Love Lessons H.S.

Part 3

Destiny Point Of View ★

Puur uit tijdnood, heb ik mijn make-up niet bij kunnen werken. Ik heb wel mijn tas bij, met mijn parfum en mascara en wat te eten erin. Alleen hij weet wat hij met me wil doen. Misschien gaan we wel naar een restaurantje. Shit.. Geld vergeten.

Het is inmiddels 5 over 7 en tijd heb ik niet om terug te gaan. Ik bén al te laat.

Als ik bij het park aankom, heb ik geen idee waar ik moet zijn. Het is super groot en dus pak ik mijn telefoon, om hem te whatsappen waar hij me verwacht. Maar voordat ik iets kan sturen, zie ik hem zitten op een bankje, zoekend om zich heen kijkend. Ik stop mijn telefoon weg en stap op hem af.

Wordt het akward? Ziet hij me wel lopen? Het gaat al wat schemeren, please laat de ontmoeting in ieder geval goed zijn..

Zijn ogen kruisen zich met die van mij en meteen glimlach ik. Zijn ogen zijn mooi en geven een vriendelijke uitstraling.

"Hey, leuk dat je gekomen bent," zegt hij en hij staat op van de bank. Ik weet niet wat te doen, maar gelukkig neemt hij de leiding en geeft hij me een knuffel. Zijn armen zijn sterk en knuffelen mijn middel precies. Hij heeft duidelijk meer ervaring als mij.

Duh.. Hij ziet er zo uit en ik... Als mezelf.. Vindt je het gek dat hij meer ervaring heeft?

"Ja, gek," zeg ik, waarna ik nadenk over mijn woorden. "Wat? Dat bedoelde ik niet."

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Zie je? Dat is dus wat er met me gebeurd zodra ik met een jongen praat.

Een lach komt uit zijn mond, waardoor ik beschaamd bloos. "Sorry," mompel ik zacht.

"Het geeft niks, joh," glimlacht hij breed. Hij gaat op het bankje zitten en ik neem naast hem plaats.

"Waarom wilde je met me afspreken?" Ik kijk naar hem en kan niks anders zeggen dat hij er mooi uitziet in het jasje dat hij draagt. Het is zwart met goud, bloemen op de voorkant. Hij heeft zo'n aparte kledingstijl, die me zo erg aanspreekt.

"Ik weet het niet," zegt hij schouderophalend. "Ik wilde je beter leren kennen omdat ik wist dat als ik elke dag bij de Starbucks kwam en je elke dag zag, ik spijt zou krijgen als ik geen poging had gedaan tot met je praten."

Hij kijkt me terug aan, waardoor ik snel wegkijk. Ik heb geen idee hoe je dit doet.

"Aha," mompel ik dan.

"Ga je mee naar het meer? Het is daar nu heel erg mooi, met het licht." Hij wijst achter zich met zijn duim en ik knik. We lopen naar het meer toe en gaan daar in het gras zitten. Het water fonkelt in het licht van de zon, die bijna achter de huizen is weggezakt.

"Vertel eens wat over jezelf," zegt hij. Zijn ogen branden op mijn lichaam, maar ik doe er niks tegen en hou mijn ogen op het prachtige water wat voor me ligt.

"Wat valt er over me te vertellen? Ik ben een meisje wat naar school gaat en werkt in haar vrije tijd," zeg ik makkelijk en ik haal mijn schouders op.

"Er valt vast nog wel wat meer te zeggen." Hij leunt op zijn ellebogen in het gras en kijkt me zo aan.

"Nou.. Niet echt. Iedereen vraagt het altijd maar.. Nee." Ze vragen het alleen maar om beleefd te zijn, niet omdat ze interesse hebben in mijn leven.

"Moet ik beginnen?" vraagt hij dan en ik knik voorzichtig. "Ik ben Harry Edward Styles, voor als je mijn volledige naam nog niet kende. Ik woon in noord Londen met mijn zus en moeder en.."

"En je vader dan?" vraag ik zo zacht mogelijk in de hoop dat hij het niet heeft gehoord. Het is onbeleefd om hem te onderbreken en misschien ligt het wel gevoelig. "Je hoeft het niet te vertellen," plak ik er snel achteraan.