Γιώργη...πες μου.."

"Εεε...κάτι ήθελα μωρέ να σου δώσω...η Λουκία μου είπε να στο δώσω εγώ, από εκείνη. Έρχεσαι να στο δώσω;" είπε και αμέσως κατάλαβε τι την ήθελε.

"Ναι, ναι φυσικά!" είπε και η χαρά επέστρεψε στο βλέμμα της, βγήκε από το καφενείο με προορισμό το αμάξι του Μιχάλη.

Πλησίασε, βεβαιώθηκε ότι κανείς δεν την έβλεπε, ευχαρίστησε τον Γιώργη και μπήκε στο αμάξι.

Εκείνος έβαλε μπροστά χωρίς να μιλήσει και η Δάφνη παραξενεύτηκε.

"Που πάμε..;"

Ο Μιχάλης δεν απάντησε και αφού βγήκε στο τέλος του χωριού και λίγο πιο μακριά, σταμάτησε το αυτοκίνητο και την κοίταξε στα μάτια.

"Ήθελες να σε φιλήσω και να φοβάσαι μην μας δει το χωριό;" είπε κι εκείνη χαμογέλασε.

Εκείνος της έπιασε το κεφάλι και την φίλησε σιγά και απαλά στην αρχή, αλλά λίγο πιο μετά έγινε κτητικός και παθιασμένος.

Σταμάτησαν το φιλί για να πάρουν μια ανάσα κι εκείνη σαν να ντρεπόταν να τον κοιτάξει.

"Γιατί δεν με κοιτάς;" είπε με ύφος σοβαρό και αυστηρό.

"...τι είναι τώρα αυτό που κάνουμε...;" είπε η Δάφνη χωρίς να τον κοιτάει.