ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္..busေပၚမွာရွိေနတဲ့လူအမ်ားစုကေက်ာင္းသားေက်ာင္းသားေတြပဲေလ...hunနဲ့Taoလည္းbusေပၚမွာလိုက္ပါလာၾကတယ္...
ေနလံုးကတျဖည္းျဖည္းနဲ့ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္...အျပင္မွာအေအးဓာတ္ကလည္းစိမ့္လာပီးေတာ့..နွင္းမႈန္ေလးေတြကိုေတာင္ျမင္ေနရပီ...
"hun...ခ်မ္းလိုက္တာကြာ..မခ်မ္းဘူးလား..ဒီအခ်ိန္sojuေလးေသာက္လိုက္ရရင္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေကာင္းမလဲ"
"ငါတို့အလုပ္ရွိေသးတယ္ေလ..ျပန္မွေသာက္ရေအာင္"
"အင္းပါ...."
Taoကစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အသံေလးနဲ့ေျပာေတာ့hunလည္းျပံဳးျပလိုက္ပီး..နားက်ပ္ကိုေကာက္တပ္လိုက္တယ္..နွင္းမႈန္ေလးေတြေၾကာင့္ေရေငြ့ျပန္ပီးေ၀၀ါးေနတဲ့ျပတင္းေပါက္မွန္ကို..လက္၀ါးနဲ့ပြတ္သုတ္လိုက္ပီး...အျပင္ဖက္ကိုပဲေငးရင္းလိုက္ပါခဲ့ေတာ့တယ္...
ဒီလိုbusစီးတိုင္း..ျပတင္းမွန္ကိုလက္နဲ့ပြတ္သုတ္လိုက္တိုင္း...အရင္ကအခ်ိန္ေလးတစ္ခုကိုအျမဲတမ္းသတိရမိဆဲပါ..အဲ့အခ်ိန္ေလးကလည္းက်ြန္ေတာ္အတြက္အဖိုးတန္ဆံုးအရာတစ္ခုပါ..
ဘာလို့လဲဆိုေတာ့...နွလံုးသားကေနတၾကိမ္တစ္မွမသိခဲ့ဖူးျခင္းမရွိခဲ့တဲ့...အခ်စ္ဆိုတဲ့မ်ိဳးေစ့ေလးက...ရုတ္ခ်ည္း၀င္ေရာက္လာခဲ့ပီးေတာ့..အျမစ္တြယ္သြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္တိုေလးတစ္ခု...
Flashback :
ဒီေန့ဟာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးအတြက္အထူးျခားဆံုးေန့တစ္ေန့ေပါ့...ေမ်ွာ္လင့္ေစာင့္စားေနရတဲ့ေက်ာင္းစဖြင့္ခ်ိန္ဆိုတာက..ခုမနက္ခင္းမွာပဲနွင္းေတြနဲ့အတူေရာက္ရွိလာပီေလ...
အတိုင္းမဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ့ျမဴးၾကြေနတဲ့လူနွစ္ေယာက္ကေတာ့က်ြန္ေတာ္တို့နွစ္ေယာက္ေပါ့...ငယ္ငယ္ကအိမ္မက္လိုျဖစ္ေနခဲ့တဲ့Seoulဆို့တဲ့ျမိဳ့ၾကီးကိုအမွန္တကယ္ေရာက္လာခဲ့ပီး...ေက်ာင္းလာတတ္ခဲ့ရပီေလ..
က်ြန္ေတာ္တို့နွစ္ေယာက္လံုးရင္ခုန္ၾကည့္နူးစြာနဲ့ပဲ..ေက်ာင္းဆီကိုဦးတည္ေနတဲ့busေပၚမွာလိုက္ပါလာခဲ့ၾကတယ္..
YOU ARE READING
Oxygen
FanfictionLuhan : "sehun...မင္းအေပၚထားတဲ့ငါ့ရဲ့အခ်စ္ေတြကRomeoထက္ကိုအမ်ားၾကီးသာတယ္..မင္းပတြက္ဆိုအသက္ကိုေတာင္စြန့္လႊတ္ေပးနိုင္သလို..ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးနဲ့လည္းငါလဲနိုင္တယ္...မင္းကငါ့အတြက္အရာအားလံုးပါ...." Sehun : "မင္းငါ့အတြက္အသက္စြန့္ေပးစရာမလိုဘူးLuhan... မင္းငါ့အတ...
