Hope

Proloog

Caleb:

'Mam. Volhouden Oké. Je gaat het redden.' fluister ik terwijl ik over mijn moeders haren heen aai. Ze glimlacht even naar me.

'Als jij er nou maar voor zorgt dat alles goed komt met jou en papa ben ik al blij. En wanneer krijg je nou eindelijk eens een vriendinnetje. Ik wil je graag even gelukkig zien Caleb.' fluistert ze. Ik krijg tranen in mijn ogen van haar woorden.
'Ik zal mijn best doen mam.' zeg ik waarna ik haar ijskoude hand loslaat.

Ik kijk nog een keer naar mijn moeder en loop dan de kale ziekenhuiskamer uit.

Evie:

'Jij egoïstische bitch!' Ik maak me klaar voor de klap die komt. Want die komt, sowieso. En ja hoor, even later voel ik de brandende pijn waar ik al gewend aan ben geraakt. De tranen springen in mijn ogen, maar ik houd ze in. Mijn vader houdt er niet van als ik ga huilen. En ik moet hem tevreden houden, anders krijg ik nog meer klappen. Ik weet niet wat ik dit keer gedaan heb, maar dat krijg ik zo wel te weten.

'Ruim je schoenen toch eens op Rotkind! Ik struikelde erover!'

'Ja vader.' zeg ik stilletjes waarna ik naar de gang kruip en mijn schoenen in de kast zet. Het is toch niet mijn schuld dat hij zo dronken is dat hij over alles heen struikelt! Ik pak mijn schoenen weer uit de kast en doe ze aan. Daarna loop ik stilletjes naar de voordeur en loop ik naar buiten, voordat er ergere dingen kunnen gebeuren.