Turned

2

Het heden

De pijn was onverdragelijk. Ik voelde elk bot in lijf breken en weer helen, ik voelde elke cel zich opnieuw opbouwen en delen alleen veel sneller.

Mijn hart dreunde een laatste keer en kapte ermee voor de rest van mijn eeuwige leven.

Tenminste als ik dit vampier leven wilde kiezen. Er zijn, maar slechts twee knoppen. Knop 1 rood en staat voor vampier, knop twee zwart staat voor de dood.

Het is dood gaan of vampier worden. Hoe kon hij me dit aandoen.

Het zicht nam zich af. Ik zag niks meer. Zwart.
Mijn ogen brande niet van vuur of omdat er iets in zat maar... iets anders.

Het bloed in mijn lichaam stopte met stromen en en leek te stollen.

Of was het aan het verdampen?

Mijn huid jeukte en prikte. Mijn tandvlees steekte.

Ik wilde gillen maar mijn mond kon zich niet bewegen.

Ik wilde mijn borstkas openscheuren en mijn hart erui rukken. Ik doe alles om maar af te komen van deze verschrikkelijke pijn.

Mijn nagels groeide pijnlijk snel.
Alles jeukte en deed pijn.

Alsof ik in èèn of andere mixer ben gestopt met jeukpoeder.

Toen ik voelde dat ik klaar was met veranderen deed ik mijn nieuwe ogen open, maar deed ze gelijk weer dicht.

De zon. Ik stond in een vloeiende beweging op en rende weg om me te verstoppen voor deze vuurbol.

Ik deed mijn ogen pas open toen ik veilig onder een afdak van een gebouw stond.

Mijn huid op mijn nu maanwitte arm was verbrand en rood. Op de plekke waar ik ze aanraakte werden ze wit en toen weer rood.

Ik rende het gebouw in. Kan ik iets voor je doen? Vroeg een stem.

Het was een vrouw met een blonde staart en bleef blauwe ogen.

Ik was in het ziekenhuis terrecht gekomen! Ja...de woorden kwamen mijn mond uit zonder dat ik er iets aan kon doen.

Ik wil bloed doneren.

Natuurlijk kom maar mee, hoe oud bent u?

18.

Oke.

We liepen de lift in en zij drukte op verdieping 5.

Ik kon de hele lift reis alleen maar naar haar ivoorkleurige hals staren.

Mevrouw is er wat?
Ik schudde mijn hoofd door elkaar om het beeld van mij die haar bloed in mijn mond liet druipen weg.

Nee.

Oke dan is het goed.

De deur ging open en we stapte de nu naar bloed ruikende lift uit.

De hal was snal en werd vaag verlicht door plafond lampen.

Zij ging me voor door de hal. Haar hakken weergalmde door de hal.

Ik bleef staan onder een lamp die knipperde. Het deed pijn aan mijn ogen.

Pardon? Bent u klaar?

Praat zachter, siste ik.

Gaat u nog doneren?

Ik zuchte. Ja.

Door deze deur moet u gaan en dan vraag je het aan dokter Spring.

Oke dank u wel mevrouw.

Ik deed de deur open doe zee had aangewezen.

Ik zuchte van voldoening.
De heur van het zoete bloed overweldigde me.