I'll fight for you || Vervolg van Alexis Smith ||

Chapter 2 - Complicated

Chapter 2 - Complicated

We stapten de lift uit. De drukte kwam me gelijk tegemoet. Zoals gewoonlijk liep iedereen door elkaar en haastte zich abnormaal. 'Ik ben zo terug. Wacht maar in de kantine of zo.' zegt Dan en geeft me een kus voordat hij richting het kantoor van meneer Davis loopt. Ik loop naar mijn kantoor toe en pak een stapel papierwerk en loop vervolgens naar de kantine. Ik bestel een cappuccino en ga ergens achterin zitten. Zuchtend haal ik de papieren tevoorschijn en begin met werken. 

Dit is een van de nadelen, papierwerk. Ik heb hier zo'n hekel aan! Het is gewoon zo-

'Hey Alex.' ik schrik op uit mijn gedachten en zie dat Hunter tegenover me gaat zitten. Ik glimlach naar hem.

'Hey.' ik wist wel dat hij er zou zijn. Hij moest nog naar Hawkins voor een aanwijzing van de zaak. 'heeft Hawkins nog wat gevonden?' vraag ik aan hem, hij schud zijn hoofd.

'Er zaten we haren op, maar niet met de wortel, dus geen DNA.' mompelt hij, ik knik. We lopen al een aantal dagen vast en de tijd begint te dringen. 'Oh, maar ik heb wel een hotel gevonden waar Eric meestal overnacht. Ik ben net terug van het hotel en heb een gehele installatie gebouwd in de kamer boven de zijne om het af te luisteren.' zegt Hunter.

'Wanneer wil je gaan?' vraag ik aan hem. 

'Ik haal je morgenochtend wel op, sta om half 7 klaar.' zegt hij, staat weer op en loopt de kantine uit.  Ook al ken ik hem een paar jaar, hij blijft een rare jongen.

Net wanneer Hunter weg is komt Dan de kantine binnenlopen. Zijn ogen speuren alles af en stoppen bij mij. Hij komt naar me toe lopen, gaat zitten en zwijgt verder.

'Wat is er?' vraag ik geschrokken. Er moet iets verschrikkelijks gebeurt zijn dat Dan zo stil zit en niks zegt. Hij schud zijn hoofd.

'Niks. Er is niks.' zegt hij en zet een glimlach op. Ik frons mijn wenkbrauw en doe de mappen dicht. 

'Dan, er is wel wat.' fluister ik. Hij laat een diepe zucht horen. 'Zie je? Er is wat.' Dan ziet er frustrerend uit. Hij haalt zijn hand door zijn haar en kijkt me aan, denkend over wat hij moet zeggen.

'Alexis, er is niks.' mompelt hij en glimlacht flauw. Hij doet echt zijn best om iets te verbergen, wat was zo erg dat Davis dat aan Dan vertelde? 'Ga je mee?' vraagt Dan. Ik knik en stapel de mappen op elkaar.

'Ik kom er zo aan, eerst dit even terugbrengen.' glimlach ik. Dan loopt alsvast naar de lift terwijl ik naar mijn kantoor loop. Ik leg de mappen op mijn bureau en loop weer terug. Dan houdt nog net de lift tegen voordat hij dicht gaat.

We stappen uit de lift en lopen naar Dan's auto. De hele rit is het stil. Ik probeer alles te bedenken waarom Dan zo upset is, maar het worden steeds ergere dingen dat ik er toch maar liever niet aan denk.

Zodra we bij mijn huis zijn stap ik uit en loop recht naar de deur toe. Fijn, als Dan niet wilt praten moet hij het maar zelf weten. Ik loop naar de keuken om voor mezelf een kop thee te zetten.

'Dan, wil je wat drinken?' vraag ik maar krijg geen antwoord. 'Dan?!' roep ik wat harder. Hij geeft nog steeds geen antwoord.

'Ja... Doe maar iets.' mompelt hij. Ik rol met mijn ogen en schenk wat water in twee glazen. Ik loop naar de woonkamer en ga tegenover Dan zitten. Hij wriemelt gefrustreerd aan zijn vingers en kijkt naar de grond. Ik zet de twee glazen op tafen en blijf naar Dan kijken. Waarom vertelt hij gewoon niet wat er aan de hand is?

'Dus, ga je me nog vertellen wat Davis tegen je zei waarom je zo fucked up bent?' vraag ik, best wel droog moet ik toegeven. Dan kijkt op en glimlacht nep.

'Weet je wat? Laten we wat leuks doen! Ja! Wat dacht van een wandeling door het park? Het is heerlijk weer! Kom, dan gaan we.' Dan staat op en loopt naar de deur. 'Kom op! Waar wacht je op?!' ik frons mijn wenkbrauwen, dit meent hij toch niet?