It Started With A Dare

Forgive but not forget

Chapter 27 – Forgive but not forget

Gwen’s POV

It’s been a few days since that day when Jessie told me she knew about the dare. It still didn’t change my mind. I still want my revenge and I am going to take my first move when I am ready.

“Here…” sabi ni Alvar sa akin sabay abot ng strawberries. ^o^ Nandito kasi kami sa cafeteria. We are eating our lunch and of course hindi ko kasama ang magbabarkadang iyon. Ang kasama ko lang ay sina Jessie, Alvar, Alderic, at Shey.

“Thanks! The best ka talaga!” sabi ko na takam na takam sa strawberries na binigay ni Alvar.

“Hoi! Hindi mo ba talaga papansinin si Seth? I told you the whole story already.” –Jessie

“Oo nga… Miss ko na si Chard eh.” –Shey

“Maybe you should learn how to forgive and forget.” –Alvar

“Yeah.” –Alderic na kain pa rin ng kain.

Nagsmile lang ako sa kanila at sinabing, “Not now.” Hahaha… Parang facebook friend request lang ang sagot ko. Hehehehe. Maybe I can forgive but I can never forget. Nagtuloy- tuloy lang kami sa pagkain at hindi maiwasan ng mata kong lumingon sa kinaroroonan ni Seth. Nakita kong dumating si Troy at nakasubsob naman ang mukha ni Seth sa table. Si Richard naman eh parang bad trip.

“Gwen, there’s someone looking for you.” Sabi sa akin ni Alvar kaya naman napatingin ako sa kaniya.

“Huh? Who?” tanong ko. Napapaenglish narin ako. Kayo kaya! Kasama niyo palagi eh englishero!

“That girl.” Sabi ni Alvar sabay turo sa isang babae.

“Ahhhh… Okay… Puntahan ko lang.” sabi ko at tumayo na at pinuntahan ang babaeng nakatingin sa akin. Ano kaya ang kailangan nito?

“Uhhmmm, hi! Ako nga pala si Carissa! Member ng music club. Diba niyaya ka na ni Adelaide para kumanta sa music day? Pwede bang mamaya ka na kumanta? Kasi … eh… yung dapat na kakanta eh nahulog sa stairs, tapos nabasag ang salamin near her kaya naman nagkasugat siya malapit sa pulse niya sa wrist niya.” Sabi ni Carissa… Wait! Parang narinig ko na ang kwentong ito eh. Parang sa twilight?

“Tapos, nasa ospital pa siya. Tsk. Parang kagat nga ng bampira ang sugat niya sa wrist niya eh.” Tuloy pa nung babaeng Carissa. Tsk... Twilight talaga ang story eh...

“Ahhh… Hindi pa ako ready eh.” Sabi ko at bigla nalang siyang lumuhod. Hala! Ano ba ito? Ako ba may gawa nito?

“Ate please! Ang laki ng expectations sa club namin sa pag handle ng music month. Wala kaming ibang pwedeng kunin kasi yung iba, kakanta na rin. Tsaka, ang ganda po pakinggan ng boses niyo. Sayang po kung hindi natin ipaparinig sa iba.” Sabi niya.

“Please?” tuloy niya sabay puppy dog eyes dun… Haangkyut! T-teka! Nakaluhod pa rin siya ah!

“Ahhh, tumayo ka na.” sabi ko sabay abot ng kamay ko.

“Ayoko! Hangga’t hindi ka pumapayag!” pagmamaktol niya run.

“Payag na nga! Sige na…” sabi ko NALANG… TT.TT

Bumalik na ako sa table namin at nakita kong shocked ang faces ng mga tao run.

“Hui. Bakit kayo mukhang mga ewan? Anong nangyari?” tanong ko ngunit walang sumagot.

“Hui… Anong nangyari?” tanong ko AGAIN. Tss... Ganun pala ha! Hindi niyo ako sasagutin?

BLAAAAAG!

Ayun! Nawala sila sa deep thoughts nila. Bwahahahaha!

“Ano iyon?” tanong ni Shey

“Anong ano iyon? Ako muna ang sagutin niyo. Bakit kayo nakatunganga diyan na parang nakakita kayo ng milagro?” tanong ko. Kaya sila nagulat kasi hinampas ko ang table. Ewan ko. Nagiging brutal na ako. Hehe