The game of dead

Say hello to Mr. Death

P.o.v Lucas 

'Emel!!' Riep ik en rende naar haar toe. Ze had een hard bloedend oog en huilde. Ik drukte heel hard op haar wonde zodat ze minder bloed verloor. Binnen de kortste tijd was heel mijn hand vol bloed. 'Emel.. Het.. Het komt goed.. Je gaat niet dood.' Mompelde ik snikkend. 'Dat ga ik wel.. En is dat niet vandaag dan is het morgen of whatever.' Snikte ze. 'Nee.. Wij 2 gaan overleven.. Iedereen gaat overleven.. Niemand gaat dood..' Zei ik. 'Je liegt jezelf dingen voor, word eens wakker! Niet alles gaat zoals in films!' Ik zag dat het moeilijk was voor haar om energie te verspillen aan roepen. 'Ik voel me zwak Lucas.. Ik heb niet lang meer..' Haar oog waar niets aan was ging dof staan. 'Emel, blijf wakker..!' Riep ik. Ze keek me vermoeid aan. 'Dat.. Dat kan ik niet..' Zei ze. Inmiddels was iedereen rond ons gaan staan en lag Emel op mijn schoot. 'Vaarwel Lucas.. Blijf sterk en laat zien wie de baas is..' Zei ze moeizaam. 'Nee, Emel kijk me aan!' Riep ik naar haar. Ik kreeg geen antwoord. 'Emel je bent niet grappig..! Deze grap is niet leuk..!' Ik kreeg weer geen antwoord en realiseerde me nu dat ze dood was. Ik huilde en drukte een kus op haar lippen. Haar nietszeggende stille lippen.. Ik sloot haar ogen zodat het leek of ze sliep maar haar bloedende oog verraadde alles. Ik huilde zo hard.. Eerst mijn ouders en nu Emel.. Mijn zus kwam naast me zitten en gaf me een knuffel. Ik knuffelde Emel nog steeds, hopen dat ze opeens zou recht springen en zou roepen: 'Grapje!' maar dat zat er niet in.. Nu zag ik dat er een kerkhof was op het bord.. Ik tilde Emel op en liep er stilzwijgend heen. Ik legde haar in een graf die al open lag en legde er wat van mijn persoonlijke spullen in. Dit was Emel.. Het meisje die ik al leuk vond vanaf de brugklas..