Arkadaşlar bir arkadaşımın önerisi ile yazacağım devam kitabının kurgusunda ufak bir değişikli olduğu için bir önce özel bölümün sonunda yazdığım 1 yıl sonra yazısını 1 ay sonra olarak düşünün lütfen...
Sofrada artan kahkahaların arasında kızlarla birbirimize baktık. Dün öğrendiğim haberden sonra bugün erkenden hastane gidip gerekli testleri yaptırdım ve doğruluğunu kanıtladım. “Hamileyim!" masada bir anda sessizlik olunca elimi ağzıma kapattm. Hay aksi şeytan! Heycandan sesli söylemiştim. Tamam bugün herkesi buraya çağırmamda ki amaç zaten bunu söylemekti ama bu şekilde değildi.
“Ne dedin sen?" Aras üzerinde ki şaşkınlığı atmış olacak ki sonunda konuşmuştu. Neyse ağzımdan kaçmıştı bir kere. “Hamileyim" gözlerini kırpıştırdı sonra bir anda yerinden kalkıp ellerini belime dolayıp beni oturduğum sandalyeden kaldırıp döndürmeye başladı.
“Baba oluyorum be!" beni kollarının arasında hızla doldururken onun mutluluğunu eşlik edip kahkaha attım. “Baba oluyorsun baba!" kollarımı boynuna dolayıp aşık olduğum adamın dudaklarına öpücük kondurdum. “Hadi indir artık beni" beni hızla indirip elini karnıma götürdü.
“Doğru, doğru. Bundan sonra dikkat etmemiz lazım. Gel otur ayakta durma. Yorulmaman lazım." Aras beni sandalyeye otururken gülmemek için dudaklarımı ısırdım. Daha bir aylık bir bebekti karnımda ki neden bu kadar heycan yapmıştı? Şu teleşlı haline bak. Daha bir tatlı, daha bir yakışıklı olmuştu sanki böyle.
“Rahat mısın? Bir şey istiyor musun?" elimi Aras'ın koluna yerleştirdim. “Sevgilim, sakin ol biraz. Bir şeyim yok iyiyim. Her şey yolunda." kaşlarını çattı dudaklarını büzdü..Hıh! tamam itiraz edip savunmaya geçecek şimdi ama avcunu yalar. Elimi kaldırıp başlamadan onu susturdum.
“Bana bak Aras. Bana abuk subuk itirazlarla gelme. Bebeğim için neyin iyi neyin kötü olduğunu biliyorum. O yüzden yok şunu yapma, yok böyle yapma diye bana gelip beni sinir etme aşkım tamam mı?" başka bir şey demeden ve onun bir şey demesine izin vermeden masaya döndüm. Erkekler hemen tebrik etmeye başlamıştı bile.
Ayağa kalkıp masayı toplamaya başladığımda elimdeki tabaklar hızla çekildi. Aras elindeki tabakalarla kaşlarını çatıp bana baktı. Ellerimi belime koyup gözlerimi kıstım. “Seni daha şimdi uyardım Aras! Beni boğma!" kaşlarını çatarak elindeki tabakları sertçe masaya bıraktı. “Bir şey olsun da ben sana o zaman sorucam!"
Ayy! Vallaha çileden çıkaracak bu adam beni. Katil edecek en sonunda bebeğimi mapushane köşelerinde doğurmak zorunda kalıcam. Çocuğumun babasız kaldığı yetmezmiş gibi bir de annesi katil ve hapiste olacak. Öksüz, yetim büyeyecek. Benim yüzümden 'senin annen babanı öldürdü' diye çocuğumla dalga geçip onu hor görücekler. Eh haliyle böyle olunca çocuğum hırs yapıp bizim paramızı harcayan o serseri kötü kabadayı sevgisiz çocuklardan biri olacak. Belki yıllar sonra hapisten çıkınca 'ben senin yüzünden bu haldeyim' diyip beni istemeyecek. Belki de en başında pes edip ben böyle yaşamak istemiyorum diyecek ve intihar edecek!
“Defne!" adımın haykırılmasıyla yerimden sıçrayarak düşüncelerimden kurtuldum. “Bana bak adam! Bana bağırıp durma. Sinirlerimi de bozma yoksa biraz evvel aklımdan geçen senaryo gerçek olacak, olan çocuğumuza olacak!" sesim yüksek çıkmıştı ama bağırıyor sayılmazdım. Ayy vallaha bugün pskolojim iyi değildi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÖTÜ KIZ KÖTÜ ÇOCUK
Teen Fiction"Selam güzelim." Güzelim? cidden mi? pardon nerden tanışıyorduk çıkaramadımda? "Biraz fazla samimi sanki?" diye mırıldandığımda anlamamış bir şekilde bana bakıyordu. Yapmacık bir gülümsemeyle "Selam" dedim. Kafasını aşağı eğerek beni süzdükten sonr...
