who's next..?

Κόκκινο σαν τη φωτιά.

ΣΤΕΒΗ -Άλισον!Άλισον!Ξύπνα!Θεέ μου τι έγινε;Τι έπαθε;ΞΥΠΝΑ!!!

Άκουγα μια φωνή,νομίζω γυναικεία,ακρυβώς από πάνω μου.Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου αλλά το μόνο που κατάφερνα να δω ήταν μαύρο.Το μαύρο όσο πέρναγε η ώρα ξεθόλωνε και γινόταν σκιές.Πολλές γκρίζες σκιές.Δεν κάθησα να μετρήσω αλλά έτσι με μια γρήγορη ματιά είδα τουλάχιστον δέκα.Και τότε ήταν που άρχισα να συνέρχομαι και αντίκρισα μπροστά μου την Στέβη.Είχε πέσει πάνω στην κυριολεξία και φώναζε σαν παλαβή.

ΑΛΙΣΟΝ -Με ξεκούφανες!Σκάσε μωρέ!*είπα με ένα χαζό χαμόγελο για να μην καταλάβουν όλοι πόσο τρομαγμένη ήμουν.*
ΣΤΕΒΗ -Δόξα το Θεό!Βλαμμένο με κατατρόμαξες!Τι συνέβει;

ΑΛΙΣΟΝ -Τίποτα σπουδαίο..Ένιωσα απλώς μια μικρή ζαλάδα..

ΣΤΕΒΗ -Και τι δουλειά είχες εδώ;Αφού εδώ είναι αίθουσα της πρώτης λυκείου;
ΑΛΙΣΟΝ -Ορίστε; Εγώ απλός αποκοιμήθηκα πάνω στο θρανίο μου;*είπα με ορθάνοιχτα τα μάτια*

Δεν είναι δυνατόν!Ήταν απλά ενα όνειρο..Πως βρέθηκα εδώ!

ΑΛΙΣΟΝ -Έλα μαζί μου.Φεύγουμε..*είπα ενώ χαιρέτησα τα παιδιά που με κοιτούσαν σαν να ήμουν άλιεν*

Άρπαξα την Στέβη απ'το χέρι μου,πήρα την τσάντα μου από την τάξη μου και βγήκαμε έξω.

ΣΤΕΒΗ -Άλισον στάματα να με τραβάς!Με πονάς!*είπε και τράβηξε το χέρι της με δύναμη*

ΑΛΙΣΟΝ -Σόρρυ φιλενάδα αλλά δεν είμαι καλά..Έλα μαζί μου.Θα σου εξηγήσω..

Η Στέβη δεν μίλησε και απλά με ακολούθησε μέχρι το σπίτι μου.Μιας και έλειπαν όλοι ήταν μια χαρά το σπίτι μου για να μιλήσουμε ήρεμα.Δεν είναι και λίγα αυτά που έχω να της πω.Φοβάμαι όμως.Φοβάμαι ότι απλά θα με περάσει για τρελή..