Purple Blood [VOLTOOID]

Hoofdstuk 19

Valery pov
Na een harde knal voel ik de auto van richting veranderen. Mijn ogen schieten open en ik kijk rond in de auto. Ik zie dat Jason met z'n hoofd tegen het stuur is geklapt. Omg zijn airbag is niet uitgeklapt! Ik kijk achter me en zie dat Felicia aan het klooien is met haar gordel. Oke zij is in orde. Ik klik mijn eigen gordel met gemak los en buig me naar Jason. Ik schud een paar keer zijn arm maar krijg geen reactie. Uiteindelijk heeft Felicia haar gordel los en komt ze er ook bij.

"Wat is er gebeurt?" Vraag ik zodra de gordel los is.
"Nou... het zit dus zo. Die politie schoot op een van de banden waardoor de auto niet meer bestuurbaar werd en toen knalde we tegen een boom." Legde Felicia uit.

Ik kijk terug naar Jason die levenloos met z'n hoofd op het stuur ligt. Bloed druppels druipen stuk voor stuk van zijn gezicht. Ik duw hem naar achter in de stoel en zie dat de gordel in zijn nek snijd. Langzaam klik ik de gordel los en haal de gordel weg. Mijn hand komt tegen zijn bleke wang aan.

"Jason?"

Geen reactie.

"Jason?!"

Ik schud nog een keer iets harden aan zijn arm. Geen reactie. Tranen beginnen van mijn gezicht te druppelen. Ik luister of ik ergens een ademhaling of hartslag kan vinden. Niets. Dood... Ik schrik van die gedachten. Nee... dat kan niet.

"Valery, ik denk dat hij niet meer bij komt..."

Ik voel Felicia's hand op mijn schouder. De tranen beginnen nu als watervallen van mijn gezicht te stromen. Ik schrik op als ik een teken van leven hoor.

Jason Pov
Langzaam open ik mijn ogen en kom weer bij aarde. Het enigste wat ik hoor en zie zijn wat gedempte geluiden en wazige vlekken. Als ik een paar keer met m'n ogen knipper zie ik Valery's gezicht en ze omhelst me.

"Ik dacht dat je dood was!" Snikt ze.

Is ze nou aan het huilen?

"W-wat is er dan gebeurd?"

"Eh... politie, band, auto, boom." Vertelde Felicia kort.
"Oja... en toe knalde ik natuurlijk met m'n face tegen het stuur..." Bedacht ik terwijl ik het bloed op m'n lippen proefte.
"Maar eh.. mag ik even van mijn stoel af schoonheid, dan kan ik de auto band verwisselen zodat we veder kunnen."

Een klein glimlachje verscheen weer op haar lippen. Achteraf gezien had ik beter even kunnen blijven zitten, want zodra ik uit de auto stap begint alles te draaien en wazig te worden. Met moeite probeer ik overeind te blijven staan en kan ik nog net de dakdragers op de auto beetpakken. Ik schud m'n hoofd en strompel al duizelig naar de kofferbak. Ik haal de spullen die ik nodig heb uit de kofferbak en verwissel de band. Zodra ik dat gedaan heb stap ik in de auto en trap ik het gaspedaal in, althans dat dacht ik.

"Eh Jason ik heb niet veel verstand van auto's, maar ik weet wel dat, dàt de kopeling is." Zegt Valery terwijl ze haar vinger naar het pedaal wijst waar mijn voet op zit.

Ik kijk kort naar mijn voet en haal hem van de kopeling.

"Wist ik wel."
"Nee! Jij gaat niet weer rijden! Ik wil namelijk heel aankomen op onze bestemming!" Schreeuwt Felicia van achterin de auto.
"Hoe wil je dan weg hier?!"
"Simpel, een taxi bellen die ons vanuit Amerika ophaalt."
"En waar wil je dat van betalen?" Vraagt Valery.

Stilte.

"Nou?"
"Eh... geen idee." Antwoordt ze. "Hebben jullie iets met mijn manier van rijden ofzo?"
"Nou..." Begint Felicia.
"DE AUTO WAAR JIJ BESTUURDER VAN WAS IS AANGERAMT DOOR EEN TREIN TERWIJL IK ER NOG IN ZAT! EN WE ZIJN ZOJUIST TEGEN EEN BOOM AANGEKNALD TERWIJL JIJ DE BESTUURDER BEN! EN DAN WIL JE OOK NOG EENS GAAN RIJDEN TERWIJL JE DAARNET NOG JE HOOFD KEIHARD TEGEN HET STUUR AAN KNALDE! DUS JA! IK HEB EEN PROBLEEM MET JOUW MANIER VAN RIJDEN JA!" Gaat Valery schreeuwend veder.
"Ten eerste, toen de auto werd aangeramt door die trein deed de rem het niet en de gordel was kapot. Ten tweede, ik was gewoon normaal aan het rijden daarnet. Maarja, als de politie ineens je rechter voorband kapot schiet is het een beetje moeilijk om je auto bestuurbaar te houden!" "Ik wil gewoon niet dat jij gaat rijden!"
"Oke, oke chill! Dan bel ik die stomme taxi wel."

Ik haal mijn telefoon uit m'n zak en bel een Amerikaanse taxi service. De man aan de lijn vertelde dat ze niet veder rijden dan de grens. Ik hang op en zucht.

"Ze gaan alleen maar tot de grens, en no way dat ik een canadese taxiservice ga bellen."

Geen reactie. Het enigste wat hun mond verlaat is een diepe zucht. Ik zucht en start de auto. Na 2 en een half uur wordt ik op mijn schouders aangetikt en wijst Felicia naar een bord met 'welcome in the United States of America'

En zo reden de 3 hun vrijheid tegemoed.