Zodiac Signs-Ζώδια

25-One shot-Κεφάλαιο 3ο

Περιμέναμε για κάμποση ώρα στην σειρά για να μπούμε μέσα και ύστερα δείξαμε στον ελεγκτή τα βραχιολάκια μας και προχωρήσαμε προς το μικρό δωματιάκι.

Για μια στιγμή κόλλησα. Αλήθεια φοβόμουν πολύ. Δεν ξέρω αν είχα υψοφοβία ή απλά δεν ήθελα να εξευτελιστώ μπροστά στον Νίκο αλλά τα πόδια μου να τρέμουν και τα χέρια μου να ιδρώνουν.

Από την μία ήθελα απλά να τρέξω μακριά ουρλιάζοντας και να χωθώ πάλι κάτω από το καβούκι μου με την συντροφιά των βιβλίων μου και από την άλλη ήθελα να μείνω εκεί και να αποδείξω σε όλους, στον Νίκο καθώς και στον εαυτό μου, ότι δεν ήμουν δειλή και ότι μπορώ να καταφέρω ότι βάλω στο μυαλό μου.

Ο Νίκος δίπλα φαινόταν αποφασισμένος και δεν ήταν διατεθημένος να αφήσει το πλευρό μου. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένιωσα το χέρι του να τυλίγεται γύρω από το δικό μου και με ένα απαλό σφίξιμο μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.

-Δεν πιστεύω να τα παρατήσεις τώρα που φτάσαμε μέχρι εδώ έτσι?

Με ρωτά χωρίς να περιμένει απάντηση, περισσότερο για να με κάνει να πεισμώσω και συνεχίζει ακάθεκτος.

-Μην φοβάσαι μικρή μου... Εγώ δεν πρόκειται να φύγω έτσι και αλλιώς.

Αυτό ήταν το τέλος μου... Μόνο με δυο του φράσεις μπορούσε να με καταστρέψει όπως κανένας άλλος.

Τα λόγια του πάντα μου προκαλούν πεταλουδίτσες στο στομάχι αλλά αυτή την φορά ξεπέρασε τον εαυτό του. Όμως με τα λόγια μου προσπάθησα να κρύψω οτιδήποτε πρόδιδε το πώς ένιωθα εκείνη την στιγμή.

-Ναι αυτό μας έλειπε τώρα... Με κουβάλησες μέχρι εδώ και νομίζεις ότι θα σε άφηνα να φύγεις? Είσαι πολύ γελασμένος αν νομίζεις ότι μπορείς να ξεμπερδέψεις τόσο γρήγορα μαζί μου! Του είπα τάχα μου θυμωμένη και προφανώς ο τόνος μου προκάλεσε αυτόν το μελωδικό γέλιο που βγήκε από το στόμα του.

Καθίσαμε δίπλα δίπλα. Η Ρόδα άρχισε να κινείται και εμείς να απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από το έδαφος. Με μια αυθόρμητη κίνηση του άρπαξα το χέρι, λες και ήταν το μόνο πράγμα στον κόσμο που θα με βοηθούσε να κρατήσω τις αισθήσεις μου.

Κινούμασταν αργά και βασανιστικά αλλά μόλις φτάσαμε στην κορυφή και η Ρόδα σταμάτησε για να απολαύσουμε το τοπίο, έμεινα άφωνη. Κοιτούσα αποχαυνωμένη όλα τα χιλιόμετρα της γης που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια μου. Από κάτω, τα λαμπερά φώτα που υπήρχαν σε όλη την έκταση του κτήματος που γινόταν το πανηγύρι δεν σου επέτρεπαν να δεις τα αστέρια, αλλά από ψηλά μπορούσες να δεις τα πάντα. Τον ουρανό, τα αστέρια, τα παιχνίδια του καρναβαλιού, τα παιδάκια που φάνταζαν σαν πολύχρωμες κουκίδες να τρέχουν από δω και από 'κει, την θάλασσα, τα καραβάκια και μερικά ιστιοφόρα που κατείχαν πλούσιοι τουρίστες.