KIVIRCIK.

Untitled Part 2

selam gençler.hikayemde yazım hataları olabilir.lütfen beni affedin.iyi okumalar.

vote ve yorum lütfen...

Arabada neredeyse hiç konuşmadık.Ben cama kilitlenmiş bakarken babamda yola odaklanmıştı.Okula geldiğimde daha ben kapıyı açmadan yine kimse açmadı ya of.neyse ofladıktan sonra arabadan indim ve babama el salladım.

Okul bahçesine girdiğim de tüm gözlerin üzerimde olduğunu hissettim ama hiç oralı bile olmadım.Başım havada havalı havalı yürürken okulun içinde taş gibi sert bir şeye çarptığımı fark ettim.yine refleks olarak içimden "OYTT"diye bir ses çıktı.Aha lan bir şey beni sarıyor şu anda.kendimi biraz geriye doğru çektim ve neye çarptığıma baktım.Yalnız bu harbiden taş la.Karşımdaki çocuğa bakarken dalmışım herhalde haberim yok.çocuk elini yüzüme yaklaştırmaya başladı.dedim 'aha yüzümü okşayacak'ulan varya iki gram şansım yok be.çocuk geldi saçımı çekti ve ekledi"Kendine gel lan.şşt aloo.lan yaşıyormusun?"kendime gelmek için kafamı salladım ve çocuğa kaşlarım çatık bir şekilde bakarak saçlarımı düzelttim."üf kör müsün ya beni göremiyor musun?!!"dedim bir yandanda.Çocuk elini uzattı ve "ben Baran."dedi.ulan varya sözde bugünüm güzel geçecekti ha."iyi.memnun oldum."dedim ve gözlerimi devirerek yanından çekip gittim.Peşimden geldiğini fark ettiğim için hiç sesimi çıkartmadım.yanıma ulaştığında asansörün önündeydim.bana elini tekrar uzatarak yineledi"ben Baran.sen?"dedi.Bu sefer elini sıktım ve sadece"Arya"dedim.sonra hemen elimi çektim ve asansörün düğmesine kırarcasına basmaya başladım.Ahh sonunda geldi.asansöre girdim ve beşinci katın düğmesine bastım.çünkü sınıfım en üst kattaydı.Asansör çalıştı ve bende telefonuma gömüldüm.dün akşamdan beri hiç girmedim ve çok fazla mesaj geldiğine eminim."Hadi bee!!"diye inledim birden ve devam ettim"ulan ben bunu niye şarja takmadım ki yaa off" baranın bana baktığını fark ettim ve bende ona baktım.bana "iyi misin?"diye sordu endişeli bir sesle.bende onun o koyu kahveye çalan gözlerinde kaybolmuş bir şekilde cevap vermeye çalıştım"ş-şey telefonumu şarja takmayı unutmuşumda..."bunları söylerken içimden bildiğim tüm duaları okumaya başladım.."bulabileceğin bir yer var mı peki?"dedi.yine kekeleyerek "v-var.annemin dolabında bulabilirim sanırım."dedim.bana soru sorarcasına "annemin dolabı?!?!"dedi ve bekledi bende hemen cevap vermedim tabi ki çünkü yine gözlerinde dalmışım..

Ulan bu şerefsiz yine saçımı çekerek kendime getirdi beni."ahh.ya biraz daha kibar olamazmısın?!"dedim ve yine kaşlarımı çattım. "ne yapayım ya dalıp gidiyorsun "dedi.ben yine refleks olarak gözlerimi devirdim.-elimde olmadan yaptığım çok şey var sanırım ama ne yapayım ya elimde değil işte-oha lan gülümsedi.gülüşünü izlerken "sana bir soru sordum!"dedi."ah pardon.evet annemin dolabı var çünkü annem bu okulda matematik öğretmeni."dedim ve ekledim "bu okulda yenisin sanırım?!" "aa evet değişim programı nedeniyle New york tan geldim ve inanmayacaksın ama bu yıl burada okuyacağım"dedi ve göz kırptı.heyecandan çocuğa hiç bakamadım bile.şöyle göz ucuyla baktığımda kıvırcık saçlı,koyu kahverengi gözleri ve çok tatlı bir yüzü var.ha bide biraz uzun ve üzerinde New York city yazan bir tişört var.ama hiç yabancılara benzemiyor ki."peki nerede kalacaksın?"diye sordum.çünkü annem değişim programıyla ilgili bir şeyler gevelemişti sanırım.keşke tam dinleseydim.Baran tam cevap verecekken asansör açıldı.ve bizde çıktık.koridorda yürürken soruma cevap vermeyi de ihmal etmedi tabii. "bu okulla,benim nerede kalacağımla ve diğer her şeyle ilgili şeyler bu kağıtta yazıyor."dedi ve bana bir kağıt uzattı.kağıdı okuduğumda şunlar yazıyordu:

Adı.baran Praag okuyacağı okul.özel çakmak koleji sınıfı.12fenA kalacağı evin sahibi.mesut çakmak ve yağmur çakmak....