Dispareo (PUBLISHED UNDER PSICOM)

II : Weakling

Sa isang iglap ay bigla na lamang tumama ang isang matigas na bagay sa ilong at pagmumukha ko, paulit-ulit. Para akong nabingi, namilipit ako sa labis na sakit at nahilo dahilan para mapabitaw ako sa kanya.

"Dana do not forget the blind spots! Don't forget how adrenaline rush improves a person's strength and flexibility!" Panay man ang pag-ubo at paghangos, may ngisi parin siya habang tinuturo ang siko niyang pulang-pula narin. Nakalimutan ko pala ang parteng ito kaya nagawa niya akong masiko ng paulit-ulit sa mukha.

Naramdaman kong may tumutulo na pababa ng ilong ko at nang mapahawak ako rito'y napagtanto kong dumudugo na pala ang ilong ko. Gusto kong huminga ngunit nahihirapan na ako, parang sasabog na ang puso ko sa pagod at bibigay na ang baga ko. Nasusuka ako na ewan.

"Do you want me to stop little girl?" Aniya kaya dali-dali akong umiling.

"I don't want to be weak anymore..." Mahina kong sambit.

When we were being chased by skunks, there was no time out, we couldn't tap out. All we did was run, hide and protect each other. We tried to fight but we lost someone along the way. Sacrifices were made, we lost so much and it seemed like the end. If I stop now, para narin akong nagpahuli sa mga skunks na 'yon.

"Bring it on bitch." Ngumisi ako pinilit ang sarili kong tumayo. Ikinuyom ko ang kamao ko at unti-unti itong itinaas upang mailebel sa mukha ko.

****

"Bakit hanggang ngayon buhay ka pa?!" Napakahapdi na ng lalamunan ko pero pinilit kong sumigaw sa abot ng makakaya kasabay ng paulit-ulit na paghagis ng mga punyal patungo sa direksyon ng dummy na inilagay malayo mula sa kinatatayuan ko.

Tagaktak ang pawis at hingal na hingal na ako kaya naman nang maubos ko ang hawak na punyal ay napaupo na lamang ako sa sahig.

"Kung nakamamatay lang ang salita, for sure matagal nang pinaglalamayan ang kaaaway mo. Go home Dana, magsasara na ako." Narinig kong sambit ni Sonya na kasalukuyang abala sa pamumulot ng mga kalat na naiwan ng iba pang mga gaya ko ay sumasailalim sa classes niya—Self-defense, target, sharp-shooting at modern martial arts to be exact.

"Do you really think I'm weak?" Hindi ko mapigilang mapatanong.

"You're weak because you think what I say matters." Aniya at lumapit sa akin dala ang isang first aid kit.

"Everyone has their own weakness. We're mortals, we die in the end, we are all weak." Dagdag pa niya at hinagis sa akin ang isang benda para sa kamay kong hindi pa pala nagagamot.

"You really don't know how to give compliments do you?" Biro ko na lamang. Sonya is a tough woman, others would even call her cold-hearted but she's definitely not. I've been attending her classes for weeks. After school, dito agad ako sa gym niya dumidiretso. She's a role model, she may not be a sisterly or motherly loving type, marami naman akong natutunan sa kanya.

"Why do you attend my classes Dana? Balita ko girl-next-door ang reputasyon mo sa campus. Smart, popular, sassy at parang galing sa isang fashion magazine kung manamit. What happened to you?" Aniya kaya ako naman ang bahagyang natawa.