Wojna pomiędzy dobrem a złem. Szala zwycięstwa przechyla się na stronę demonów. Panuje chaos i niesprawiedliwość. Pewne swej władzy demony, nieliczące się z nikim i niczym zacieśniają swoje sieci wyłapując pozostałe przy życiu anioły.
Jednak jest n...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wprowadzili ich do Sali Tronowej w zamku, gdzie aż roiło się od demonów. Po zajściu na blankach zostali otoczeni i schwytani przez stwory. Podczas walki Kirgor został raniony, więc kapitan gwardii musiał go całą drogę podpierać, tak samo jak brunet Kaylę.
Teraz w czwórkę stali przed wielkim kamiennym tronem, a za nimi powarkiwały stwory. Nagle drzwi po dwóch stronach otworzyły się i weszły przez nie dwie postacie. Theo i Kayla razem wessali powietrze. Po lewej stronie pojawiła się demonica, która była hybrydą elfa i smoka. Swoimi zielonymi oczyma przesunęła po jeńcach i zatrzymała je na brunecie. Uśmiechnęła się drapieżnie odsłaniając białe ostre zęby i zaczęła iść uwodzicielsko w stronę chłopaka. Zaś z prawej strony pojawił się Sklaver. Kayla patrzyła z przerażeniem na zbliżającego się dwumetrowego potwora. Okrwawione wystające dwa łańcuchy z jego przedramion kończyły się na mniejszych stworach, które teraz podeszły do krasnoludów i zaczęły ich obwąchiwać. Theo ścisnął ramię Kayli, aby dodać jej otuchy, a po chwili demonica stanęła przed nimi. Przekrzywiła głowę, także jej czarne włosy utworzyły kurtynę z jednej strony. Kiedy spojrzenia chłopaka i dziewczyny się spotkały, ta uśmiechnęła się jeszcze drapieżniej o ile było to możliwe. - Kogo my tu mamy? - zaświergotała i chwyciła podbródek Thea, także musiał się pochylić i puścić Kaylę. - Stęskniłeś się? - Za taką wredną babą? Wcale. Dziewczyna uśmiechnęła się sztucznie, puściła bruneta i odwróciła się do niego tyłem. Niespodziewanie nadszedł cios. Zaskoczony dowódca osunął się na kolana, kaszląc. - Zapomniałam jaki jesteś bezczelny, ale za to nie znam twojej przyjaciółeczki. - Skierowała wzrok na anielicę. Kayla odwzajemniła spojrzenie. Pomimo że się bała jej spojrzenie było twarde. Czarnowłosa ponownie uśmiechnęła się. - Waleczna, zobaczymy jak poradzisz sobie z pavorami. Zabrać ją do sali przesłuchań, a pozostałych do lochu.
Przy każdym więźniu pojawiło się nagle po dwa demony i chwyciły ich za ramiona uniemożliwiając ucieczkę. Brunet próbował się wyszarpnąć. - Zostaw ją, weź mnie. Przecież o to tobie chodzi. Czarnowłosa oparła dłoń na biodrze i wydęła pełne usta. - Kuszące, ale nie. Zrobiłeś się taki szlachetny, że aż mnie mdli. Po za tym ty i tak byś nam nic nie powiedział, a teraz żegnam. Theo spróbował się wyrwać jeszcze raz, ale nie udało mu się. Demony prowadziły obok niego anielicę. Klucząc przez parę minut, po opustoszałych korytarzach, w końcu zeszli do części więziennej zamku. W wielkich celach widzieli zamkniętych arystokratów, którzy patrzyli na nich z rozpaczą.
Zatrzymali się dopiero przy dużej drewnianej klapie w podłodze, a demony prowadzące Kaylę skręciły w lewo. Theo posłał blondwłosej wspierające spojrzenie, która odwzajemniła bladym uśmiechem. - Nie ważycie się tego zrobić!- wrzasnął Kirgor. - Mam klaustrofobię, a poza tym jestem królem! - Kirgor oczywiście, że to zrobią – Theo spojrzał z politowaniem na władcę. Jeden z stworów otworzył klapę i bezceremonialnie wrzucił Kirgora na dół. Po chwili wszyscy trzej znajdowali się w ciemnym, śmierdzącym i mokrym pomieszczeniu. - No po prostu pięknie! - Kirgor wstał i otrzepał się z błota. - Mogło być gorzej – odpowiedział brunet również pozbywając się świństwa. - Czyżby? - warknął władca. - Tak, mogli nas po prostu zabić. - Theo skierował na króla swoje świecące oczy, na co obydwa krasnoludy odskoczyły. - Czym ty jesteś? Jednym z nich? - To skomplikowane. - Machnął brunet ręką. - Spróbujmy się stąd wydostać i jakoś zaradzić sprawie. Rozejrzał się po pomieszczeniu, gdzie panowały nieprzeniknione ciemności. Dzięki swojemu wyczulonemu wzrokowi dostrzegł zarys drzwi, ale nic poza tym. - Ale jak mamy to zrobić, jak nic nie widzimy, poza twoimi czerwonymi ślepiami? Brunet odwrócił się do nich, aby odpowiedzieć i w tym momencie rozległ się krzyk przerażenia. Krzyk Kayli.
