Het geheim

Hoofdstuk 5

P.O.V Jesse
Ik ren naar de kamer van mijn ouders en schud ze wakker. "Mam pap, er is iets met Nova gebeurd!" Roep ik. Mijn moeder snelt uit bed naar mijn kamer toe en begint tegen Nova te praten. "Nova, kan je me horen? Je moet proberen wakker te blijven, wij blijven bij je. Jesse, zeg even dat papa een ambulance moet bellen." Op dat moment ging het allemaal heel snel. In no-time werd er aangebeld en kwamen er ambulancebroeders naar boven gesneld. Ze legden Nova op een brancard en namen haar mee naar de ambulance. Mama en ik renden achter ze aan. Ik heb gesmeekt of ik met de ambulance mee mocht rijden, maar daar was geen sprake van. Mama en ik hebben de auto gepakt en zijn zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gereden. En daar zit ik nu, in een lange witte hal op een stoeltje te wachten op nieuws over Nova. Ik hoor de stem van mijn moeder door de gang galmen. Ze is waarschijnlijk met Samantha aan het bellen. Wat moet die wel niet denken van dit nieuws, straks denkt ze nog dat ik nova iets aan heb gedaan! Ik kijk op de klok. Het is half drie. Hoe lang zou ik nog moeten wachten?

P.O.V Samantha
Mijn man is op zoek naar de reservesleutel van de kamer van Nova. Ik pak mijn telefoon en begin Nova te bellen. Ik krijg niets anders dan haar voicemail te horen. Na ongeveer tien keer gebeld te hebben en vijf voicemails  te hebben ingesproken, geef ik de moed op. Ik loop naar mijn man toe, die met  een soort tangetje het slot van Nova's kamer open probeert te breken. Na ongeveer tien minuten lukt dat eindelijk. Ik ren naar Nova's bed en gris de dekens er van af. Maar het enige wat ik aantref is een hoopje kussens. Ik kijk de kamer rond, en zie een touw in de gleuf van het raam geklemd zitten. Nova is dus wel ontsnapt! Ze is naar Jesse toe gegaan! Ik roep mijn man om te komen kijken naar het touw, maar die denkt dat er het zelfde heeft plaatsgevonden. Als er maar niet is gebeurd wat ik denk dat er gebeurd is...
Op dat moment hoor ik mijn telefoon gaan. Nova! Ik ren naar mijn kamer toe en zonder te kijken wie er belt neem ik de telefoon op.

P.O.V Nova
Ik lig op mijn rug, in een bed volgens mij. Ik hoor zachte regelmatige piepjes naast mijn rechteroor. Wat is er gebeurd? Ik probeer mijn ogen te openen, maar ze voelen zo zwaar als lood. Ik besluit ze dicht te houden. Ik voel iets rond mijn mond zitten. Het zit best vervelend. Maar ik slaag er niet in om mijn arm op te tillen en te voelen wat het is. Ik kan mijn arm niet bewegen, ik kan helemaal niets meer bewegen. Opeens hoor ik voetstappen die de kamer inlopen. Daarna hoor ik een stem: "Nova, kan je me horen?" Ik kan niet plaatsen van wie de stem is, maar iets in me zegt dat ik de stem ken. Ik probeer mijn ogen nog een keer te openen. Deze keer lukt het. Door een spleetje kijk ik naar de persoon die naar me toe is komen lopen. "Oh godzijdank je leeft!" Hoor ik de stem zeggen. Ik voel dat de persoon mijn hand pakt. Een kreun van pijn verlaat mijn mond. Maar toch vind ik het fijn om te voelen dat er iemand bij me is. "Het is goed meisje, je hebt het overleefd. Alleen ben je zo hard op de grond gevallen, dat je een lichte hersenschudding opgelopen hebt." Zegt de stem. Langzaam begin ik me te herinneren wat er deze avond is gebeurd. Dat ik stiekem naar Jesse  gegaan ben. De leuke avond die ik gehad heb. De film en de kus. En het zwart... Bij die gedachte voel ik een rilling langs mijn ruggengraat lopen.