Avuç içi duvara değdiğinde zaman acıya karıştı. Elini duvara sürterken yavaş adımlar attı. En az tanık olduğu gece kadar siyaha boyanmış saçları, belinde sallandı ve gündüzü karaladı. Botlarının tanıdık sesi artık yabancılaşmıştı. Duvarların bittiği...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
TANITIM
Ölümden doğan hayatlara...
Karanlık bulutlar Ay'ı pençesi altına aldığında, kız izbe sokakların birinde delicesine koşuyordu. Neyden kaçtığını tam olarak kendiside bilmiyordu. Yalnızca emin olduğu bir şey vardı. Bu şeyin uzun süredir peşinde olduğu.
Soğuk hava ciğerlerine dolup orayı yaktığında, kısa bir an duraksadı ve arkasına baktı. Görünürde bir şey yoktu ama etraf epey karanlıktı, kaçtığı şey karanlığa saklanmış onu bekliyor olabilirdi. Öksürmeye devam ederken kısık nefesler alıp verdi, siyaha yakın kahverengi gözleri kanlanmıştı. Çöp konteynırından gelen sesle irkildi ve tekrardan koşmaya başladı, önünde duran kediyi fark ettiğinde korkarak çığlığı atmıştı. Tok sesi karanlık sokakta yankılanırken o çoktan dizlerinin üstüne düşmüştü.
Siyah botlar tam önünde durduğunda, kızın korkuları yanaklarında kendine bir yol çizerek dökülüyordu. Kafasını yavaşça kaldırma cesaretinde bulunduysa bile yapamadı. Pes etmek istemiyordu, ama her şey bitecekse de bu gece bitecekti.
''Kimden kaçıyorsun?''
Kimden kaçtığını o da bilmiyordu, tek bildiği kurtulmak istediğiydi. Başını değil ama gözlerini ürkekçe kaldırdı. Karanlığın gölgelediği adama baktı ve iç çekti. Bu onun peşinde olan kişi olamazdı değil mi? Eğer olsaydı kimden kaçtığını sormazdı. Belkide çok iyi bir oyuncuydu ve şu an onu tuzağa düşürüyordu.
Avuç içlerini beton zemine bastırıp destek alarak ayağa kalktı. Dizleri titriyordu ve bu titreme giderek tüm vücuduna yayılıyordu. Tanıdık bir histi. Hayatının her döneminde yanında olacak korkuların getirisiydi belkide. Bu mesafeden adamı daha iyi görüyordu. İlk dikkatini çeken gecenin aynası olan gözleri olmuştu. Zifiri karanlıkta haddinden fazla parlak gözüküyorlardı. Bu adam yoldan geçen, oldukça yardımsever biri değilse kaçmak için plan yapmak zorundaydı.
Ve şuan saniyelerle yarışıyordu.
İçinden planların canı cehenneme, diye geçirdi. Ve sonra belkide en başından beri yapması gereken bir şeyi yaptı... Arkasına döndü ve hızlıca koştu. Soğuk hava tenini yalarken onun tek düşündüğü bu beladan nasıl kurtulacağıydı.
