Het geheim

Hoofdstuk 11

Ik lig op bed met mijn ogen wijd open gesperd. Ik draai me om en kijk op mijn wekker. 03:21. Dit gaat niet werken. Ik lig nu al vanaf 1 uur wakker! Ik blijf even liggen, maar ik besluit uiteindelijk toch om op te staan en een glaasje water te gaan drinken.

Op het moment dat ik mijn voet op de koude slaapkamervloer neeezet, gaat er een rilling door mijn lijf heen. Ik stap uit bed, en loop naar de deur toe. Ik leg mijn hand op de deurklink, en blijf even stilstaan. Ik... Ik durf de deur niet te openen. Wat nou als ik ineens een geest zie verschijnen? Ik voel dat mijn knieën beginnen te knikken. Trillend beweeg ik de deurklink naar beneden. Ik steek mijn hoofd om het hoekje en bekijk de gang. Hij is leeg. Iets opgeluchter loop ik naar de badkamer toe, en doe het licht aan. Ik bekijk mezelf in de spiegel van het kastje boven de wasbak. Wat zie ik er uit! Gelukkig hoeft niemand me zo aan te treffen. Ik open het kastje en pak er een bekertje uit. Als ik het kastje weer dicht doe, verstijft mijn hele lichaam. Ik voel een gevoel van onraad opkomen. Mijn handen worden klef en ik begin van top tot teen te trillen. Ik staar een paar seconden naar de spiegel, niet wetend wat te doen. Er is een meisje verschenen. Ik zie haar in de spiegel staan in de hoek van de badkamer. Ze kijkt me aan. De irissen in haar ogen zijn zwart. Ik herken de kleur, en wordt meteen nog banger. Je zou denken dat er maar een kleur zwart is, maar dat is dus niet zo. Want dit is precies de kleur die ik zag verschijnen vlak voordat ik flauw viel.

Ik voel mijn ademhaling versnellen en ik begin te zweten. Ik moet nu om hulp roepen, ik kan dit niet aan. Ik gil zo hard als ik kan, in de hoop dat iemand me komt bevrijden van het meisje. De echo van mijn gil galmt door de badkamer. Het meisje slaat haar handen voor haar oren. Haar ogen vullen zich met zwarte tranen. Zwarte tranen vullen haar ogen en rollen over haar wangen. Ze huilt, maar zonder geluid en met zwarte tranen. Ineens stopt ze met huilen, en kijkt ze op. Haar irissen zijn... Verdwenen? Het meisje draait haar hoofd een beetje naar rechts. Haar lege ogen staren me aan. Ze steekt haar hand uit en komt naar me toe gelopen met een zachte glimlach op haat lippen. Langzaam stap voor stap komt ze dichterbij. De angst giert door mijn lichaam. Ik moet zo snel mogelijk weg hier. Ik loop naar achteren in een vlug tempo tot ik tegen de koude badkamer muur aanbots. Het meisje stopt niet met lopen en komt steeds dichter bij. Ze opent haar mond, en zingt zacht een liedje:
... One... two I'm coming for you...
... Three... Four...
... Better lock your door....
... Five... Six...
... Get your crucifix...
... Seven... Eight...
... Better stay up late...
... Nine... Ten...
... Never dream again...

De steekt haar hand verder uit, en streelt me over mijn haar. Ik probeer haar hand weg te slaan, maar mijn poging mislukt. Ik sla in het niets. Hoe kan ik haar wel horen, maar niet aanraken? De lach op het gezicht van het meisje word breder. Ze begint te lachen. Schaterlachen als een klein kindje. Wat gaat ze met me doen? Ze haalt uit naar achteren met haar arm. Ik knijp mijn ogen dicht, niet wetend wat er gaat gebeuren.

Op dat moment komt mijn moeder binnenstormen. "Nova? Wat doe je? Waarom gilde je?" Vraagt ze bezorgt. Ik open mijn ogen, en zie dat het meisje is verdwenen. Ik spring in mijn moeders armen, en barst in huilen uit. "Mam... Ik... Een meisje... En... Ik was zo bang!" Zeg ik buiten adem. "Ik snap het al schatje. Het was waarschijnlijk een kwade geest. Kom maar, je mag bij mij slapen vannacht. Ik knik en samen lopen we naar de kamer van mijn ouders.

"Heb je oma gesproken?" Vraagt mijn moeder me. "Ja, maar ik mag niets vertellen." Zeg ik. Ik heb zo veel moeite om niet alles te vertellen, maar ik heb het oma beloofd. "Oh, oke. Ik snap het. Heeft ze wel alles uitgelegd aan je? Wat je nu gezien hebt en wat er allemaal gebeurd is?" Vraagt ze. "Ja, ik denk dat ik alles begrijp." Zeg ik. Ik ga op bed liggen, en mijn ogen vallen vrijwel meteen dicht.