Ik heb altijd het gevoel gehad, dat ik mij het bevond in het oog van de storm. De plek waar het windstil is, en niets gebeurd. Tot zover je blik kan reiken, een oase van kalmte. Maar schijn bedriegt: buiten je belevenis, buiten het zicht, raast een storm. Een storm, een verwoestende storm, die alles op zijn weg vernietigd. Alleen dat heb ik niet door. Dat had ik niet door. Niet omdat ik onoplettend was, nee. Ik werd er buiten gehouden, voor mijn eigen "veiligheid". Nu weet ik dat de storm er is, mijn gevoelens zijn bevestigd. "Wie verdwaald is in de storm, zal zijn pad niet weer vinden." werd gezegd. Eigenwijs als ik was, deed ik het toch. Zette mijn voeten in de storm, en vond inderdaad de weg niet terug. Ik heb gezocht naar het pad, maar het was echt weg. Ik ben de weg kwijt, de weg is weg, voorgoed verdwaald midden in de chaos. Terwijl ze achter mij aanzitten. Het is nog maar een kwestie van tijd, en dan is het voorbij. De wijzers van de klok, zijn de hartslagen van de tijd, en als de wekker gaat, zijn je dagen geteld. Waar ben ik aan begonnen? Wat bezielde mij? Ik speelde met vuur. En wie speelt met vuur, brandt venijnig zijn handen. Hoe is het begonnen? Hoe is het allemaal begonnen? Ik weet het nog precies: het begon met een lach. Een grijns. Naar mijn belevenis, een vriendelijke lach. Maar zoals ik al zei: schijn bedriegt.
