Truth Or Dare?

15

Ik lig nu al een half uur stil op mijn bed. Ik kan het nog steeds niet geloven, dat mijn vader er niet meer is. Ik heb niemand meer.

Letterlijk en figuurlijk.

Voor wat leef ik nog. Waarom leef ik nog?

Waarom ben ik überhaupt op deze verdomde wereld gezet, als allebei mijn ouders er uiteindelijk toch niet meer zouden zijn.

Flashback

'Klaar voor?' Kyle knijpt zachtjes in mijn hand. Ik knik. Hij doet de deur rustig open en stapt naar binnen, ik volg zijn bewegingen en stap ook naar binnen.

En daar ligt hij.

Mijn vader.
Die vredig ligt te slapen. Te dromen.

Ik loop naar zijn bed toe, en laat me naast hem neer zakken. Het gepiep van de monitor, vervuld de kamer.

'Hey papa.' Ik hoor hoe mijn stem trilt.

'Ik mis je papa beer..' Een traan rolt over mijn wang. 'Word alsjeblieft wakker, i-ik kan niet zonder je.'

Ik zie mijn vaders wijsvinger bewegen. Wordt hij wakker? Ik kijk met een lach op mijn gezicht naar Kyle, die ook blij kijkt. En toen gebeurde het.

Pieeeeeep ....

'Wat? Nee, nee, papa!' Zusters stormen de kamer binnen. 'Wat gebeurd er?' Schreeuw ik nu. Kyle rent naar me toe en houd me van achter vast in een knuffel. 'Kom mee Amy' Hij trekt me de kamer uit. 'Nee laat me los, laat me los Jackson!' Ik probeer me los te trekken maar het lukt niet, Kyle is veel te sterk.

Ik draai me om en begin te huilen, in Kyle zijn armen. 'Rustig maar Amy, het komt goed.' Ik knikte.

Ik geloofde hem.

Iets wat ik niet moest doen, want toen gebeurde het.

'Amy? Amy Collins?'

Ik draai me om, 'ja.'

'Het spijt me, hij heeft het niet gehaald.'