Kötülük Prensim

15.bölüm

" Teyze bana neler olduğunu söylermisin ? " evet gençler ben küçükken çok kibardım. Dağılın...

" Yavrum nerede olucak evde işte."

Bana yalan söylediği apaçık ortadaydı. Çünkü annem 2 eli kanda bile olsa her okul çıkışı beni almaya mutlaka gelirdi.

" Annem hergün saat 5 ' te beni almaya gelir teyze, Bu düzenlidir.
Değişmez. "

Sinirlendiğim için ayağımı yere vurarak konuşmuştum.

" D-doruk taman kuzum seni annene götürücem ama ilk önce bugünki aldığın yıldızı kutlamak için seni biryere götürmek istiyorum. "

Herzamankinden başka çıkıyordu sesi. Hani böyle bişi olmuş ama söyliyemiyormuş gibi...

" İstemiyorum ya ben annemle kutlamak istiyorum aldığım hediyeyi... "

Teyzem bu sefer gülümseyemiyor, suratıma öylece bakıyordu.

Sanki ağlamak istiyor, ama bunu benim yanımda yapmak onu oldukça yıpratacakmış gibi duruyordu.

" Doruk ısrar etme lütfen bunu sana yapamam. Seni o eve götüremem. "

***

İşte ogün nereden bilebilirdim ki hayatımın bir dönüm noktası olacağını.
O eve ağlayarak, zırlayarak annemi görmek için gidip. Ama annemi sadece uyurken göreceğimi.

Ağladım, zırladım annemin uyanması için çığlıklar attım ama o ne uyandı, nede ben ağladığım için saçlarımı okşadı...

O her zaman ben ağladığımda saçlarımı okşar, beni teselli ederdi.

O benim diğer yarımdı.

O uyanmalıydı...

Annemin o melek gibi yüzüne beyaz çarşaf örtüldüğünde anlamıştım öldüğünü. Birdaha bana " Benim baş belam bugün nasıl bakalım ? " demiycekti, diyemiycekti.

Bu yüzden ne beyazı severdim nede beyaz çarşafı Aslında annemi benden alan beyaz çarşaf değildi, beyazda değildi.

Annemi benden alan o lanet babamdı. Buna adım kadar emindim. Ama onu suçluyacak tek bir kanıtım bile yoktu.

Annem öldükten 1 hafta sonra aklımı yitirmiştim. Onun olmadığını, bir daha geri gelemiyceğini her geçen gün biraz daha anlıyordum.

Benim bu hallerimi gören teyzem paramparça oluyor, yıkılıyordu.

teyzem ve eniştemden başka akrabam yoktu. Onlarda kalmaktan başka bir şansım da yoktu...

Hergün o teyzemin suratını görmek bana yine ve yine annemi anımsatıyordu. Bu daha çok yıkıyordu beni, parçalara ayırıyordu...

Aradan 1-2 yıl geçtiğinde Teyzemi benimsemiş, onu annem yerine koymuştum.

Tam 10 veya 11 yaşına geldiğimde kendime bir söz vermiştim. Bunu dün gibi hatırlıyorum.

" Annemin ölümüne, intiharına kim sebep olduysa ona bu dünyayı dar getiricem. Ona gün yüzü yaşatmıycam. "

Bu sözlerim hala kulaklarımda Çınlıyordu...

Elimdeki içki bardağını sitres içinde karşımdaki yarım saattir gözlerimi diktiğim duvara fırlattım.

Uzun zamandır hiç bu kadar sinirlenmemiştim.

Gerçi bu Amına koduğumun hayatında sinirlenmediğim tek bir günüm yoktu ki.

Gitmişti lan. Ona tam güvenmeye başlıyo olucakken gitmişti. Beni bu sikik hayatta oda annem gibi terketmişti.