Transparent

Sonata of Two

Nararamdaman ko na may mga namumuong mga luha sa mga mata ko. Pero ngayon... ayoko itong pigilan. Ayokong punasan ito... at gusto ko lang na tuluyan na itong mahulog mula sa mga mata ko na puno ng kawalan, umagos sa aking mga pisngi. Gusto kong umiyak ng umiyak hanggang sa maubos na lahat ng luha ko.

"Gusto ko namang bumalik sa dati Jojo eh... pero kapag sinusubukan ko naman, parang walang kwenta lang din. Sinusubukan kong makipag-kaibigan sa iba dahil gusto ko talaga magkaron ng isang kaibigan. Pero... pero hindi ko siguro talaga talent yun Jojo. Lagi kasi akong nabibigo dun. Naiisip ko tuloy na baka meant to be na mag-isa ako."

"Hindi ka meant to be na mag-isa!" sabi niya naman sa akin. Napatingin ako sa kanya at doon ko naramdaman iyon: ang unang pagpatak ng aking luha. "Yannie, hindi ka pang-habang buhay na mag-iisa... at saka pa, diba ang saya natin kanina nung naglalaro tayo? Tumatawa tayo diba? At ngayon, nakikipag-daldalan ka sa akin. Kaya Yannie, kung tutuusin, ikaw pa rin yung Yannie na kababata ko. Yung Yannie na best friend ko."

Napatingin ako sa tsinelas ko. Kasing-kulay ito ng langit. 

Sunod sunod na ang pagpatak ng mga luha ko. Patuloy ito sa pag-agos. Iyak ako ng iyak. Sa sobrang pag-iyak ko nga ay ang ingay ko na, pero wala akong pakialam. Wala namang nakakakita o nakakarinig sa akin...

Maliban sa kaibigan kong si Jojo. Pero hindi naman siya totoo.

Pagkatapos kong umiyak ay pinunasan ko ang aking mga pisngi gamit ang aking mga palad. Ayokong umuwi ng bahay at makita ni Mama na ganito ang itsura ko. Huminga ako ng malalim at nagsimula nang paandarin ang swing.

"Alam mo Jojo, kahit hindi ka totoo, nagpapasalamat pa rin ako dahil nagkaron ako ng makakausap. Kahit papaano... hindi ko nararamdamang mag-isa ako. Kahit literally, oo."

Binigyan niya ako ng ngiti. "Yannie, hindi ka naman talaga nag-iisa.. palagi kang may kasama. Palaging may nanunood sa'yo, palaging may sumusubaybay sa araw-araw ng buhay mo. Palagi lang siyang nandyan kahit hindi mo siya nakikita."

Lumaki ang mga mata ko. "May stalker ako...?"

Natahimik si Jojo. Pagkatapos noon ay tumawa siya ng malakas. "Hindi, Yannie. Siguro sa ngayon hindi mo pa siya lubusang nakikilala... hindi mo pa siya nakikita. Pero alam ko, naniniwala akong malapit na rin 'yun."

"Ang weird mo naman." sagot ko sa kanya at huminto sa pagsi-swing. "Jojo, lulubayan mo na ba ako? Sana 'wag ka munang mawala. Sana dumito ka lang muna. Gusto ko kasi ang pakiramdam na ito, yung may nakakausap ako at nakakasama... yung may kaibigan ako."

Ngumiti siya sa akin. "Pero may kaibigan ka naman ah? Si Tita." 

"Si Mama? Pero... hindi ko alam. Mabait si Mama, pero minsan kasi pakiramdam ko pabigat lang ako sa kanya lalo na't siya ang naghahanap-buhay sa amin."

"Mabigat ka talaga Yannie," sabi niya naman.

Natawa naman ako. "Hindi kaya ako mabigat."

"Haha, sabi ko nga magaan ka eh. Pero alam mo Yannie, sana 'wag kang susuko. Sana 'wag kang magsasawa... sana 'wag kang bibitaw. Kase sa totoo lang, yung laging nanunood sa'yo, may maganda siyang plano sa buhay mo. Sana maghintay ka pa. Sana 'wag mong ipagpalit ang isang panandaliang nararamdaman sa isang permanenteng desisyon."

Sa isipan ko, namuo ang mga imahe nung mga oras sa tuwing mag-isa lang ako sa kwarto ko. Nandoon ako palagi sa kama ko, nakatingin sa sulok. Pagkatapos ay tatayo ako, mapapatingin sa salamin. Pagkatapos ay may kukunin ako sa drawer ko. Isang bagay na nagpapagaan ng kalooban ko, isang bagay na dahilan kung bakit kahit papaano ay nakakagalaw pa ako. Yung bagay na alam kong hindi dapat gawin, pero may choice pa ba ako?

Alam yun ni Jojo. Syempre alam niya... galing siya mismo sa utak ko eh.

Umiling ako. "Pasensya ka na at nagagawa ko 'yung mga bagay na iyon..." hindi ko alam pero nahihiya ako. Nahihiya ako na may nakakaalam na iba maliban sa akin. Pero naisip ko ulit, technically parte ko lang din naman si Jojo diba? Kaya hindi yun counted.

"At sana Yannie, 'wag kang mapagod na magising kahit gaano pa karami ang bangungot mo sa gabi... dahil malay mo, paggising mo sa umaga, tanging matatamis at masasayang mga bagay na ang bubungad sa'yo. Sana Yannie tandaan mo 'yun."

Sa tono ng pananalita niya, alam kong nagpapaalam na siya.

Masyadong mabilis. Ayoko pa siyang umalis... gusto kong manatili siya sa tabi ko. Tumutulo na naman ang mga luha ko. Tulo lang ito ng tulo. Umiwas ako ng tingin kay Jojo at napatitig na lamang ulit sa mga paa ko. Ayokong makita niya akong umiiyak.

Naramdaman ko ang ihip ng hangin sa aking leeg. Pinahiran ko ang aking pisngi para alisin ang mga natitirang luha.

At pagka-angat ko sa aking ulo, wala na si Jojo sa tabi ko.