Everything has Changed

Chapter 37

Allan's Pov

Την βλεπω να απομακρυνεται απο το αμαξι χωρις καν να με χαιρετησει και νιωθω ενα δυνατο σφιξημο στο στηθος μου.Χαμηλωνω το κεφαλι μου και απλα σκεφτομαι ξανα την μαλακια που της πεταξα.Ξερω πως ειμαι μαλακας,αλλα δεν φταιω.Ξερω πως ακουγεται λες και υπερασπιζομαι τον απαισιο χαρακτηρα μου και προσπαθω απλα να δικαιολογηθω,ομως δεν ειναι ετσι.Γνωριζω πως ειμαι κοπανος απεναντι στους ανθρωπους.Ξερω τι ειμαι η το πως φερομαι.Και ξερω πως ειδικα σε εκεινη δεν επρεπρε να φαιρομαι τοσο ασχημα.Δεν μου εχει κανει κατι εξαλλου.Γνωριζω πως πρεπει να κραταω αποστασεις,να ειμαι μακρια απο εκεινη,να μην της μιλαω,αλλα δεν μπορω.Κατι με τραβαει σε αυτη και κυριως κατι γινεται και πρεπει να βρεθω κοντα της.Οταν την ειδα νωριτερα τοσο αναστατωμενη,δεν ξερω διαολε αλλα αναστατωθηκα και εγω,διοτι πιστευα πως καποιος την ειχε πειραξει.Και οταν απλα της μιλησα και τα ματια της κοιταξαν εμενα,ενιωθα απλα πως..πως επρεπε να μαθω τι ειχε.Ισως απο απλη περιεργεια ισως και οχι.Δεν ξερω.

Κοιταω το κινητο μου πολλες φορες περιμενοντας καποιον να με παρει απλα για να ξεχαστω απο την εικονα της που με βασανιζει εδω και ωρα.Διαολε το υφος της..Τι σκατα εχω παθει μαζι της?Δεν παυει να ειναι εκεινη η ενοχλητικη κοπελα που μπηκε στην ζωη μου.Δεν παυει απλα να θελω να τσακωνομαι μαζι της και να την βγαζω εκτος οριου.Δεν παυει απλα να θελω να περναω τον χρονο μου,να θελω να την κανω να λιωνει κοντα μου,να κανω την ζωη της δυσκολη απλα για να περναω εγω καλα.Σωστα?Χτυπησα με δυναμη το χερι μου στο τιμονι και αργοτερα το περασα μεσα απο τα μαλλια μου.Επρεπε να ξεχαστω ,τωρα κιολας.Ετσι απλα θα παω στο διαμερισμα οπου σιγουρα θα ειναι μαζεμμενα τα αγορια.Εχω να ασχοληθω μερες με το θεμα "Ντερεκ" εδω και μερες λογω της Ελ.Δεν ξερω απλα προτειμω να εχω την προσοχη μου σε εκεινη,να ξεφευγω για λιγο απο ολα τα σκατα που εχω στο κεφαλι μου.Και ναι,ακουγομαι σαν ενας μαλακας καψουρης-χωρις να ισχυει απαραιτητα-αλλα με εκεινη ειναι διαφορετικα.Με τις αλλες ειναι απλα η μια νυχτα,η μια στιγμη,ενω με εκεινη..νιωθω λες και με ξερει περισσοτερο απο οσα της δειχνω.Ξερει να με ηρεμει,να με κανει να θυμωνω,να γελαω,να ποναω-καπως-και αυτο με τρελλενει.Γαμωτο.Κουναω το κεφαλι μου και τριβω τα ματια μου με τα δακτυλα μου για να συγκεντρωθω στο δρομο.Το μυαλο μου ειναι αλλου.Στριβω την επομενη γωνια και τα λαστιχα κανουν ενα δυνατο ηχο στο δρομο.

Μου ειναι δυσκολο να συγκεντρωθω γαμω.θελω απλα να παω πισω και να της μλησω,ισως να ζητησω συγγνωμη,δεν ξερω τι σκατα μπορω να κανω για να κανω τα πραγματα καλυτερα,αν γινονται φυσικα.Ποσο καθικι παιζει να ειμαι?Σταματαω το αμαξι αποτομα και κατεβαινω αμεσως.Κλειδωνω και προχωραω προς τις σκαλες που τις ανεβαινψ δυο-δυο.Βγαζω τα κλειδια,και πισω απο την πορτα ακουω φωνες,οπως το ειχα σκεφτει,τα αγορια ηταν σπιτι.Ξεκλειδωνω και μπαινω μεσα.Τα κεφαλια τους γυριζουν ολα επανω μου.