Over en Weer

Epiloog

De woorden raakten me. Brief na brief schreef ik hem dat hij mij moest vergeten, maar nu hij het echt ging proberen wilde ik het helemaal niet meer. Ik wilde bij hem zijn, in zijn armen liggen. Ik zat in de auto en naderde de plaats waar ik geboren en getogen ben, Maastricht. Ik parkeerde mijn auto aan de andere kant van de maas als dat ik normaal gedaan zou hebben. Ik wilde niet dat Wolfs me meteen zou zien. Ik strompelde naar een bankje aan de maas. Ik moest eerst nadenken, voor ik hem onder ogen kon komen. Want wat wilde ik nou eigenlijk? Na die brief was ik wel hals over kop hierheen gegaan, maar waarom? Met welk doel?
Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht, door mijn haren en zuchtte. 'Eva?' Ik herkende de stem meteen en schrok. Ik keek op. Voor me stond Marion. 'Marion..' 'Wat doe je hier?' Marion trok me omhoog en nam me op in een diepe omhelzing. 'Ik uhh..' 'Ik heb je gemist Eef! En niet alleen ik..' 'Het spijt me...' Nogmaals trok ze me in een diepe omhelzing. Ze had me echt gemist.

'Uhh.. Wil je met me meegaan? Naar Wolfs?' 'Tuurlijk Eef. Hij zal blij zijn je te zien.'

'Moet ik het wel doen Mar?' Zuchtte ik. 'Straks is hij mij alweer vergeten.' Ging ik verder. Ik was daar zo bang voor. Ik had het hem tenslotte gevraagd.
'Ben je gek? Hij kan jou helemaal niet vergeten, ook al zou iemand er miljoenen voor geven.' Keek Marion mij nu doordringend aan. 'Echt?' Vroeg ik voor de zekerheid. Straks had zij het nog mis. Zat Wolfs daar met een of andere tut te zoenen ofzo. Als dat gebeurt echt dan is mijn hart voorgoed beschadigd. 'Natuurlijk! En kom op straks staan we hier over honderd jaar nog.' Drukte ze de reserve sleutel in mijn handen die tot mijn grote verbazing nog onder de mat lag. Precies op het plekje waar hij anderhalf jaar geleden ook nog had gelegen. 'Okey.' Sprak ik mezelf moet in om de deur te openen, waarna ik de ponti in liep met Marion achter mij aan.

Mijn ogen gleden over de nog steeds hangende fotolijst met Wolfs, Frank en ik erop. Dat die er nog steeds hing. 'Hij heeft alles laten staan.' Verbrak Marion de stilte. 'Hij kon je maar niet vergeten Eva. Hij houd van jou.' Keek ze mij doordringend aan. Ik kon alleen maar knikken. Het verbaasde mij dat iemand zo erg van mij kon houden. Dat is toch niet normaal? Of wel?
Geschrokken keek ik naar de trap. Hoorde ik dat nou goed? Het was een meisjes stem. Beter gezegd een vrouwenstem. Verbaast draaide ik mij om naar Marion. zie je nou wel. Hij heeft al een ander. 'Ik zei het toch!' Was ik het nu die haar doordringend aankeek. 'Eef.' Probeerde ze mijn aandacht te krijgen, maar het was al te laat. Boos draaide ik mij om en rende ik weg. Weg van hier, tenminste dat zou ik gedaan hebben als Iemand mij niet had vast gepakt. 'Eva?' Die stem... Die o zo vertrouwde stem. Die stem die ik zo lang niet meer had gehoord. Het was Wolfs. Floris Wolfs. 'Floris.' Snikte ik. Ik had zelf niet eens door dat ik huilde. 'W..wat doe jij nou hier??' Liefdevol trok hij mij in een omhelzing. 'Ik....' 'Ze miste je.' Kwam Marion er nu ook bij staan, gevold door nog iemand. Oh fijn dat was dus die vrouw die ik hoorde. 'Maar, maar ik moest jou vergeten.' Duwde hij me wat van zich af, zodat hij mij aan kon kijken. 'Moest ja..' Zuchtte ik. 'Ik.. ik was gewoon boos dat jij het niet meer goed wilde maken. Dat je dat had geroepen.' Gaf ik beschaamd toe. 'Oh Eef. Het spijt me.'

Einde

//

Flikken_mirjam en @Jansen234 bedanken jullie voor het lezen, stemmen en reageren. Laat vooral nog even weten wat je ervan vond!