...and they lived happily ever after #Wattys2016

Κεφάλαιο 15

«Πως; Μου λες πως γίνεται να γίνονταν τέτοια έκτροπα κάτω από τη μύτη μου... μέσα στο ίδιο μου το παλάτι και εγώ να μην έχω καταλάβει τίποτα;» έλεγε και ξανά έλεγε ο βασιλιάς Edward, θύμιζε μονόλογο... ήταν απογοητευμένος με την συμπεριφορά του γιου του.

Αναρωτιόταν τι είχε κάνει λάθος στην ανατροφή του... Πάντα φρόντιζε να είχε ότι επιθυμούσε, πάντα ήταν δίπλα και σε εκείνον, αλλά και στην δούκισσα Diane ακόμη και αν οι εποχές τον άνδρα τον αποζητούσαν σκληρό και άρχοντα ειδικά για εκείνον που μια μέρα θα αναλάμβανε τα ηνία της βασιλείας μετά τον πατέρα του και παππού του πρίγκιπα Arthur. Θα μπορούσε να δικαιολογήσει την συμπεριφορά του με το ότι μεγάλωσε χωρίς τη μητέρα του, μα έβλεπε τον κόμη που και εκείνος είχε μεγαλώσει δίχως μητέρα και οι δικαιολογίες έπεφταν στο κενό.

Αισθάνθηκε μια έντονη δυσφορία να τον περιτριγυρίζει και δεν άργησε η στιγμή να βρεθεί λιπόθυμος με τον κόμη και την πριγκίπισσα έντρομοι να τρέχουν δίπλα του... κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο απεγνωσμένα.

Ο βασιλιάς ήταν ξαπλωμένος στο δωμάτιο του και ξεκουραζόταν, χρειαζόταν ηρεμία και όχι περιστατικά τα οποία θα τον τάραζαν... πώς να γινόταν όμως αυτό όταν όλα τριγύρω του γεννούσαν το αντίθετο;

Η πριγκίπισσα καθόταν στην σάλα και κοιτούσε έξω από το παράθυρο. Είχε μεσημεριάσει, αναλογιζόταν για το που θα βρισκόταν εκείνη την στιγμή ο πρίγκιπας με την Audrey... σίγουρα θα είχαν διαφύγει μακριά, είχαν περάσει αρκετές ώρες από τότε που το είχαν σκάσει σίγουρα θα βρίσκονταν κάπου μακριά όπου οι φρουροί δεν θα μπορούσαν να τους εντοπίσουν. Άρχισε να πλησιάζει τη μεγάλη σκάλα για να ανέβει στο υπνοδωμάτιο της, όταν στο μαγειρείο άκουσε κλάματα και μια φωνή απαρηγόρητη να θρηνεί γοερά. Έσμιξε τα φρύδια της και προχώρησε προς το μαγειρείο για να αντικρίσει την μαγείρισσα σε άθλια κατάσταση να κλαίει... μόνο τότε συνειδητοποίησε πως η γυναίκα αυτή ήταν η μητέρα της Audrey και έκλαιγε για την πράξη και την ντροπή που η κόρη της είχε διαπράξει! Την πλησίασε με σκοπό να την παρηγορήσει... όταν απροσδόκητα η ταλαιπωρημένη γυναίκα έπεσε στα γόνατα της και άρχισε να απολογείται και να ζητά συγνώμη για το κακό που η κόρη της είχε προξενήσει.

«Λυπάμαι μεγαλειοτάτη... λυπάμαι ειλικρινά! Τι ντροπή... τι κακό ήταν αυτό το οποίο η κόρη μου σας προξένησε.» έλεγε ανάμεσα από τα αναφιλητά της η δόλια γυναίκα.

«Σήκω... σήκω όρθια σε παρακαλώ.» πιάνοντας την από τα μπράτσα η Caroline πήγε να την σηκώσει... μα ήταν αδύνατο.

«Όχι... όχι... πρέπει να σας ζητήσω συγνώμη, αν και ξέρω πως δεν είναι αρκετή! Δεν είχα καταλάβει τίποτα, σας το ορκίζομαι μεγαλειοτάτη... Ο συγχωρεμένος ο σύζυγος μου εργαζόταν στο παλάτι σαν φρουρός όσο ζούσε και εγώ στο μαγειρείο, να μπορέσουμε να ζήσουμε εμάς και τα παιδιά μας με αξιοπρέπεια και το καταφέραμε... όταν εκείνος πέθανε ο Robert ήταν σε ηλικία για ώριμη και ανέλαβε τη δουλειά του πατέρα μου και η Audrey σαν μικρότερη ερχόταν στην αρχή για να με βοηθάει και μετά ο βασιλιάς την προσέλαβε και εκείνη. Που να το φανταστώ ότι θα κάνει κάτι τέτοιο;» της είπε με την πριγκίπισσα να την ακούει...

«Ηρέμησε...» της ψιθύρισε και την ανασήκωσε τελικά για να την βάλει να κάτσει σε μια καρέκλα.

«Πως γίνεται να είστε τόσο μεγαλόκαρδη;» αναρωτήθηκε η γυναίκα.

Ο Robert μπήκε σαν σίφουνας μέσα στο μαγειρείο για να δει τη μητέρα του... δεν ήξερε πως η πριγκίπισσα βρισκόταν εκεί.

«Τους βρήκατε;» ανασηκώθηκε όρθια η μητέρα του.

«Όχι... όχι ακόμα. Ήρθα να δω πως είσαι μητέρα...» δικαιολογήθηκε και άρχισε να πλησιάζει προς της δύο γυναίκες.

«Μεγαλειοτάτη... ζητώ πραγματικά συγνώμη.» ζήτησε και εκείνος.

Της είχαν ζητήσει συγνώμη δύο άνθρωποι οι οποίοι δεν ευθύνονταν σε τίποτα... και την εννοούσαν. Αισθάνονταν ένοχοι...

«Caroline... έρχεσαι λίγο;» ο κόμης μπήκε στο μαγειρείο ζητώντας την.

Τον ακολούθησε σιωπηλά και βγήκαν στην αυλή... πήγαν λίγο απόμερα και ο κόμης κοίταξε τριγύρω ανήσυχος.

«Βρήκαν έναν χάρτη που είχε σχεδιάσει ο Arthur για το πώς θα κινηθούν...» της ομολόγησε. Έντρομη κάλυψε το στόμα της με την παλάμη της...

«Πως; Αφού... τα πήρε όλα μαζί του.» η πριγκίπισσα αναρωτήθηκε λίγες στιγμές αργότερα.

«Δεν ξέρω. Ίσως να του διέφυγε, ίσως να παράπεσε... ίσως...» σταμάτησε απότομα.

«Ίσως;» τον παρότρυνε η πριγκίπισσα Caroline να συνεχίσει.

«Να τον άφησε σκόπιμα πίσω για να τους βρουν...»

(ΩΩΩΩΩΩΩΩ! Τι λέτε, τι λέτε;

Λοιπόν... ρίξτε μια ματιά στην ιστορία που ανέβασα σήμερα ''Το νου σου''... θα είναι πικάντικη από όλες τις απόψεις :3

Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη...)