Aradan yıllar geçti ben şimdi 25 yaşındayım bir gün törenin benim de başıma geleceğini bilemezdim
Rüzgarın her zamankinden daha şiddetli estiği bir gündü,her zamanki gibi saat 7'de kalktım ve Şehmuz abinin kahvesine yürüdüm,yolda kulağıma bazı dedikoduları geldi fakat pek inanmadım yolumu yengem kesti yengem 55 yaşına gelmişti annem hala abimin ölümünden dolayı onu suçluyordu,yengemin iki tane de çocuğu olmuştu Hasan ve ibrahim,Hasan abimin kopyasıydi fakat İbrahim hiç benzemiyordu..
Yengem ablamın kocasının öldüğünü söyledi ablam şimdi 30 yaşına gelmişti kocası ise 83..Yengeme inanmıyordum,o her zaman yalan söylerdi o adamın ölmesini düşünmek beni mutlu etmişti.Bir olum insanı mutlu edebilir miydi?O adam ablamı elimden almıştı,ailesinden koparmisti.Bu düşüncelerle kahveye ilerledim.Şehmuz abinin kahvesi işsiz güçsüz sabahtan akşama kadar tavla okey oynayip namus bekçiliği yapan mahallemizin GÜZİDE insanlarıyla dolup taşardı.Duşuncelerimi bölen Şehmuz abinin sesi oldu "Yusuf iki çay!"
Elimde çay bardaklariyla masaya yönelirken camdan bir çehre gördüm gözlerini dikmiş bana bakan bir Kürt kızıydı.Kiza bakarken dalmış olacağım ki dengemi kaybedip bardakları masaya döktüm.Masadakiler kalkıp "ne biçim iş yapıyorsun kardeşim!" Ve ardından arapça anlamadığım şeyler söylemeye başladı kürt kızı sırıtarak bana bakıyordu..
