"Doc please tell me she's okay.." lumapit ako sa doctor..

"Stable na ang condition niya, pero kung hindi kaagad naagapan eh malamang hindi na natin siya kasama ngayon.."

Dinala na si Coleen sa isang hospital room.. Sa room 216..

Natutulog siya.. Tumabi ako sakanya.. Hinawakan ko ang kamay niya..

Si Tyler naman at si Princess, nakaupo lang sa may parang sofa.

"Coleen.. Pahinga ka ah.. Marami pa tayong pupuntahang lugar.. Marami pa akong kantang kakantahin sa'yo.. Marami pa tayong kakaining ice cream.. Marami pa akong banat sa'yo.." T___T

Hawak hawak ko ang kamay niya hanggang sa makatulog ako..

Nagising ako kinabukasan, hinihimas niya ang kamay ko.. Gising na si Coleen.. Niyakap ko siya..

"Coleen... Salamat naman at gising ka na.. Ano ba ang nagyari?"

"Ahm wala.. Napagod lang siguro ako.." mahina pa ang pagsasalita niya.

"I know there's something going on.."

"Wala nga.. Basta wala lang to.. Magiging okay din ako.."

Hmmm.. bakit ayaw niyang sabihin sa akin? Alam kong meron..

Hindi ko na tinanong pa, baka makasama pa sa kalagayan niya ang pagtatanong ko..

--------------------------------

The next day pagkagaling ko sa bahay para maligo at magpalit.. Bumalik na agad ako sa ospital..

Nadatnan ko si Coleen na umiiyak..

"Coleen.." lumapit ako agad sa kanya.. "Anong problema? Bakit?"

Umiiyak lang siya tapos hindi siya sumasagot..

"Coleen please.. Tell me.."

"Aian I'm so sorry.." patuloy siya sa pag iyak..

"Bakit ka nagsosorry sa akin?"

Tumingin siya sa mga mata ko..

"Kasi......

iiwan na kita.."

"Ha? Coleen hindi ko maintindihan...bakit?"

Behind the Scenes (Completed)Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang