ÖNSEZİ #1: KORUMA

BÖLÜM 34 - 'KARAR'

Bölüm Müziği: "The Mayries - Black Beatles"

⚜️ ⚜️ ⚜️

Hayatta bazı anlar vardır; ne bir karar verebilir, ne o kararı uygulayabilir, ne de yola devam edebilirsiniz.

Mete üzgün, pişman, yıkılmış hissediyordu. Hislerinin onu parçalara ayırıp yok etmesi, Korba'nın onu öldürmesinden daha kolay olacaktı. Kendini hayatında hiç olmadığı kadar suçladı. İçi, dışı her bir köşesi... Bütün hücreleri onu suçluyordu. Duru'dan bu gerçeği saklamak zorunda kaldığı için, bugüne kadar söylemediği için ve bunu Korba'dan öğrendiği için kendini suçluyordu.

Duru'nun gözleri kısıldı. Yüzü gözyaşıyla yıkanmış, parlıyordu. "Ne?" diyebildi. Öylece cevap arar gibi bakıyordu yeşil gözleri, bir cevap arıyordu ama tatmin edici bir cevap...

"Ne saçmalıyorsun?" diye sordu.

Korba kızın yanına yaklaştı. "Her şey apaçık ortada, Duru. Neden anlamak istemiyorsun?" derken kötücül bakışları Mete'nin üzerindeydi.

"Çekil onun yanından!" diye tısladı öfkeyle.

"Bu canavarla neler yaşadığını bir düşünsene," dedi Korba. "Seni kandırdı, senin onu sevmeni sağladı. Deli gibi kanını içmek isterken sana seni sevdiğini söyledi. Oysa ki boynunu tutup kırması iki dakikasını almazdı," dedi. Bunları nefretle adeta kusar gibi söylemişti.

Duru'nun gözyaşları onun her kelimesiyle biraz daha hızlanıyordu." Ona inanma, lütfen!" dedi Mete.

"Ben... Kimseye inanamam ki. Böyle bir şey olamaz."

Korba sıkıntıyla doğruldu. "Daha gidip yapmam gereken şeyler var. Şu faslı kısa tutun," dedi elini savurarak. Masanın diğer ucuna oturdu. Bacaklarını masanın üzerine uzattı ve geriye yaslandı. "Ben yokmuşum gibi davrananilirsiniz" dedi.

Mete ona dişlerinin arasından tısladı. Yine de ona hiçbir şey yapamayacağını biliyordu. Bunu biliyordu ama bilmesi, onun öylece elini kolunu sallayıp gitmesine izin vereceği anlamına gelmiyordu.

"Bana mantıklı bir şeyler söyle artık! Çıldırmak üzereyim!" diye bağırdı kız. Ellerini saçlarının arasına atıp öfkeyle saçlarını karıştırdı. "Konuş Mete!"

Içindeki dürtüler ruhunu bir örtü gibi sararken, "Söylediğim şey doğru" dedi usulca.

Duru'nun yeşil gözleri öfkesiyle koyulaşmıştı. "Bunun doğru olması imkansız" dedi. Bir yandan mantıklı düşünmeye çalışıyordu. "Beni kandırma, benden hiçbir şey gizleme daha fazla. Bana ne varsa onu söyle lütfen," dedi.

Artık sır istemiyordu. Gerçekleri çıplak bir gözle görmek, anlamak istiyordu. Ama aslında içten içe gerçek olduğunu bilse de kabullenemiyordu.

"Ben bir vampirim, Duru. Sana başka bir açıklama yapamam, tüm gerçek bu." Bunu söylerken acı çektiğini gizleyemedi. Sesi konuşurken titredi. "Ufaklık, senin dünyanda bunlar sadece hayal ürünü ama ben gerçeğim. Bana dokundun, beni görüyorsun, beni hissettin. Gerçek olduğunu biliyorsun, biliyorum ama sadece kabullenmek istemiyorsun."

Yine nokta atışı yapmış, kızın bütün duygularına tercüman olmuştu. "Ama senin öyle bir şey olmana imkan yok. Sen... Sen..."