DOĞUNUN İNCİSİ-BASILI ESER (Ön okuma vardır.)

1.Bölüm

Adım İnci. Hayatımın da bir inci gibi saf ve temiz olmasını isterdim fakat ne yazık ki öyle değildi. Acaba abim adımı İnci koyarken ne düşünmüştü? Bunu sormak hiç aklıma gelmemişti. Kalbi sadece bana karşı sevgi dolu olan abimin, ismimi koyarken çok güzel şeyler düşündüğüne emindim. Tıpkı, güzel giden hayatımın birden tepetaklak olmasının bu düşünceler içinde yer almadığından emin olduğum gibi.

Aslında nankörlük etmek istemiyorum. Aylar öncesine kadar, amcama ve gösteriş meraklısı ailesine rağmen, abim haricinde kimseyi umursamadan mutlu bir şekilde yaşıyor, bana yapılan ufak, kötü oyunları görmezden geliyordum. Abim, rahmetli babamdan kalan arazimizde bulunan madenleri işletip işleri büyütmüştü. Böylece amcamın üzerimizdeki söz hakkı biraz daha azalmıştı. Kuzenlerimin aksine daha rahattım. Okuluma gider, sınırsızca alışverişimi yapardım.

Kız arkadaşlarımla sinemaya ve daha birçok etkinliğe katılabiliyordum. Tek yasak olan, normal bile olsa erkek arkadaştı. Bu bizim gibi bir aile için hoş karşılanmazdı. Ucu bucağı olmayan aşiretimizin en önem verdiği şey, genç bir kızın adının çıkmamasıydı. Zaten her şey de burada başlıyordu işte.Amcamın beni kendi çıkarları uğruna yaşça büyük bir adamla evlendirme çabası yüzünden, abimi hayal kırıklığına uğratıp kaçarak evlenmem...

Küçük dünyam anlamayacağım kadar büyük bir hızda tepetaklak olmuştu ki bunun olmaması için çok uğraşmıştım. Amcamın beni evlendirme çabalarını her zaman bertaraf edebilmiştim. Aslında etmiştik. Ama ben bu sefer başarılı olamayacağımızı düşünmüş ve bunun korkusuyla abime ihanet edip çok yanlış adımlar atmıştım.

Sınava gireceğim zaman amcamın oynadığı küçük oyun onun beni çıkarları uğruna nasıl harcayabileceğinin küçük bir kanıtıydı oysa. Belki de beni korkutan şey buydu. Amcam içindeki bu hırsla çocuklarını bile kullanmaktan çekinmiyordu ve bana karışamadığı için de içten içe delirdiğini biliyordum. Eğer onun oyununa gelmeseydim ya da abimin ortağı iş için yurt dışına gitmeseydi, abim de İstanbul'a onun yerine toplantıya gitmeyerek yanımda olur ve beni sınava o götürürdü. Ben de çoktan üniversite öğrencisi olurdum. Ama olan olmuştu ve ben sınavı kaçırarak tesadüf eseri onunla tanışmıştım.

Her şey benim aptallığım yüzünden olsa da tüm bunları yaşadım. Ama artık bitti. Şimdi tek isteğim var, karnımdaki bebeğime iyi bir anne olabilmek. Oysa sadece birkaç ay önce sınava hazırlanıyor, bulutların üzerinde geziyor, en büyük hayalimi düşünerek dolaşıyordum: Annemin, benim öğretmen olma hayalini gerçekleştirmek. Çocukları her zaman çok sevsem de sanırım öğretmen olma isteğim hiç göremediğim annem içindi. Bu şekilde sanki ona daha yakın olacak ve ailesinin izin vermediği bayrağı annem için ben taşıyacaktım. Ne yazık ki bu da olmamıştı.

Minareyi çalanın kılıfını hazırladığı gibi amcam da abimi bildiği için planını hazırlamış, heyecanımı kullanarak beni gafil avlamıştı. Sınav yerim, hiç bilmediğim bir okuldaydı. Şoförüne verdiği talimatla okula uzun yoldan gitmemi sağlamıştı ve bu yüzden sınav saatini kaçırmıştım. Bir şey yapamamıştım. Yapılacak bir şey de kalmamıştı zaten. Hayatımıza kimsenin karışmasını istemiyordum, ancak amcamlarla bir arada yaşayınca bu mümkün olmuyordu. Zaten böyle bir şey istemek de biraz uçuk bir hayaldi. Çünkü abim, amcamdan değil aşiretten çekiniyordu.

Olası bir hatada bedeli çok büyük olurdu. Bunu ailemizdeki herkes bilirdi.

"İnci!"

Yengemin bağırmasıyla elimdeki tableti bırakarak yataktan kalktım. Yine ne istiyordu acaba? Onun eve girmesini istemiyordum. Etrafa o kadar kötü bir enerji yayıyordu ki hem ruhum hem de bedenim bundan olumsuz etkileniyordu. Kapıyı açtığımda merdivenlerde durmuş, her zamanki memnuniyetsiz ifadesiyle bana bakıyordu.Onun, bu yüz ifadesiyle bana iyi bir haber getirmeyeceğini, getirecek olsa bile bunun benim yararıma olmayacağını biliyordum.Yengem bizi sevmediğini her zaman belli ederdi. Kötü hep kötüydü işte ama ben yine de büyüklerime saygımı bozmamaya çalışırdım. Zaten farklı davransam buna başta abim kızardı.