BİR AKDENİZ HİKAYESİ

BÖLÜM -1

                                                                                   -17 YIL ÖNCE-

Her insanın hayatı bir dönüm noktasında oluşur.Kimi piyangoyu kazanır, kimi aşkta kazanır.Akdeniz'in dönüm noktasıysa üniversiteyi kazanmak oldu ya da sadece öyle sanıyordu...

Bizce tesadüflere inanın ama kendinizi çok kaptırmayın.    

           Akdeniz üniversitenin bankında oturmuş  ailesini,İskenderun'u ve deli gibi sevdiği tavuk dürümü düşünüyordu .

'' Ne kadar da lezzetli yaparlardı ama bu özleme katlanmak zorundayım .''

Akdeniz'in hayallerine kavuşma zamanıydı, küçüklüğünden beri hayal ettiği okulu ve bölümü kazanmıştı.19 MAYIS ÜNİVERSİTESİ Hukuk Fakültesi.

''15 gündür bu üniversitedeyim ama hala alışamadım.Burası o kadar büyük bir yer ki beni yutmasından korkuyorum , ALLAH'tan Mertcan'la aynı okuldayız bu konuda şanslıyım. ''

Mertcan , Akdeniz'in çocukluk arkadaşıdır.İlk okulu,orta okulu,liseyi hatta şimdi üniversiteyi bile beraber okuyacaklar.Çocukluklarından beri Akdeniz'inde Mertcan'ında birbirlerinden başka arkadaşları yoktur.

''Alla alla , sabahtan beri aramadı  beni ,kampüste de görmedim dur bir arayayım.''

Çantasından telefonunu çıkarıp Mertcan'ı arar.Çalıyor,çalıyor ve çalıyor tam telefonu kapatmak üzereyken karşı tarafdan ses duyar.

''Karnıbaharım '' küçüklüğünde beri hiç değişmeyen lakabı.

''Bana Karnıbaharım deme Mertcan! Neredesin sen?'' karşı tarafdan kıkırdama sesleri gelince Akdeniz daha çok sinirlenir,Mertcan karşısındaymış gibi kaşlarını çatar.

''Sakin ol şampiyon, bugün biraz işlerim var.Akşam üstü senden notları alırım,çok öpüyorum seni Karnıbaharım.'' Akdeniz tam bir şey söyleyecekken telefon yüzüne kapanır.

''Öküz yüzüme kapattı ! Nah görürsün sen akşama notları.'' sinirle telefonu çantasına atar.

 ''Bari şu yolunu bir türlü bulamadığım kütüphaneye gideyim, en iyisi birine sormak.''banktan kalkar ve karşı tarafdaki banklara doğru yürür. ''Pardon , kütüphane ne tarafda acaba ?''

Bankta 4 erkek oturuyordu.Hepsi aynı anda dönünce , Akdeniz utanıp başını eğdi.Banktakilerden biri ayağa kalkıp , mavi gözleri ile pis bir şekilde Akdeniz'i süzdü. ''İstersen kütüphaneye birlikte gidelim güzelim sohbet ederiz.''

Akdeniz şaşkınlıkla kafasını kaldırdı ve kaşlarını çattı. '' Ben ortada sohbet edilecek birisi veya sohbet edilecek bir konu göremiyorum!! '' hızla arkasını döndü ve yola devam etti , ellerini açarak söylendi. '' ALLAH'ım sen bana sabır ver. ''

Tam bu sırada gözüne biraz ileride duran yön tabelası takıldı.Kütüphane yazısını görünce 32 dişini gösterecek şekilde sırıttı. ''Şükürler olsun ALLAH'ım .'' hızlıca merdivenlerden çıkıp kütüphaneye girdi.Önce eşyalarını masanın üstüne koydu, sonra raflara doğru yürüdü. '' Ah kitaplar, sizde olmasanız ben oksijenimi neyden alacağım.'' kitaplara bakınmaya devam etti.

Raflarda ki tüm kitapları inceledi,kokladı ve  ''Huzur'' deyip kocaman gülümsedi , kendini kitaplara o kadar kaptırmıştı ki bir anda irkildi , arka tarafdan sesler geliyordu.  ''Bu ses ne ya !?''

Sesler daha çok yükselince dayanamadı ve seslerin geldiği yöne doğru yürüdü, gördüklerini anlamaya çalıştı.

''Bırak kolumu gelmeyeceğim!''