Secret life (as Severus Snape's daughter)

Hoofdstuk 72: Het is zover

'Lily, gaat het nog wel?'

George dept voorzichtig Lily-Annes hoofd met een vochtig doekje, ze komt net weer op adem, haar ogen waren klein en ze zag er moe uit. Het was dan ook al bijna 19 uur geleden dat haar vliezen gebroken waren en ze had de hele nacht amper geslapen.
George had toen hij het hoorde onmiddellijk de winkel gesloten en naar huis gekomen en hij was de hele tijd bij haar geweest, hij had het bloedheet van de spanning en had zijn stropdas en colbert al uit gedaan en zijn mouwen opgerold. George was niet alleen, gedurende de 19 uur was hij al afgewisseld door Percy, die er vanaf het begin bij was geweest, Ron of Harry, die zo snel mogelijk naar huis waren gekomen vanuit Hogwarts na de zegen van McGonagal dat het niet erg was als ze weggingen. Ook Ginny en Molly waren de hele tijd bij haar, Ginny durft echter bijna niet te kijken. Lily-Anne hield zich groot, maar Ginny kan toch de pijn in haar ogen zien, George ziet hetzelfde, maar zegt er niets van. Nu lag ze op haar zij, gericht naar George, die haar hoofd dept en dan met een zachte hand door haar haren strijkt.

'Het is lang hè?'

Molly stapt de kamer binnen en gaat aan het voeteneind zitten.

'Dat klopt George, en geloof me het is zwaar, dat was het bij jullie ook en ik had er al 3 voor jullie gekregen. Maar misschien is het wel bijna zo ver, Lily, laat me eens kijken.'

Voorzichtig, en met hulp van George, draait Lily-Anne op haar rug, haar hoofd hoger in de stapel kussen zodat ze bijna rechtop zit, maar voordat Molly iets kan doen, trekt Lily-Anne haar benen op en sluit haar ogen. Ze schreeuwde niet, dat wilde ze niet, maar de golf van pijn die door haar lichaam schiet en eindigt bij haar buik is onbeschrijflijk. Ginny zit in een hoekje van de kamer, plotseling schiet ze overeind en sprint de kamer uit, ze kon het niet aanzien dat Lily-Anne zoveel pijn had. Harry, die ook in de kamer stond, volgt haar onmiddellijk en op de gang is een zacht gesnik te horen. Harry slaat zijn armen om Ginny heen.

'Rustig maar, het is goed.'

Ginny schudt haar hoofd.

'Ik kan het niet zien Harry, ze heeft zoveel pijn en het duurt al zo lang. Waarom kan het niet voorbij zijn, dan is iedereen toch gelukkiger?'

Harry glimlacht zonder dat Ginny het ziet.

'Ik snap het, en ik zou het ook wel willen, maar het is nu niet anders. We moeten nog even sterk blijven.'

Ginny snikt nog een keer, maar knikt dan.

'Het draait nu om Lily-Anne, niet om mij, ik stel me alleen maar aan.'

Harry duwt Ginny zacht weg en legt zijn handen op haar wangen.

'Nee Ginny, echt niet, dit is hoe jij je voelt en jij bent ook heel belangrijk. Lily-Anne begrijpt het echt wel, dat weet ik zeker.'

Molly en George besteden er ondertussen geen aandacht aan, maar zijn helemaal gefocust op Lily-Anne, die met gesloten ogen de pijn weg laat ebben.

'Hoe lang zit er tussen George?'

George schrikt op en trekt zijn blik weg van Lily-Anne, zijn moeder kijkt hem vragend aan en hij moet even nadenken voordat hij weet wat ze ook alweer had gevraagd.

'Elke 3 minuten, op de seconde, ze zegt bijna niets meer, maar het duurt al zo lang, mam.'

Molly knikt bij het zien van Georges bedroefde gezicht en spreidt daarna heel voorzichtig Lily-Annes benen, Lily-Anne draait haar hoofd naar George en glimlacht.

'Het gaat George, maar blijf je alsjeblieft hier?'

George knikt en pakt Lily-Annes hand, die ze op had getild, stevig vast.