ALLES IS VOORBIJ

Laatste dag van de zomervakantie

Mila zat tegen Jonas leunend in de zetel. Hij had een dekentje over hen heen geslagen om zeker te zijn dat ze geen kou zou lijden. Ze zaten namelijk beiden in hun pyjama voor de televisie. Jonas prulde in haar haren terwijl hij levensloos naar het beeldscherm staarde. Na een klein halfuurtje was Jonas het beu. "Wil je wat eten?". Mila knikte. Jonas wilde rechtstaan, maar werd door Mila teruggetrokken. Ze gaf hem nog een kusje voor ze hem naar de keuken liet gaan. Mila schakelde de televisie uit en volgde hem naar de keuken. Ze dekte de tafel terwijl Jonas wat eten op de tafel zette. Even later genoten ze van het lekkere ontbijt. "Ik kan niet geloven dat de vakantie morgen al voorbij is.", zei Mila met een lichte teleurstelling in haar stem. "Wat vliegt de tijd.", zong Jonas zacht. Mila lachte en plaatste haar hand op de zijne. "Maar het was wel een awesome vakantie!". "Dat is waar.", antwoordde Mila. Beiden dachten ze terug aan hun zonnige vakantiebestemming. Ze waren 3 weken naar Miami geweest. Daar had Jonas een bezoek gebracht aan zijn moeder en oma. Mila had gemerkt dat dat hem deugd had gedaan en dat maakte haar gelukkig. Even wilde Mila dat ze de tijd kon terugdraaien, maar helaas. Ze schrok wakker uit haar gedachten door de stem van Jonas. "Maar hé. We gaan deze mooie vakantie niet in mineur laten eindigen. Laten we vandaag nog iets leuks gaan doen.". "Ik heb een idee.", schreeuwde Mila terwijl ze Jonas van zijn stoel trok. Ze liep de trap op terwijl ze zijn hand nog steeds stevig vasthield. Jonas keek haar verbaasd aan, maar het enige antwoord dat hij kreeg was een ondeugende glimlach van Mila. Ze opende de kleerkast en haalde zijn zwemshort eruit. "Oooh dat is je fantastische plan.", zei Jonas enthousiast. "Vind je het leuk?", vroeg Mila lief. "Super leuk.". Jonas kustte haar hoofd: "Wat een geweldige ideeën ontstaan daar toch.". "Slijmbal.", grapte ze terug terwijl ze zijn zwemshort naar zijn gezicht miktte. Jonas ging twee handdoeken halen in de badkamer terwijl Mila op zoek ging naar haar bikini die nog ergens in zijn kamer moest rondslingeren. "Op zoek naar dit ?", vroeg Jonas vanuit de deuropening. Met een lach op zijn gezicht hield hij de wit met zwart gestreepte bikini in de lucht. "Bedankt. Wat zou ik toch zonder jou zijn.". Ze bedankte hem met een kus. "Kom, we zijn weg.".

Een klein uurtje later stonden ze aan de rand van het zwembad. Jonas sprong meteen het water in. Mila stak haar tenen in het water, maar haalde ze daar al snel weer uit. "Komaan Mila. Het is echt niet zo koud als je denkt.", zei Jonas terwijl hij z'n hand naar haar uitstak. Even twijfelde ze, maar sprong uiteindelijk toch richting Jonas. Meteen sloeg hij zijn armen om haar heen. "Zie je wel dat het niet zo koud is.", glimlachte hij. "Op die manier niet, nee.". Na een tijdje zwom Mila naar de overkant. "Pak me dan als je kan.", riep ze speels. Zo snel als hij kon zwom hij haar achterna. Maar ze was sneller dan hij verwachte. Mila voelde hoe twee handen zich om haar buik klemde. Ze slaakte een gilletje. "Zo dat duurde lang.", lachtte ze. "Vanwaar komt dat verborgen zwemtalent van jou?", antwoordde hij. "Gewoon. Ik ging vroeger vaak zwemmen met papa.". Hij zag dat Mila's humeur zakte en veranderde snel van onderwerp. "Heb je zin om van de glijbaan te gaan?". Ze knikte enthousiast. Jonas ging de glijbaan op en Mila plaatste zich op zijn schoot. Vliegensvlug gingen ze naar beneden en met een diepe plons belandden ze in het water. "Oké, deze glijbaan doen we dus nooit meer.", zei Jonas vastberaden. Mila keek hem verbaasd aan. "Ja, anders ben ik straks helemaal doof.", zei hij al lachend. Ze gaf hem een tik op zijn hoofd. "Het is al laat. Misschien moeten we naar huis gaan.", zei Jonas. Hij trok Mila uit het water en sloeg haar handdoek om haar heen. Ze schonk hem een dankbare glimlach.

Onderweg naar huis haalden ze nog pizza's af. Jonas had het gezellig gemaakt in de keuken, omdat hij nog volledig wilde genieten van zijn laatste avond met Mila voor ze weer elke dag op school zouden zitten. "En? Zin in morgen?", vroeg Jonas. "Eigenlijk wel. Ik zal blij zijn als ik weer elke dag kan dansen.". Jonas glimlachtte, maar ergens voelde hij weer een steek van jaloezie. Dat betekende ook dat ze weer tijd zou doorbrengen met Brandon. Hoewel hij zeker was dat Mila met heel haar hart voor hem had gekozen, was hij ergens nog steeds bang dat ze voor Brandon's charmes zou vallen. "En jij?". "Ik ook. Ik ook. Eindelijk verlost van die saaie theorielessen van Verlinden.". Mila lachtte. Ze hadden hem en het hele Zwarte Oog definitief opgedoekt. "Stel je voor dat het nu nog erger wordt.", zuchtte Mila. "Jonas Van Loo. Opletten.", zei hij met een irritant hoog stemmetje. Mila lachtte zich dood. "Santiago. Kijk naar het bord in plaats van de ogen van je buurman.", ging hij verder. Mila viel bijna van haar stoel, omdat ze zo hard moest lachen. "Nee. Het zal allemaal wel meevallen. Dit schooljaar wordt fantastisch.", stelde hij haar gerust. "Een jaar zonder geesten?", vroeg ze angstig. "Ik hoop het.". Ze glimlachtte. "Kom sunshine. We gaan slapen. Anders zien we er morgenvroeg zelf als geesten uit.".