Kor Gibi

107. Bölüm(Final)

__ aşkım... Alper umarım bir şeyleri yakmıyordur çünkü ben acıktım.

"Acıkmak" kelimesi uğurlu kelimeydi. Korhan hemen ciddileşerek yerinden kalkmıştı.

__ Hemen gidiyorum sevgilim, sen şimdilik şu meyvelerden atıştır, ne dersin?

Selen dudaklarını büzmüştü, masalarında hep sevdiği meyveler olsa da o an da hiç biri iştah açıcı gelmiyordu gözlerine.

__ Yok... Ben sizi bekleyeceğim.

__ O zaman hemen devreye giriyorum bebeğim.

Korhan emir almış gibi hızla yanlarından uzaklaşırken Çağla tedbirini alarak eğildi, bu defa kısık bir sesle konuşuyordu.

__ İşte böyle olacaksın, bak o kadar da zor değilmiş öyle değil mi?
__ Aşermiyorum ki ben, ne yapayım?

Çağla "sen bu işleri bilmiyorsun." Bakışıyla anlamlı anlamlı gülümsemişti.

__ Ben sana öğretirim güzelim. Hem biraz geçmişin intikamını alırsın, hem de eğlenirsin fena mı?

"İntikam" Selen'in tüylerini ürpertmişti bir an da. Bakışlarını Çağla'dan farklı bir yöne dikerken derin bir nefes almaya çalıştı kendi kendine. Çağla ise söylediğine söyleyeceğine çoktan pişman olmuştu. Hemen tuttu arkadaşının ellerini.

__ özür dilerim! Yani ben intikam dediysem... Anla işte, erkeklere istediğimizi yaptırabileceğimiz tek dönem bu. Keyfini çıkar demek istemiştim.

Biliyordu Selen, tabii ki kastettiği buydu. Zamanında o da Alper'e az çektirmemişti. Zavallı gecelerce sokakta uyku mahmuru bir halde meyve aramıştı... Ama Selen için bazı kelimelerin anlamı başkaydı. İntikam gibi mesela... Babası o duygu yüzünden hayatını kaybetmişti, neredeyse sevdiği adamında başına aynı şey gelecekti.

Ama bitmişti... Şükürler olsun artık her şey yolundaydı. Peşlerinde kimse yoktu, tetikte olmaları gerekmiyordu. Tabii buna alışmaları biraz zaman almıştı, ara ara her şeyden şüphelenecek kadar paranoyak olsalar da sonunda bitmişti ve iyi şeylere de bazen alışmak zaman alıyordu. Özellikle de bir bebeğin varsa rahatlamak o kadar da kolay değildi ama Tarık Bey gibi bir gücün yanlarında olması çok büyük bir şanstı. O babacan adam hem onları başlarında ki son beladan kurtarmış hem de derin bir güven, huzur ortamı yaratmıştı onlara. Onun varlığı bile yeterdi, gerçek bir babaydı o. Selen Çağla'ya iyiyim gülümsemesi verdikten sonra ağaçların arasında koşup birbirlerini yakalamaya çalışan çocuklarına baktı. Ardından mangal başında ki Korhan ve Alper'e... Uzakta da olsalar görebiliyordu ancak Tarık bey henüz gelmemişti. Saatine baktı Selen.

__ Babam nerede kaldı?

__ İşte geldim!

Tarık Beyin sesini duymak nedensizce Selen'in gözlerinin dolmasına neden olmuştu. Kendisini tutamayarak ayağa fırladı hızla.

__ dur kızım, sakin ol...

Ama Selen çoktan Tarık Beyin kollarının arasına atmıştı kendisini. Gerçi öyle hızlı davranmıştı ki bir an sızı gelip geçmişti karnından ama normaldi... Yani son aya gireceklerdi neredeyse, en küçük harekette karnında ki o ufaklıkta bir tepki veriyordu içinde. Tarık Bey ise Selen'e olabildiğince sarılmış gülüyordu.

__ Ben ne şanslı adamım böyle! Kızlarım, oğullarım hepsi yanımda!

__ Annecim doydum ben.

Selen kızının tabağını kontrol etti göz ucuyla. Gerçi iki köftesini babasının tabağına aktarmıştı ama... Gülümseyerek kızının yanağını okşadı.