Snowstorm

Γνωριμία με τον Αρχηγό.

Φτάσαμε στο παγωμένο χωριό και ο Άλιον ανυπόμονος με έσυρε μέχρι τη σκηνή του Γκέρον. Εγώ κρατάω ακόμη το παλιό βιβλίο που ανακάλυψα. Είναι μια παρηγοριά, εφόσον είναι το μόνο αντικείμενο εδώ που με κρατάει σε επαφή με την γλώσσα μου, εκτός φυσικά από τον Γκέρον.

Ο Άλιον μου αφήνει το χέρι μόλις βλέπει τον γέροντα. Του μιλάει γρήγορα και ξέπνοα, κάτι που είναι λογικό μετά από τόσο τρέξιμο.

Ο Γκέρον γυρνάει και με κοιτάει. Παίρνει βιαστικά το βιβλίο από τα χέρια μου και το ανοίγει με δύναμη. Το ξεφυλλίζει για λίγο παρατηρώντας το με ιδιαίτερη προσοχή. "Μπορείς να το διαβάσεις αυτό;" μου λέει αργά.

Τον κοιτάω παραξενεμένη. Αυτός δεν ξέρει να διαβάζει; Μα την μιλάει άριστα την γλώσσα σαν να είναι η μητρική του. "Εσύ δεν μπορείς;" αποκρήνομαι.

"Όχι... η γνώση της ανάγνωσης της αρχαίας γλώσσας σου έχει χαθεί εδώ και πάρα πολλά φεγγάρια. Δυσεκατομύρια θα έλεγα." απαντάει εντυπωσιασμένος. "Που το βρήκες αυτό;" με ρωτάει κοφτά και μετά γυρνάει στον Άλιον και επαναλαμβάνει από ότι καταλαβαίνω.

Λες και εγώ είμαι ανίκανη να απαντήσω. Δηλαδή...μπορεί να μην κατανοώ πλήρως την τοποθεσία μου, αλλά μπορώ να προσανατοληστώ. Ούτως ή άλλως το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου το πέρασα ταξιδεύοντας στα πιο απομακρυσμένα μέρη που κανένας δεν κατάφερε να ούτε χαρτογράφησει όσο άξιος κι αν ήταν.

Μετά την μακρόχρονη συζήτηση τους ο Γκέρον γύρισε προς το μέρος μου. "Δεν πιστεύω πως είναι τυχαίο που βρέθηκες εδώ." λέει.

"Και με το 'εδώ' εννοείς;" μουρμούριζω εγώ με σκοπό να πάρω μια πιο σαφής απάντηση.

"Εδώ εννοώ τον κόσμο μας. Είναι γραμμένο στο πεπρωμένο σου να μας βοηθήσεις." λέει ο γέροντας.

Ακούγεται μια φωνή απέξω να φωνάζει το όνομα του. Ο ίδιος σηκώνεται και βγαίνει έξω. Ούτε που πρόλαβα να ρωτήσω τι σημαίνουν αυτά που είπε. Ο Άλιον τον ακολουθεί. Εγώ παραμένω για λίγο καθιστή. Τι έχω να κάνω εκεί έξω με αυτούς; Τίποτα. Καλά.... ας το πούμε καθαρή περιέργεια. Σηκώνομαι και εγώ και βγαίνω έξω. "Α Κατερίνα, ο αρχηγός θέλει να σε γνωρίσει." μου απευθύνεται ο Γκέρον.

"Ε;" λέω εγώ πριν καλά καλά καταλάβω τι συμβαίνει. Γυρνάω και βλέπω έναν άντρα ντυμένο με πράσινα ρούχα γεμάτα αραβουργήματα και κεντήματα.(στην φώτο.) Είναι πολύ πιο όμορφα από αυτά που φοράει ο Γκέρον. Αυτός λοιπόν.... είναι ο πατέρας του Άλιον. Ξαφνικά νοιώθω ανχομένη.

"Εμ... Γκέρον; Μιλάει και αυτός την γλώσσα μου;" ρωτάω διστακτικά.

"Όχι, αλλά μην ανησυχείς θα μεταφράζω εγώ." λέει και μου χαμογελάει.

"Μάλιστα..." μουρμούριζω εγώ.

Ο αρχηγός ξεκινάει να μιλάει. Η φωνή του είναι βαριά και δυνατή.

"Το όνομα μου είναι Οάτος, είμαι ο αρχηγός αυτό του χωριού. Ποιο είναι το όνομα σου;" μεταφράζει ο Γκέρον κατά λέξη.

"Κ-Κατερίνα." ψέλλισα.

"Πώς βρεφικές εδώ, Κατερίνα;" μεταφράζει ο Γκέρον.

"Εμ... ανέβαινα το βουνό...και λιποθύμησα... και...ναι." τραυλίζω.

"Γνώριζες τίποτα για τον κόσμο μας πριν έρθεις εδώ;" συνεχίζει ο Γκέρον να μεταφράζει τις ερωτήσεις του Οάτου.

"Όχι... και γιατί με ανακρίνετε;" λέω εγώ ελαφρώς τσαντισμένη.

Ο Γκέρον πάει να μεταφράσει τα λόγια μου και τον σταματάω. "Μην μεταφράσεις το τελευταίο κομμάτι." τον συμβουλεύω.

Μου γνέφει και αφουγγράζεται τα λόγια του Οάτου. Γυρίζει να με κοιτάξει και χαμογελάει. "Καλώς όρισες στο χωριό μας." μου λέει γελαστά.

"Κάτσε τι έγινε τώρα;" ρωτάω.

"Έχεις την άδεια να παραμείνεις στο χωριό μας." λέει ο Γκέρον χαρωπά.

"Γιατί πριν δεν την είχα;" ρωτάω και εκείνη την στιγμή έρχεται ο Άλιον και με αγκαλιάζει.

"Όχι πριν ήσουν δόκιμη." μου εξηγεί ο Γκέρον. "Σε καλωσορίζει." συμπληρώνει.

"Τι άλλο θα ακούσω;" λέω και ανταποδίδω την αγκαλιά στον Άλιον.

Εκείνη τη στιγμή ο Γκέρον λέει κάτι με πολύ σοβαρό ύφος στον Οάτο. Ο Οάτος του απαντάει εξίσου σοβαρά και εκείνος γυρνάει να μεταφράσει σε εμένα.
"Κατερίνα, μπορείς να διαβάσεις σωστά;" με ρωτάει αργά.

"Ε...γιατί;" ρωτάω παραξενεμένη.

"Μπορείς σωστά;" επιμένει.

"Ναι, αλλά μόνο στην γλώσσα μου φυσικά..." του απαντάω.

"Δηλαδή άμα σου δείξω κάτι μπορείς να το διαβάσεις;" συνεχίζει με σοβαρό ύφος.

"Ε ναι, και τι σημαίνει αυτό;" λέω τελείως μπερδεμένη.

Ο Γκέρον χωρίς να μου απαντήσει γυρνάει και συζητάει με τον Οάτο και τον Άλιον. Ο Άλιον σε όλη την διάρκεια της συζήτησης με κοιτάει επίμονα.

"Θα μου πείτε και εμένα τι συμβαίνει;" παραπονιέμαι δυνατά.

Ο Γκέρον και ο Οάτος με αγνοούν, αλλά Άλιον μου κάνει νοήμα να περιμένω με το χέρι του. Νοιώθω πως είναι ο μόνος που με νοιάζεται.

"Χρειάζεται να διαβάσεις κάτι, είναι πάρα πολύ σημαντικό." μου λέει ο Γκέρον και ο Άλιον μου γνέφει να συμφωνήσω.

"Εντάξει." λέω με αβεβαιότητα και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Ο Γκέρον και ο αρχηγός προχωράνε μπροστά, ενώ ο Άλιον πίσω μαζί με εμένα.

Μου γνέφει και βάζει το χέρι του στον ώμο μου για μου δείξει πως δεν χρειάζεται να ανησυχώ.