The game of dead

When the bitch plays a game

P.o.v Lucy

'Lucy Belle' Hoorde ik door iemand gezegd worden, maar blijkbaar was de stem niet uitgepraat 'jouw beurt.' Ik keek omhoog en zag de schim grijnzen. Ik keek hem arrogant aan. Lucas werd naar zijn vakje geteleporteerd. 'Luister hé, als jij niet eens je bek houd' zei ik arrogant terwijl de schim dobbelde 'dan zal ik eens..!' vervolgde ik toen de schim me onderbrak 'Zes.' 'Onderbreek me niet!' Riep ik geïrriteerd uit. 'Zoals ik al zei als jij niet eens..' Maar ik werd naar het volgende spel geteleporteerd. Ik zag iedereen in een tribune op me neerkijken. 'Je speelt vandaag weerwolven van Wakkerdam.' Zei de schim.' Ik ademde opgelucht uit. 'Maar dan wel in het echte leven.' Grijnsde hij. Ik keek hem weer geïrriteerd aan. Ik zag nu dat ik inderdaad in een stad was. Ik kreeg de rol Weerwolf. Ieuw! Kreeg ik nu zo een harige vacht? Smerig! Iedereen in de stad leefde daar zijn hele leven dus technisch gezien zaten ze hun hele leven op een spelbord.. Best zielig. Een jongen met de naam Jason bracht me naar een huis dat blijkbaar mijn huis was. 'Ik zie dat je hier nieuw bent..' Ik knikte en keek omlaag zodat hij me niet zag blozen. Hij had mooi bruin haar, wacht wat? Nee, niet mooi, het was prachtig! Zijn ogen waren bruin. Je weet wel zulke puppy oogjes? Precies die! Ik was Justin meteen vergeten. Jason wou ik niet meer kwijt.. Misschien kon ik hem mee nemen naar het spelbord? Maar dan was er alsnog een kans dat hij stierf.. Maar hier ook..! Misschien moest ik hem zelfs vermoorden.. 'Zou ik je naam mogen weten?' Vroeg hij - mijn gedachtegang onderbrekend. Ik schrok me rot. 'Ehm ja, ik heet Lucy.' Vertelde ik hem nog steeds zwaar in shock. 'Ehm.. Ik zie je morgen Lucy, pas op voor de weerwolven oké..?' Vroeg hij me wat bezorgd. Ik knikte als antwoord. Ik ging naar binnen en sloot de deur. Ik deed het licht aan. Het was zo een houten huisje zoals ze die vroeger hadden. Je weet wel zoals in de films.. Ja die ja! Ik had er stiekem altijd al over gedroomd in een huisje als dit te kunnen overnachten. Het matras was van hooi waarover een laken was gespannen, net zoals het kussen. Het bed zelf was van hout. Het werd langzaam aan donker. Ik besloot naar bed te gaan omdat ik deze nacht wakker moest worden. Het was nu 24:00 wat betekende dat De Ziener wakker zou worden. Ik hoorde inderdaad dat er langs mijn huisje werd gelopen. Jason was mijn buur had ik gemerkt. De Ziener stopte aan een huisje naast Jason zijn huisje. Na 5 minuten liep De Ziener weer weg en was het weer stil. Ik dacht dat Jason en ik de geliefden waren. Ik mocht hem echt heel graag en hij mij ook denk ik. Ik viel in slaap. Om 1:00 werd ik wakker met een vreemd gevoel. Ik voelde me niet meer als mezelf. Ik keek naar mijn handen, eh poten, en schrok me rot. Het was tijd om naar de waterput in het centrum van de stad te gaan, waar de weerwolven verzamelen. Ik deed zachtjes mijn deur open en zag op hetzelfde moment Jason uit zijn huis stappen in weerwolf gedaante. We keken elkaar een paar seconden heel vreemd aan. Maar renden toen door de straten en verzamelden aan de waterput. Ik zag dat we met 10 weerwolven waren. Best veel.. 'Is er al een burgemeester?' Vroeg ik aan Jason. 'Nee, die hebben we vermoord.' Grijnsde hij. Ik had een krop in mijn keel. 'Lucy, we zijn geen harteloze wezens maar.. Het is het enige wat we kunnen eten. Anders sterven we.' Ik knikte begripvol. 'Deze nacht stopte De Ziener voor het huis van een weerwolf, dus die zal waarschijnlijk sterven omdat De Ziener zich zal ontmaskeren maar dan kunnen wij haar wel vermoorden.' Grijnsde hij. Ik grijnsde ook. 'En het spiekende meisje?' Vroeg ik. 'Die is al dood.' Antwoordde Jason. 'Ik denk dat wij de geliefden zijn..' Zeiden ik en Jason tegelijk. 'Ik bescherm je..' Zeiden we weer tegelijk. We keken elkaar aan, waarna we heel hard gingen lachen. 'Hou op!' Riepen we tegelijk. 'Serieus kappen!' Riepen we door ons lachen heen. We werden verstoord door een pissige wolf: 'Tortelduifjes hou eens op, we gaan jagen.' bromde hij. We waren meteen stil. 'En wie mag jij dan wezen, de grote boze wolf?' Snauwde ik. 'Nee, maar toevallig wel de Alpha.' Ik was meteen stil. We slopen naar een huis en gingen naar binnen. De eigenaar van het huis schrok wakker en keek ons angstig aan. 'Nee.. Neenee.. Neeeeee!!!!!!' Riep hij uit angst toen we hem verslonden. We aten hem gezamenlijk op tot alleen de botjes nog over waren. 'Naar huis nu iedereen!' Riep de Alpha. 'Er komen zo vrienden van ons slachtoffer en dan mogen we hier niet meer zijn.' Vervolgde Jason. Ik rende samen met Jason naar huis. 'Ik ben de zoon van die brompot..' Vertelde Jason. 'Oh..' Zei ik afwezig. We wensten elkaar een goede nacht en liepen elk ons eigen huis in. Ik kroop in mijn bed en om precies 2:00 werd ik weer normaal. Dit was het moment dat de heks hoorde te ontwaken maar het bleef stil tot 6:00. Ik was om 3:00 al in slaap gevallen. Om 6:00 gingen de klokken van de kerktoren af wat betekende dat iedereen moest opstaan. Ik ging me omkleden. Toen ik omgekleed was ging ik naar Jason zijn huis en klopte aan. Het bleef stil in het huis. Ik werd ongerust en duwde de deur dan maar zelf open. Het was donker in het huis. Ik ging naar de plaats waar de slaapkamer hoorde te zijn. Hij lag nog te slapen. Dat ging ik maar eens snel oplossen. Ik sprong op hem en plette hem. Nu werd hij wel wakker. Mooi. 'Hmm, Lucy..? Wat doe jij hier het is maar..' Hij keek op de klok en sprong meteen uit zijn bed. '6:10?!' Vervolgde hij. Ik ging in de gang wachten tot hij omgekleed was. Hij kwam uit zijn slaapkamer en ik vroeg hem of hij bij mij wou ontbijten. 'Ja leuk!' Was zijn antwoord. We gingen samen naar mijn huis die aan de andere kant van de weg was. We aten en praatten gezellig. Ik vroeg hem waarom de heks niet ontwaakte deze nacht. 'Zij was ons tweede slachtoffer dit jaar, de eerste was haar broer wie ze redde, daardoor kon ze zichzelf niet redden.' Ik knikte. Ik haalde mijn mobieltje boven en keek hoe laat het was. 'Wat is dat?' Vroeg Jason nieuwsgierig. 'Een mobieltje..' Antwoordde ik stomverbaasd. 'Wat doet zo'n ding..? Is het een vorm van hekserij?' Vroeg hij geschrokken. Ik barstte in lachen uit. 'Daarop kan je zien hoe laat het is, berichten sturen, van een afstand met elkaar praten.. Dat heet bellen, en nog een heleboel!' Hij keek me met een vreemde blik aan. 'Oké.. Vaag.' Mompelde hij. 'Hoe laat moeten we op het dorpsplein zijn..?' Vroeg ik na een tijdje waarna ik wat melk dronk. 'Om half 8.' Antwoordde hij. Ik slok snel mijn melk door zodat ik het niet over hem uitspuugde. Ik keek op mijn mobieltje en zag dat we nog 10 minuten hadden om daar te zijn, voor een wolf oké, maar in mensengedaante? 'Ik ga dan maar eens snel mijn tanden poetsen! Over 10 minuten moeten we daar zijn!' Riep ik uit. 'Over 5 minuten zie ik je buiten!' Riep hij voor hij mijn huis uit rende. Ik poetste heel snel mijn tanden en stond -zoals beloofd- na 5 minuten buiten waar Jason me al op stond te wachten. Zonder een woord te zeggen renden we naar het plein waar iedereen al druk bezig was met voor een burgemeester te stemmen. 'Ik stem voor Jason!' Riep ik uit toen het mijn beurt was. Jason had momenteel een voorsprong van 10 stemmen. Uiteindelijk stonden Jason en 1 of andere vrouw met de naam Lurlinka gelijk met 10 stemmen. Tijd om te gaan argumenteren. 'Jason was de enige die me hielp bij het begin, zonder hem wist ik niet eens waar ik woonde!' Gaf ik als argument. Een grote groep mensen vond dit blijkbaar een goed argument want Lurlinka bleef achter met 4 stemmen en Jason kreeg nu 16 stemmen, hij was de nieuwe burgemeester. Ik feliciteerde Jason enthousiast. De klokken van de kerktoren gingen weer af. 'Tijd om te stemmen voor voor de dood van een weerwolf.' Zei Jason trots door de luidsprekers toen hij op het houten podium stond. Er werd gestemd, ikzelf stemde voor een mens natuurlijk. 'Ik, Lurlinka stem op Jonas, hij is een weerwolf en dat weet ik omdat ik de Ziener ben.' Zei Lurlinka, aha, gotcha. Ik stemde nu ook op Jonas net als de rest van de bevolking. Je eigen soort verraden doet pijn maar ik had geen keus. Jonas werd afgevoerd naar de galg en smeekte te mogen blijven leven. 'Verdrink hem! Steek hem in brand!' Hoorde ik mensen roepen toen het touw van van de galg strak rond zijn nek gebonden werd, zijn gejammer negerend. Een trek aan de hendel liet hem zwijgen. 1 trek aan de hendel vermoorde hem. Ik keek hem gevoelloos aan. Nadat hij was opgehangen gingen we verder met onze dagelijkse routine. Om 23:00 ging iedereen naar bed. Een uur later stopte de ziener aan Jonas zijn huisje. Na een tijdje liep ze weer weg. Ik viel in slaap en werd twee uur later wakker met hetzelfde gevoel van gister. Ik ging mijn bed uit en wachtte op Jason, hij kwam buiten en grijnsde even naar me waarna we de straten in renden. 'Hoeveel gewone burgers zijn er nog?' Vroeg ik. 'Nog 4.' Zei Jason. Ik grinnikte, dit zou nog wel eens gemakkelijk kunnen worden. We kwamen aan bij de waterput waar iedereen al aan het wachten was. Van daaruit vertrokken we naar Lurlinka haar huis. We stonden aan de deur en ik grijnsde. 'Ding dong I know you can hear me, open up the door I only want to play a little.' Grinnikte ik. We gingen binnen en gingen naar haar bed toe waar ze lag te slapen. We verscheurden haar, haar hulpkreet smorend. Toen we haar op hadden keerden we terug naar huis waarna ik meteen in slaap viel in mijn bed.  Ik werd de volgende ochtend wakker en ging meteen naar het stadsplein waar Jason al stond. Iedereen was er al en ik had een geweldig plan. 'Lurlinka haar bed lag deze morgen vol met botten en dat is de schuldige!' Ik wees naar een willekeurige burger. 'Ik zie het in zijn ogen!' De man ging angstig ontkennen. 'De ontkenningsfase! Die kennen we allemaal!' Iedereen ging op de man stemmen. Hij werd afgevoerd naar de galg. Ik zag een moeder huilen, dit had ze niet verwacht van haar zoon. "Hij is niet schuldig!" Riep ze met tranen. "Het kan niet.." Zei ze huilend. Zo gingen de nachten door tot er geen overlevenden waren buiten Jason en ik. Ik kreeg blijkbaar een prijs voor het winnen, Jason was vanaf nu altijd aan mijn zijde. We teleporteerden samen naar het bord waar iedereen stond. "Meet Jason!" Riep ik. Iedereen knikte. Toen werd het plots donker en viel iedereen heel plots in slaap, waardoor ze op de grond vielen, ik dus ook.

SORRRRRRRRRRY VOOR HET LANG NIET UPLOADENNN. Ik had geen motivatie meer en ja.. MAAR IK BEN TERUG EN WIL GRAAG WAT MEER UPLOADEN  ♥ Ik beloof mijn best te doen :(♥ Ik hou van jullieeeeee ♥ 

Live the life you love. xxMiiko♥