Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 2

"Τουλάχιστον μπορείς να μου πεις που με πηγαίνεις;"

Νεκρική σιγή στο αμάξι. Ούτε καν μπήκε στον κόπο να μου πει ένα 'Μην ανησυχείς που σε κυνηγάει ένας δολοφόνος, όλα καλά θα πάνε κτλ." Τον κοιτούσα θυμωμένη, ήθελα να βαρέσω την σέξι φάτσα του πάνω στο τιμόνι, το μόνο που έκανε ήταν να κοιτάει στο δρόμο βυθισμένος στις σκέψεις του.

Hello, εμένα κυνηγάνε να με σκοτώσουν, εκείνος το είχε πάρει κατάκαρδα.
Είμαι σίγουρη ότι έναν δολοφόνο έχει η χώρα εγώ βρήκα να πέσω πάνω του. Μετά σου λένε να ελπίζεις για ένα καλύτερο μέλλον.

"Θα μου μιλήσεις επιτέλους, να μου πεις τι γίνεται;" φώναξα έξαλλη.

"Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου." είπε αυταρχικά χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από το δρόμο.

"Όχι δεν τον χαμ-" πήγα να φωνάξω και εγώ. Γύρισε και με κοίταξε με μια θανατηφόρα ματιά που θα μπορούσε εύκολα να σκοτώσει άνθρωπο. Έκλεισα αμέσως το στόμα μου και βυθίστηκα στο κάθισμα μου.

Φτάσαμε μπροστά από ένα μεγάλο κτίριο που από ότι κατάλαβα ήταν το αστυνομικό τμήμα. Ο "Αστυνόμος Σαΐνης" βγήκε βιαστικά από το αμάξι και ήρθε να μου ανοίξει την πόρτα κοιτώντας συνεχώς γύρω του.

Α! Ήρθε να μου ανοίξει την πόρτα, πόσο ευγενικός... Σκέφτηκα.

"Βγες τώρα." διέταξε. Ναι το παίρνω πίσω, γράψτε λάθος.

Με κρατούσε από το μπράτσο από τη στιγμή που μπήκαμε στο τμήμα, μόνο χειροπέδες που δεν μου πέρασε, ένιωθα εντελώς σας κατάδικος που τον συνέλαβαν. Πάντως ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε αστυνομικό τμήμα και όπως περπατούσα χάζευα τους αστυνόμους να πηγαίνουν πάνω κάτω, να απαντάνε τηλεφωνήματα και άλλα τέτοια.

"Αν έχουν πρόβλημα τα πόδια σου και περπατάς τόσο σιγά θα έπρεπε να μου το πεις." μου είπε σκύβοντας προς το μέρος μου. Η φωνή του ήταν τελείως διαφορετική από αυτή που θυμάμαι στο μάθημα του. Με έκανε να ανατριχιάσω και δεν ξέρω αν είναι με την καλή ή με τη κακή έννοια.

Του έκανα μια ειρωνική γκριμάτσα και άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα. Κάποια στιγμή σταμάτησε απότομα μπροστά από ένα γραφείο και εγώ επειδή ως συνήθως κοιτούσα αλλού έπεσα άτσαλα πάνω. Τον είδα που ξεφύσηξε αγανακτισμένος και χτύπησε ελαφρά την πόρτα χωρίς να δώσει έκταση στο γεγονός ότι κόντεψα να σκαρφαλώσω στην πλάτη του. Αν ήταν άλλες οι συνθήκες και δεν ήταν τόσο κόπανος, δεν θα είχα πρόβλημα αλλά τώρα με βλέπω να με απελάσει σε καμιά Ανταρκτική.