Σιωπή

Κεφάλαιο 20

Σερφ Σίτι παραμονή πρωτοχρονιάς 2014

<<Όχι δε σε πιστεύω! >>

<<Όμως αυτή είναι η αλήθεια Φρανκ..>> Η Λόρελ προσπάθησε να αποφύγει το βλέμμα του. <<Δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι!>> Είπε αποφασιστικά και σιχάθηκε τον εαυτό της που γινόταν τόσο σκληρή μαζί του.

<<Και τα όνειρα μας; Όλα αυτά που σχεδιάζαμε δύο χρόνια τώρα; Ήταν όλα ψέματα; >> Ρώτησε ο Φρανκ που ήδη τα δάκρυα είχαν αρχίσει να κυλάνε στο πρόσωπό του.

<<Συγνώμη Φρανκ..>> Ήταν το μόνο που μπόρεσε να πει η Λόρελ καθώς πάλευε να συγκρατήσει τα δικά της δάκρυα. Δεν έπρεπε να λυγίσει μπροστά του, του έδωσε πίσω το κολιέ με το δαχτυλίδι και έφυγε. Ο Φρανκ δεν είχε δύναμη άλλο να παλέψει, τα είχε δώσει όλα...Έμεινε να κοιτά το κολιέ στο χέρι του, ένιωθε πως ήθελε να ξεριζώσει τη καρδιά του και να τη πετάξει, κάτι τέτοιο όμως ήταν ανέφικτο. Αντί αυτού πέταξε το κολιέ στο χιόνι, μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε.

Ο Φρανκ είχε αλλάξει πολύ δίπλα στη Λόρελ, είχε βγάλει τον γλυκό και ευαίσθητο του εαυτό επιτέλους προς τα έξω. Ήταν το πιό όμορφο ζευγάρι. Όλοι τους ζήλευαν. Έκανε τα πάντα ο ένας γιά τον άλλον, ήταν ζευγάρι και φίλοι. Ήταν ακριβώς αυτό πού έψαχνε η Λόρελ, κάποιον τόσο γλυκό και κατανοητό όπως και η Λόρελ ήταν ότι έψαχνε ο Φρανκ, έξυπνη, δυναμική, μυστηριώδης. Δεν βαριόταν ο ένας τον άλλον. Πέρασαν δύο πανέμορφα χρόνια στο λύκειο. Πήγαν μαζί στο προμ. Μαζί διακοπές. Ήταν αχώριστοι αλλά όχι και κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον, έδιναν χώρο και χρόνο μεταξύ τους. Πίστευαν πως είχαν βρει το άλλο τους μισό και ήθελαν να διαφυλάξουν και να διατηρήσουν αυτό που έχουν. Γι' αυτό όταν ήρθε η ώρα του πανεπιστημίου, κανόνισαν να πάνε μαζί στο L.A. ,τους είχαν δεχθεί στο ίδιο πανεπιστήμιο και ήταν έτοιμοι να ζήσουν μαζί και αυτή την εμπειρία. Λίγες εβδομάδες πριν η Λόρελ είπε στον Φρανκ πως θα έμενε πίσω γιά λίγο καιρό και θα πήγαινε αργότερα να τον βρεί. Εκείνος έφυγε χωρίς καμία υποψία. Πέρασε ο καιρός η Λόρελ άφαντη, σταμάτησε να απαντάει στα τηλέφωνα και τα μηνύματα του. Ο Φρανκ ανησύχησε ρωτούσε γνωστούς και φίλους αν ξέρουν κάτι. Ώσπου έλαβε ένα e-mail όπου η Λόρελ του εξηγούσε πως τελικά είχε αλλάξει γνώμη και δεν ήξερε τι θα κάνει, του ζητούσε να της δώσει λίγο χρόνο. Ο Φρανκ το σεβάστηκε όσο και να ήθελε να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να γυρίσει πίσω, να ζητήσει εξηγήσεις. Οι μέρες περνούσαν βασανιστικά για τον Φρανκ, που δεν λάμβανε νέα της Λόρελ και δεν καταλάβαινε τι είχε συμβεί. Όταν γύρισε από Καλιφόρνια για Χριστούγεννα εκείνη του είπε πως άλλαξαν πολλά και θα έμενε στο Surf City. Όσο και αν προσπάθησε να καταλάβει τι της συνέβη εκείνη τον απομάκρυνε κι άλλο. Ο Φρανκ δε το έβαλε κάτω, αυτό που είχαν, αυτό που ένιωθε δεν άξιζε να χαθεί. Σε μια κίνηση απελπισίας και αφού ο Φρανκ δε πίστευε τις δικαιολογίες της, την ''απήγαγε''. Σε έναν από τους τσακωμούς τους την έβαλε στο αυτοκίνητο με το ζόρι και πήγαν στο σαλέ που πήγαινε για σκι από μικρός, στο σαλέ που πήγαινε τα τελευταία χρόνια με τη Λόρελ, στο σαλέ που πρωτοφιλήθηκαν. Πίστευε πως εκεί τουλάχιστον οι μνήμες τα συναισθήματα θα ερχόντουσαν πάλι στην επιφάνεια και η Λόρελ θα ανοιγόταν και θα μάθαινε επιτέλους τι πραγματικά συνέβη. Ο Φρανκ της φερόταν ακόμα το ίδιο γλυκά, πήγαν μαζί για σνόουμπορντ, όπως έκαναν πάντα, την έβγαλε για φαγητό και όταν το βράδυ γύρισαν πίσω στο σαλέ και προσπάθησε να έρθουν πιο κοντά η Λόρελ ενώ στην αρχή αντιστάθηκε στο τέλος ενέδωσε. Είχε λείψει πολύ ο ένας στον άλλον και αυτό φάνηκε. Για τον Φρανκ αυτό ήταν μια επιβεβαίωση πως δεν υπήρχε κάποιος άλλος στη ζωή της Λόρελ και πως αισθάνεται ακόμα το ίδιο. Οι χτύποι της καρδιάς της Λόρελ ήταν τόσο έντονοι όπως τους είχε νιώσει στο πρώτο τους φιλί. Για τη Λόρελ όμως αυτό ήταν ένα αποχαιρετιστήριο καθώς ήξερε πως δεν γινόταν να είναι με τον Φρανκ και πως έπρεπε να τον αφήσει να συνεχίσει τη νέα του ζωή στο L.A. και να ακολουθήσει τα όνειρα του. Όσο και να πονούσε, τον αγαπούσε τόσο όσο να τον ελευθερώσει. Το επόμενο πρωινό η Λόρελ σηκώθηκε γρήγορα από το κρεβάτι και άρχισε να ντύνεται βιαστικά, ήθελε να γυρίσουν πίσω στο Σερφ Σίτι. Ένιωθε άσχημα που του έδωσε ελπίδες αλλά δεν το είχε μετανιώσει, ήταν τόσο όμορφα και προτιμούσε να το κρατήσει σαν μια τελευταία ανάμνηση.