Μία σύγχρονη Σταχτοπούτα (UNDER EDITING)

Κεφαλαιο 5

Τζερεμυ P.O.V.

Ξυπναω αποτομα απο το ξυπνητηρι και το βαραω με δυναμη για να σταματησει. Επειτα πεταγομαι σαν ελατηριο απο το κρεβατι και ανοιγω παλι το λαπτοπ. Θυμαμαι τον κωδικο loligirly και ξαναμπαινω στο ηλεκτρονικο ημερολογιο. Παω στο ιστορικο και βλεπω οτι εχει κι αλλες δημοσιευσεις. Κριμα που δεν εχω χρονο να τις διαβασω. Ντυνομαι και περνω το λαπτοπ στο χερι. Τρεχω με μανια, αρπαζω μια φετα ψωμι με μαρμελαδα και τρεχω για το σχολειο. Δεν τρεχω επειδη θα αργησω η  μενω μακρια αλλα γιατι ειμαι σιγουρος οτι θα ειναι εκει και θα το ψαχνει. Και θελω να ειμαι εγω αυτος που θα της το δωσει πισω ωστε να μπορεσουμε να μιλησουμε κιολας. Ειμαι σιγουρος οτι εχουμε πολλα να πουμε. Η να πει. Σταματαω να τρεχω ενα τετραγωνο κατω απο το σχολειο. Το σχεδιο ειναι μολις μπει μεσα στο σχολειο να εμφανιστω μπροστα της κι να της δειξω το λαπτοπ. Αυτο θα της ειναι λιγο σοκαριστικο το καταλαβαινω αλλα θελω να μαθω. Παιρνω θεση και περιμενω.

Αντριαννα P.O.V.

Σηκωνομαι πριν καν χτυπησει το ξυπνητηρι. Δεν κοιμιθηκα και πολυ καλα το βραδυ. Ειχα εφιαλτες για το τι θα γινει σημερα. Ασε που αυτο το αισθημα ανατριχιλας δεν λεει να φυγει. Σκεφτηκα να μην παω σχολειο σημερα αλλα ποιος ξερει τι θα τραβηξω την επομενη μερα. Ασε που αν μαθει η μητρια μου οτι δεν πηγα χωρις κανεναν λογο δεν προκειται να με αφησει ετσι. Ντυνομαι με τα χιλια ζορια και τρεχω κατω. Πηγαινω στην κουζινα και μεταφερω μερικα φαγητα στην τραπεζαρια. Αφου τα υπολοιπα τα φερνουν οι υπηρετριες καθομαι και τρωω. Ακουω τα βηματα της στην σκαλα και παρατηρω τα μουτρα της να περνουν μια γκριματσα αηδιας με το που με βλεπει. Παλι τα ιδια. Δεν μπορω να πω ομως η φατσα της οταν το κανει αυτο ειναι για γελια. Δεν ξερω πως εχω τοση αυτοσυγκρατηση. Φαινεται ανεχομαι τοσα κι τοσα που αυτο δεν ειναι τιποτα. Τελειωνω το πρωινο μου οταν ξεκιναει εκεινη να τρωει και παω παλι στην κουζινα με το πιατο μου στα χερια.
"Καλημερα." Λεει ο Νικ που με πετυχενει ενα βημα πριν μπω στην κουζινα.
"Καλημερα Νικ." Του λεω ευγενικα χαμογελωντας παραλλιλα.
"Θες να σε παω εγω σχολειο σημερα?" Ρωταει χωρις να με κοιταει κι πολυ πολυ. Ολη αυτη η ξαφνικη προθυμεια του Νικ με κανει να νιωθω λιγο αβολα.
"Εμ βεβαια αν δεν σου κανει κοπο." Απανταω χωρις να τον κοιταω.
"Ωραια να εισαι εξω σε πεντε λεπτα." Μου λεει βιαστικα καθως τρεχει προς την τραπεζαρια. Αφηνω το πιατο στον νεροχυτη και ετοιμαζω τα σαντουιτσακια μου για το διαλειμμα επειτα τρεχω σαν σφαιρα εξω και βλεπω τον Νικ να μου κανει σημα μεσα απο το αυτοκινητο. Μπαινω και καθομαι στα γρηγορα κλεινοντας καλα την πορτα.
"Περιμενες πολυ?" Ρωταω με κομμενη την ανασα.
"Οχι μολις ηρθα κι εγω." Λεει κι πνιγει ενα γελακι. Ναι ξερω εχω τα χαλια μου. Τα μαλλια μου ειναι ανακατομενα απο το τρεξιμο.
"Εφαγες? Αν οχι εχω μερικα σαντουιτσακια στην τσαντα μου." Λεω και φερνω την τσαντα μπροστα.
"Οχι ειμαι ενταξει." Απανταει και γνεφω καταφατικα.
"Κατσε εσυ τα εφτιαξες?" Ρωταει ριχνοντας μου ματιες.
"Κοιτα στον δρομο και ναι. Παντα φτιαχνω το κολατσιο μου." Του απανταω με ενα χαζο χαμογελο στα χειλη μου.
"Τοτε ευχαριστως θελω ενα." Λεει αφηνοντας το ενα χερι του απο το τιμονι κι το απλωνει μπροστα μου περιμενοντας το σαντουιτς.
"Δυο χερια στο τιμονι!" Τσιριζω δυνατα.
"Ηρεμησε!" Με καθησυχαζει και ξαναπιανει το τιμονι.
"Θα στο δωσω εγω." Προσφερομαι πιο πολυ για την ομαλη μας διαδρομη παρα απο την καλη μου θεληση. Βγαζω απο την τσαντα ενα σαντουιτσακι κι το ανοιγω.
"Οριστε." Λεω και του το προσφερω. Εκεινος το περνει και αρχιζει να το τρωει γρηγορα. Γελαω σιγανα.
"Τοσο πολυ σου αρεσε η εισαι παντα ετσι λαιμαργος?" Ρωταω καθως τον κοιταω. Για μια στιγμη κανει οτι σκεφτεται και χαμογελαει.
"Μαλλον και τα δυο." Λεει παρκαροντας το αμαξι. Γελαω και καθως παω να βγω απο το αμαξι εντοπιζω τον Τζερεμυ ο οποιος εκεινη την στιγμη περνουσε τις πυλες του σχολειου. Αυτο που με σοκαρισε τοσο ωστε να μην ακουω τον Νικ να με φωναζει ξανα κι ξανα ειναι γιατι ειδα τον Τζερεμυ να κραταει ενα λαπτοπ. Γνωστο λαπτοπ. Εκεινος δεν εχει ενα. Μονο ενα τεραστιο ταμπλετ. Οποιος ενδιαφερεται μαθαινει. Καθομουν ακοινητη για πανω απο πεντε λεπτα. Το μονο που σκεφτονουν ηταν οτι αυτος εχει το λαπτοπ.
"Εχει το λαπτοπ.." ειπα δυνατα. Δεν το χωρουσε ο νους μου. Απο ολους τους ανθρωπους αυτος? Ο Θεος σιγουρα παιζει παραξενα παιχνιδια.
"Ποιος Αντριαννα?" Ρωταει ανυσηχα ο Νικ.
"Ο Τζερεμυ. Ο Τζερεμυ το εχει." Λεω πιο πολυ στον εαυτο μου μεχρι να το εμπεδωση. Αν το ανοιξε και...και ειδε τι εχει μεσα τοτε τι κανω? Κατσε εχω βαλει κωδικο δεν θα ειναι κι τοσο ευκολο. Μα τι λεω ολα μπορουν να συμβουν.
"Ο Τζερεμυ?" Ακουω τον Νικ. Γνεφω νιωθοντας τα ματια του πανω μου. Τα δικα μου εχουν κολλησει στην πυλη.
"Περιμενε εδω." Λεει ο Νικ κι παει να βγει απο το αυτοκινητο. Την τελευταια στιγμη του κραταω το μπρατσο.
"Σε παρακαλω." Τον εκπλιπαρω. Κοιταζομαστε στα ματια για λιγα δευτερολεπτα κι επειτα εκεινος φευγει. Το μονο που μπορω να κανω ειναι να κατσω εδω σαν δειλη που ειμαι. Οσο κι να θελω να παω με τον Νικ φοβαμαι το τι θα επακολουθηση. Και παντα το αποτελεσμα ειναι ιδιο.

Τζερεμυ P.O.V.

Οπως καθομαι και περιμενω βλεπω τον Νικ να ερχεται φουργιοζος προς στο σχολειο. Οταν πλησιαζει κιαλο καταλαβαινω οτι ερχεται σε εμενα. Πριν καν προλαβω να τον χαιρετησω μου αρπαζει το λαπτοπ απο τα χερια με ενα αγριο υφος που δεν το εχω ξαναδει απο εκεινον.
"Νομιζω οτι αυτο δεν σου ανηκει." Γρυλιζει ολος θυμο.
"Ωπα Νικ. Τι εγινε? Σου εκανα τιποτα?" Τον ρωταω μπερδεμενος.
"Ενα σου λεω.." λεει αγρια απειλοντας με με το δαχτυλο του..
"Αν πλησιασεις εστω και λιγο την Αντριαννα εχεις πεθανει." Ολοκληρωνει την φραση του τονιζοντας τις τελευταιες λεξεις και φευγει. Τι στην ευχη? Το λαπτοπ, η Αντριαννα και τωρα αυτο? Δικαιωμα μου ειναι να πλησιασω οποια θελω. Και εχω αρχισει να βρισκω την Αντριαννα πολυ ενδιαφερουσα κοπελα.

Αντριαννα P.O.V.

Μετρουσα τα λεπτα απο την ωρα που εφυγε ο Νικ μεχρι που τον ειδα να επιστρεφει. Βγηκα απο το αυτοκινητο και ετρεξα κοντα του. Το λαπτοπ ηταν στα χερια του.
"Νικ!" Τσιριζω τρελη απο την χαρα μου και τον αγγαλιαζω. Πρεπει να τον ξαφνιασα λιγο γιατι αναπηδησε. Αλλα δεν με ενδιαφερει.
"Εισαι ο καλυτερος!" Φωναζω και χοροπηδαω πανω κατω.
"Τι σοι αδερφος ειμαι αν δεν μπορω να βοηθησω την αδερφη μου?" Λεει και γελαει αμηχανα. Του γνεφω με υφος 'εχεις απολυτο δικιο' και σφιγγω το λαπτοπ στην αγγαλια μου.
"Σοβαρα ειναι αυτο το πραγμα ολη σου η ζωη?" Ρωταει δειχνοντας το λαπτοπ.
"Ναι ειναι. Το να γραφω τα προβληματα μου, τις συνηθειες μου, τα χαρουμενα πραγματα στην ζωη μου, με λιγα λογια τα παντα με κανει να μην αισθανομαι πια μονη. Απο μικρη ειχα αυτο τι χομπι και πολλες φορες με μαλωνε ο πατερας μου γι'αυτο. Δεν περιμενω βεβαια να το καταλαβεις." Λεω περνωντας μια μεγαλη ανασα ανακουφισεις.
"Οχι καταλαβαινω απολυτα!" Λεει γρηγορα.
"Ομως ειμαι περιεργη. Πως καταφερες να το παρεις ετσι ευκολα? Θελω να πω δεν ρωτησε ο Τζερεμυ σε ποιον ανηκει?" Ρωταω γεματη περιεργεια κοιτωντας τον Νικ.
"Παραδοξως οχι δεν ρωτησε και απλα τον ρωτησα ευγενικα να μου το δωσει και αυτο ακριβως εκανε. Μην σκας αλλο το εχεις πισω και αυτο μετραει." Λεει και φευγει για να παει στην ταξη του.
"Ει περιμενε!" Του φωναζω και τρεχω απο πισω του. Κατι δεν ειναι σωστο αλλα εχει δικιο. Μαλλον εκανα λαθος οτι το ανοιξε για να το δινει ετσι ευκολα σκεφτομαι καθως περπαταω διπλα στον Νικ χαμογελωντας.
"Ει. Τοσο πολυ χαιρεσαι?" Ρωταει λες και δεν ξερει την απαντηση.
"Φυσικα." Λεω και χαμοφελαμε και οι δυο καθως χωριζομαστε για να παμε στις ταξεις μας.