[ A/N: I will make this chapter taglish pero more on tagalog para maiba naman and nagdudugo na din utak ko kakaisip lol *cries* ]
"I don't wanna go home!"
Di na alam ni Alden ang gagawin niya, iba pala malasing 'to si Meng, sobrang tigas ng ulo. Kanina pa sila naghihilaan papasok at palabas ng Valkyrie at pinagtitinginan na sila ng mga tao. Si Alden di na alam ang gagawin, bukod sa napapahiya na siya, sobrang late na rin at mukhang di pa nakikisama ang panahon.
"Maine, wag ng makulit. Late na, and I don't want your parents to worry about you lalo na ako pa kasama mo." He whisper-shouted kasi nga pinagtitinginan na sila ng mga tao.
"I don't wanna go home! I don't wanna go home! I want my old life back. I don't wanna go home!" She bawled, tears cascading down her face as she sat down on the floor, hugging herself.
Gustong maawa ni Alden pero natatawa siya, and alam niya next time na di na niya papainumin si Maine, nawawala sa katinuan pag nakainom eh. But you can't blame her though, may pinagdadaanan yung tao and she just wanted to escape the reality for a while.
No choice left, binuhat na ulit niya si Maine, "Kumapit ka kung ayaw mong itapon kita dito." He said in a joking manner.
Naneryoso naman ang pagmumukha ni Maine at napakapit nga kay Alden. She looked up, admiring the features of this guy who is carrying her right now. Ang gwapo. She thought but another side of her brain is protesting, its just the alcohol.
Tumigil sila sa parking lot kung saan naka park ang kotse ni Alden. Binaba niya si Maine, "Stay there." He said, sternly, fishing his car keys on his pocket and once he did, he opened the front seat's door for her, "Thanks." She managed to say.
"Buckle up." He said, looking at her. Natakot naman si Maine dahil seryoso yung mukha ni Alden yung tipo bang konting pagkakamali na lang eh magagalit na, but he's just trying to look serious para di na mangulit si Maine.
Once he knew na naayos na ni Maine yung seatbelt niya, he drove off immediately.
Mukha talagang nagbabadya ang panahon. Tahimik lang sila hanggang sa makarating sila sa Fort Bonifacio, lalabas na sana si Alden dahil may nakaharang na kart sa dinadaanan nila pero biglang bumagsak ang malakas na ulan. Pagtingin niya sa tabi niya ayun, plakda, nakatulog ang lola niyo.
Di na mapakali si Alden dahil bukod sa 1 am na, risky pang mag biyahe sa ganitong panahon lalo na sa Bulacan pa niya ihahatid si Maine. "Fuck! Bakit ngayon pa." He swore under his breath.
He tapped her shoulders para gisingin si Maine, "Maine... Hey?" Nakailang tapik na din siya pero wala talaga mukhang napasarap na ang tulog ni Maine.
Ilang minuto din niyang iniisip kung ano na ang gagawin niya until he finally came up with a decision.
--
Finally! Nakarating na sila sa condo ni Alden, tulog pa rin si Maine so he had no choice but to carry her. So he decided na dito nalang muna tumuloy si Maine sa condo niya, not because may balak siyang gawin sakanya but because sobrang lakas na talaga ng ulan, dumagdag pa ang traffic so kahit may sarili ka pang sasakyan, wala pa ring use.
"Sir, mukhang kailangan niyo yata ng tulong?" A utility boy approached him, bukod sa buhat niya si Maine, dala pa niya lahat ng gamit niya so talagang mahihirapan siya. He handed their things doon sa boy, "9th floor, room 716."
Pagdating nila sa room, binaba muna niya si Maine sa sofa before getting their things doon sa utility boy na tumulong sakanya. "Salamat po." He said before closing the door.
