Υποκείμενο Β5: Το Λάθος

Ο Λαβύρινθος

Όχι, όχι! Αποκλείεται να πετύχει! Μα μπορώ να κάνω αλλιώς; Η Άρυα προσπαθούσε να βρει μια άλλη λύση, να αγνοήσει τη φωνούλα μέσα της που φώναζε διαρκώς "Κάν' το!", χωρίς επιτυχία. Πήρε μια βαθιά ανάσα και έγνεψε καταφατικά στο αγόρι. Δεν τολμούσε να μιλήσει. Ένιωθε το στόμα της στεγνό. Το αγόρι άπλωσε το χέρι του για να τη βοηθήσει να σηκωθεί, όμως η Άρυα το αγνόησε και σηκώθηκε μόνη της.
"Μη φοβάσαι. Δε δαγκώνω!" Αστειέυτηκε το αγόρι "Με λένε Νιούτ. Εσένα;"
Η Άρυα τον κοίταξε με ένα ανέκφραστο βλέμμα. Αποκλείεται να έλεγε το όνομά της σ' αυτούς. Μάλλον δεν είχαν καταλάβει ότι ήταν αυτή που θα σκότωναν, οπότε αν απλά δεν τους έλεγε το όνομά της ίσως να κέρδιζε χρόνο. Όμως τι όνομα να τους έλεγε; Άλλωστε δε τολμούσε να μιλήσει. Η φωνή της και τ' όνομά της ήταν τα μόνα πράγματα που δεν ήξεραν αυτοί οι δολοφόνοι και σκόπευε να μην τους τα αποκαλύψει. Κοίταξε το πάτωμα.
"Δε το θυμάσαι, ε;" τη ρώτησε ο Νιούτ. Η Άρυα τον κοίταξε με απορία. Δεν το είχε πει με ειρωνία ή σαρκασμό, αλλά με απόλυτη σοβαρότητα και κατανόηση. Σαν να ήξερε τι ακριβώς της συνέβαινε. Σαν είχε περάσει κι ο ίδιος αυτό το βάσανο της αμνησίας.
"Μην ανησυχείς. Σε όλους συνέβη. Σε λίγες ώρες θα το θυμηθείς" της είπε παρηγορητικά.
Δεν την κατάλαβαν. Θα νόμιζαν ότι ήταν μία απ' αυτούς. Ή απλά προσποιούνται. Δε θα ρισκάρω να το ανακαλύψω. Θα μείνω στο σχέδιο, είπε μέσα της η Άρυα.
Ο Νιούτ ανέβηκε εκεί όπου στέκονταν και τα υπόλοιπα αγόρια και τράβηξε την Άρυα πάνω. Όταν η Άρυα βρέθηκε πάνω έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Βρισκόταν σε έναν τεράστιο χώρο καλυμμένο από καταπράσινο γρασίδι με πελώριους πέτρινους τοίχους να τον περικυκλώνουν. Σε μια άκρη υπήρχε ένα μεγάλο δάσος ενώ σε κάθε σημείο του χώρου υπήρχαν ξύλινες κατασκευές με ορισμένες να μοιάζουν με κτίρια κι άλλες με απλές περιφράξεις γεμάτες ζώα. Παρατήρησε ότι στους πελώριους τοίχους υπήρχαν ανοίγματα που οδηγούσαν έξω από τον χώρο.
"Εντυπωσιακό, ε;" είπε ο Νιούτ που στεκόταν δίπλα της αναγκάζοντας την να επιστρέψει στην πραγματικότητα. Τότε παρατήρησε ότι βρισκόταν σχεδόν περικυκλωμένη από τους μελλοντικούς της δολοφόνους. Τρόμος την έπιασε και πάλι και χωρίς να το καταλάβει άρχισε να παίρνει βαθειές ανάσες.
"Είσαι καλά;" τη ρώτησε ανήσυχος ο Νιούτ. "Παιδιά, αρραιώστε λίγο να πάρει ανάσα."
Τα αγόρια αρραίωσαν βιαστηκά και μαζεύτηκαν σε μια πλευρά κοιτώντας την Άρυα με ανησυχία χωρίς όμως να τους φεύγει η περιέργια για το κορίτσι.
Η Άρυα προσπάθησε να το ελέγξει, να ηρεμήσει. Ήταν γελοίο να πανικοβαλλεται κάθε τρεις και λίγο όσο χάλια κι αν ήταν η κατάσταση. Η έλλειψη ψυχραιμίας είχε αρχίσει να της σπάει τα νεύρα. Με τα πολλά κατάφερε να αναπνέει και πάλι φυσιολογικά και να ηρεμήσει. Κοίταξε τριγύρω της. Το πεδίο είναι ελεύθερο, Άρυα. Ή τώρα ή ποτέ! Σκέφτηκε η Άρυα και πριν το καταλάβει κανείς έτρεχε προς το κοντινότερο άνοιγμα των τοιχών.
"Περίμενε! Μην πας εκεί! Σταμάτα!" Φώναζαν όλα τ' αγόρια μαζί και έτρεξαν ξοπίσω της. Η Άρυα όμως δε σκόπευε να τους ακούσει, ούτε τολμούσε να κοιτάξει πίσω της. Είχε βγάλει φτερά στα πόδια της κι έτσι δεν άργησε να περάσει μέσα από το άνοιγμα. Με το που πέρασε αντίκρισε ένα μακρύ διάδρομο με τοίχους ίδιου μεγέθους με αυτούς που κύκλωναν το χώρο. Το έδαφος ήταν πέτρινο σε αντίθεση με το χορταριασμένο και χωματώδες στο οποίο έτρεχε πριν.
Η Άρυα δε σταμάτησε να τρέχει και έστριψε αριστερά στο τέρμα του διαδρόμου. Κι άλλος παρόμοιος διάδρομος. Έστριψε κι εκεί αριστερά και αντίκρισε πάλι έναν διάδρομο όμοιο με τους προηγούμενους.
Ένας λαβύρινθος, σκέφτηκε. Έτσι σίγουρα θα με χάσουν αλλά φοβάμαι πως θα χαθώ εδώ μέσα. Είχε σταματήσει να τρέχει και στεκόταν ακίνητη στη μέση του διαδρόμου, προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο να μη χαθεί και να βγει στην άλλη έξοδο. Ξαφνικά άκουσε μια αυστηρή αγορίστικη φωνή, εφηβική, σχεδόν ανδρική. "Δρομείς, χωριστείτε! Εσείς θα πάτε δεξιά κι εσείς αριστερά! Γρήγορα! Πρέπει να τη βρούμε πριν σκοτεινιάσει!"
Η Άρυα κοκάλωσε. Έπρεπε να σκεφτεί κάτι άμεσα αλλιώς θα την έπιαναν και σύντομα θα τη σκότωναν, σύμφωνα με το σχέδιό τους. Το κορίτσι έτρεξε μέχρι το τέλος του διαδρόμου, αλλά δίστασε. Ποια στροφή να επέλεγε; Είχε ήδη πάρει 2 αριστερές στροφές. Τότε, μέσα από τη θολούρα της αμνησίας, ξεπροβαλλε μια ανάμνηση. Η εικόνα του εαυτού της που καθόταν σε ένα ξύλινο γραφείο και διάβαζε ένα βιβλίο. Έγραφε ότι αν ακολουθείς διαρκώς τον ίδιο τοίχο έβρισκες την έξοδο σε ένα λαβύρινθο. Έτσι άρχισε να τρέχει πάλι ακολουθώντας τον αριστερό τοίχο. Που και που άκουγε κάποιο από τ' αγόρια να φωνάζει διαταγές και κατευθύνσεις και κάθε φορά η φωνές ακούγονταν όλο και πιο κοντά. Η Άρυα προσπάθησε να τρέξει γρηγορότερα αλλά δεν μπορούσε. Τα πόδια της πονούσαν απ' το πολύ τρέξιμο και δε θα άντεχε για πολύ ακόμα.
Ξαφνικά δύο αγόρια ξεπρόβαλλαν από το τέρμα του διαδρόμου. Μόλις είδαν την Άρυα σταμάτησαν το χαλαρό τους τρέξιμο και έμειναν να την κοιτάνε έκπληκτοι. Η Άρυα κοκάλωσε. Έπρεπε να σκεφτεί κάτι γρήγορα για να ξεφύγει. Τα έκπληκτα αγόρια φαίνονταν γυμνασμένα και πιο γρήγορα και η Άρυα δε θα άντεχε να τρέξει άλλο, πόσο μάλλον αρκετά γρήγορα. Κοίταξε τριγύρω ψάχνοντας μια διέξοδο, μα το μόνο που υπήρχε ήταν οι μεγάλοι, αρχαίοι τοίχοι και...κληματσίδες! Θα μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει σαν σκοινιά αναρρίχησης, αν άντεχαν. Αλλά ακόμα κι αν δεν αντέξουν το βάρος μου θα κόψω ένα και θα το κουνάω γύρω γύρω. Ή που θα φοβηθούν το σκοινί ή που θα με περάσουν για τρελή και δε θα πλησιάσουν! Φίνα! Έτρεξε γρήγορα στον τοίχο και άρπαξε μια από τις κλιματσίδες. Την τράβηξε με όλη της τη δύναμη και δεν έσπασε. Ήταν αρκετά γερή. Με γρήγορες κινήσεις, έδεσε την κλιματσίδα γύρω από τη μέση της και τις παλάμες της. Τ' αγόρια συνήλθαν από το σοκ και άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος της. Γιατί είχαν εκπλαγεί τόσο όταν την είδαν; Η Άρυα ξεκίνησε να σκαρφαλώνει όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Δεν ήταν εύκολο. Οι μύες της ούρλιαζαν από τον πόνο και το "σκοινί" έκαιγε τα χέρια της. Ευτυχώς σε λίγα δευτερόλεπτα είχε φτάσει στην κορυφή του τοίχου. Όταν όλο της το σώμα σύρθηκε πάνω στον τοίχο, έμεινε ξαπλωμένη να λαχανιαζει. Περίμενε λίγο να ανακτήσει τις δυνάμεις της πριν κοιτάξει κάτω.
"Έι βλίτο, κατέβα τώρα από κει πάνω, πριν φας τα μούτρα σου! Άλλωστε ο Ταρζάν του Γκλέιντ είναι ο Τόμας από δω! Δε χρειαζόμαστε και δεύτερο!" Είπε ένα από τ' αγόρια. Βλίτο; Γκλέιντ; Και ποιός είναι πάλι αυτός ο Τόμας;
Η Άρυα γύρισε μπρούμυτα και κοίταξε διστακτικά κάτω. Το ένα αγόρι ήταν ψηλό με μαύρα μαλλιά και ελαφρό μαύρισμα. Την κοιτούσε έκπληκτος. Το άλλο αγόρι είχε Ασιάτικα χαρακτηριστικά και τετράγωνο πρόσωπο. Είχε μαύρα μαλλιά και φαινόταν πολύ γυμνασμένος. Είχε τα χέρια του στη μέση του και κοιτούσε με απορία το άλλο αγόρι.
"Λοιπόν θα κατέβεις;" ρώτησε απότομα το Ασιάτικο αγόρι, αυτό που μιλούσε και πριν.
Η Άρυα απλά τους κοιτούσε ανήσυχη.
"Μίνο, πάρ'το με το μαλακό. Δε βλέπεις; Φοβάται. Και επιπλέον, χάρη στον Ταρζάν σώθηκες τις προάλλες, βλάκα!" Είπε το άλλο αγόρι, που μάλλον το έλεγαν Τόμας και έδωσε μια φάπα στον φίλο του.
"Ναι, ρε Τόμας! Για πες ρε φωστήρα, αφού τα ξέρεις όλα, τι δουλειά έχει αυτή εδώ; Το σημείωμα έλεγε ότι η Τερέζα ήταν η τελευταία." Είπε ο Μίνο. Τι; Ποιό σημείωμα; Ποιά Τερέζα και τι τελευταία; Η Άρυα δεν καταλάβαινε τίποτα.
"Πού θες να ξέρω! Άλλωστε δε νομίζω να έχει και πολλή σημασία τώρα..." άρχισε να λέει ο Τόμας, όμως η Άρυα δεν σκόπευε να παραμείνει άλλο εκεί πάνω. Έτσι σύρθηκε στην άλλη πλευρά και ετοιμάστηκε να κατέβει. Άκουσε βήματα από το διάδομο όπου βρίσκονταν τ' αγόρια. Πρέπει να είχαν καταλάβει την απουσία της και να έτρεξαν να τη βρουν. Κατέβηκε γρήγορα χρησιμποιώντας πάλι τις κλιματσίδες και άρχισε να τρέχει ακολουθώντας πάντα το δρόμο της. Μπορούσε ν' ακούσει το βροντό των βημάτων του Μίνο και του Τόμας καθώς μεγάλωνε σαν κύμα. Πλησίαζαν. Προφανώς ήξεραν πολύ καλά το λαβύρινθο. Μα πού ήταν αυτή η έξοδος!
Ξαφνικά δύο άλλα αγόρια φάνηκαν στο τέρμα του διαδρόμου. Ήταν ο Νιούτ και ένα κοντό σκουρόδερμο αγόρι. Μόλις την είδαν άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος της! Δεν είχε χρόνο να σκαρφαλώσει πάλι στον τοίχο, οπότε άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τ' αγόρια πίσω της της φώναζαν να σταματήσει αλλά τους αγνόησε. Πλεον είχε πάρει τόσες λάθος στροφες που είχε ξεφύγει τελείως από τη διαδρομή που ακολουθούσε. Σε μια στροφή σταμάτησε και κρύφτηκε ανάμεσα σε κάτι πυκνά ανρριχώμενα φυτά. Τα αγόρια πέρασαν από μπροστά της χωρίς να τη δουν και χάθηκαν στο τέρμα του διαδρόμου. Η Άρυα αναστέναξε ανακουφισμένη όμως δεν άργησε να προσπαθεί να σκεφτεί μια καλή κρυψώνα. Πάνω στον τοίχο θα την έβλεπαν και δεν μπορούσε να κρύβεται μια ζωή στ' αναρριχώμενα. Ξαφνικά, πρόσεξε μια τρύπα κάτω από τον τοίχο. Ήταν αρκετά μεγάλη για να περάσουν 3 άτομα. Η Άρυα σύρθηκε γρήγορα μέσα από την τρύπα και πέρασε στην άλλη πλευρά. Έμεινε με το στόμα ανοιχτό με αυτό που είδε.

Γεια σας και πάλι! Νέο κεφάλαιο! Μακάρι αυτό να σας αρέσει. Περίμενα το προηγούμενο να έχει πιο μεγάλη επιτυχία αλλά Υγεία μωρέ. Καλή 25 Μαρτίου! Συγχαρητήρια σε όσους παρέλασαν (εγώ τη γλίτωσα! 😋) και καλό τριημερακι! Θα σας ζητήσω μια χάρη. Να γράψετε στα σχόλια τι κάνω λάθος και το βιβλίο δεν έχει την ανταπόκριση που περίμενα (γιατί όταν βλέπεις ένα βιβλίο φουλ στην κλισερια να έχει χιλιάδες reads Ε σου κακοφαίνεται λίγο) .
Διαβάζω τη Θεραπεία θανάτου και πρετοιμαζομαι για πολύ κλάμα (όσοι ξέρουν για εκείνη τη σελιδουλα θα καταλάβουν 😢). Αυτά από μένα! Βάλτε αστεράκι Γράψτε σχόλιο και τα ξαναλέμε!
Φιλιά 😘😘

Διαβάστε επίσης: once upon a time Η κρυμμένη περιπέτεια.