daddy's choice

DC2-CHAPPIE25

Carlson pov;

"Bakit parang walang pagbabago?"tanong ko sa doktor,napapansin ko kasi na simula noong naoperahan siya ay ganun pa rin.walang pinagbago.

"Ginawa po namin ang lahat at sa tingin ko ay kailangan ka parin ng mas mataas na uri ng treatment for him.at kulang na kulang tayo dito sa pilipinas para ganyang uri mg karamdaman.kaya ang tangi ko lang maipapayo ay sa ibang siya magpatingin.doon ay sigurado amg kanyang kagalingan."turan nito.nanlumo naman ako dahil dito.

Pagbalik ko sa kwarto ay tahimik lamg siyang nakasandal sa headboard ng kama.tahimik naman na naglalaro si samber kasama si vench.

"Penny for your thoughts."turan ko paglapit ko sa kanya.

"Nakabalik ka na pala."malungkot parin na sagot nito.

"May problema ba hon?may masakit ba sayo?pag-aalala ko rito.

"Wala naman,napapabayaan mo na ang sarili mo dahil sa akin.nakakatulog ka pa ba ng maayos?mukhang di ka na yata nakakatulog ah."hay naku siya na mga tong may nararamdaman ako perin ang inaalala niya.

"Dont worry about me okay,despite of your condition right now ako parin tong iniisip mo."sagot ko.

"Oo na po...ahm hon,bagut na ako dito...ilang linggo na ba ako rito o month?gusto ko sanang lumabas man lang ng makasagap naman ng ibang hangin.namimiss ko na ang amoy ng usok sa kalye."pagbibiro nito pero halata nga sa kanya na nababagot na siya.

"Sige hinatayin mo ako at ipapaalam ko.pupunta tayo sa baywalk.gusto mo ba doon?"tanong ko.

"Hindi ba masyadong malayo yun?"tanong din niya pabalik.

"Malapit lang yun."sagot ko saka ngumiti.nginitian din niya ako saka ako tumungo sa doktor na nag aasikaso sa kanya.pumayag naman ito pero kailgan kang daw na ingatan siya.dahil sariwa pa amg mga sugat niya dahil sa pagkakaopera.

at the bay.

"Ang sarap ng hangin."masayang turan nito habang tulak tulak ko siya sa kanyang wheelchair.

Naglalaro din sina vench at samber di kalayuan sa amin.sumama na rin kasi sila.huminto kami at hinarap ko siya sa dagat saka ako naupo paharap sa kanya at hawak ang kanyang mga kamay.nakita ko siyang lumuluha kaya agad kong kinuha ang panyo at punasan ang kanyang pisngi.

"Wag kang umiyak hon,nasasaktan ako pag nakikita kang ganyan."turan ko hawak ang pisngi niya.

"Hehe,sorry di ko mapigilan eh,ang saya ko kasi."sagot niya ng bagamat nakangit ay kita ko parin ang takot at lungkot sa mga mata niya.wala ang dating ningning nito.

"Wag kang mag isip ng kahit anu hon okay...dahil mahal na mahal ka namin nng anak mo."turan ko

"Sorry hon,alam ko pagod na pagod kana.muli na naman tumulo ang luha sa kanyang mga mata."

"Hindi ako mapapagod okay...Ikaw pa eh malakas ka sa akin eh."pagpapagaan ko ng usapan namin pero sa halip na ngumiti ako ay napatahimik ako sa sinabi niya.

"Sorry hon pero di ko na kaya eh."umiiyak na wika niya.agad ko siyang niyakap at pilit pinpakalma.

"Wag kang magsalita ng ganyan,maayos ang operasyon at konti na lang ay gagaling ka na."umiiyak na rin na pag alo ko sa kanya.ang bigat.

"Sa totoo lang hon,lumalaban ako dahil natatakot pa akong mawala sa piling niyo ng anak natin...kaya I keep on hoping na sana One day ay gumising akong okay na ang lahat....pero habang tumatagal hon ay masakit eh..."humagulgol siya lalo kaya hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya."masakit hon...masakit na nakikita ko kayo araw araw na nasasaktan at umaasa na gagaling pa ako...ginawa na natin ang lahat pero sa tingin ko ay huli na...nais kong lumaban pa pero di na kaya ng katawan ko."doon ay kumalas ako sa yakap niya at napahawak sa noo ko.di ko mapigilan amg paghikbi.kaya ko na ba?kaya ko bang mawala siya?pero hindi eh,may pag-asa pa...kaya gusto ko lang naman na lumaban pa siya.dadalhin ko na siya sa ibang banda at doon na siya ipapagamot.ganun parin ang ayos ko nakahawak sa noo at nakatingin lang sa kanya na nakatakip ang mga kamay sa mukha at patuloy lang sa pag-iyak.

"Papa,why are you crying?"nakalapit na pala sila samber sa amin ng di namamalayan.

"Im just happy baby,kasi magkakasama tayo nila daddy at andiyan pa si tito vench mong cute."nagpipigil ng pagiyak na sagot nito sa bata.

"I love you papa."yumakap ang anak namin sa kanya at tumalikod pa ako dahil kita ko ang impit na pagiyak nito.naramdaman ko na lang ang paghawak ni vench sa balikat ko.

"hoy,mukha kang tanga diyan...magtiwala ka lang gagaling din siya,pero sana ay mahintay mo ulit siya."pinunasan ko ang luha ko saka nakakunot na tumingin sa kanya.

"What do you mean?"usisa ko.

"Malalaman mo rin.oero sana ay di ka magagalit.ito na.lang ang tanging paraan."naguguluhan ako sa mga sinasabi niya.bigla pa kaming napalingon ng malakas na sumigaw si samber.

"Papa!"pag iyak nito dahil nawalan ng malay si richmond.dali dali ko siyang binuhat at dinala sa kotse saka ako mabilis na nagdrive pabalik sa hospital.

At the hospital

"Dok kumusta na po siya?"tanong ko sa doktor na tumingin sa kanya.

"Ayos na siya,napagod lang,yung sinabi ko sayo,dapat ay agahan na ninyo habang kaya pa ng katawan niya ang bumyahe."turan nito

"Opo."tangi ko ng sagot.lumapit ako sa natutulog na asawa ko at hinaplos haplos ang buhok niya.

"Aalis muna ako,babalik din ako agad hon okay,paggising mo andito na ako."pagkausap ko dito kahit tulog siya ay alam kong naririnig niya ako.

Pag uwi ko sa bahay ay agad kong hinanap si papa...siya lang ang maaring makatulong sa amin ni richmond ngayon.kailangan ko na siyang madala sa ibang bansa uoang doon na siya maipagamot at ng mapabilis ang kanyang pagbuti.

Wala sa buong kabahayan si papa kaya tinungo ko na lang muna ang kwarto namin at nagimpake ng mga dadalhing gamit,ganun na rin ang mga damit ni samber.saktong matapos ako ay itinabi ko na muna ang mga maleta sala ako bumaba,doon ay naabutan kong nanunood papa sa telebisyon.

"Kanina pa ako dito anak di na kita inabala sa pag iimapake mo."turan nito.

"Pa maari po bang kayo na lang muna ang bahala sa mga kakailanganin di ko kasi maiwan si richmond baka magtampo yun."sagot ko.

"Ang laki na talaga mg pinagbago mo.and I'm really proud of you.wag ka ng masyadong mag alala dahil sigurado akong bubuti rin ang kalagayan niya."wika nitong muli.

"Salamat pa."tatalikod na sana ako ng magsalita siya ulit.

"Anak,magpahinga kana muna,nanlalalim na ang mga mata mo.saka tignan mo yang itsura mo.ni hindi mo na nagagawang mag ahit ng balbas.baka maturn off niyan si richmond sa nakikita sayo."sabagay ilang araw na rin akong di nakakatulog ng maayos.siguro mga ay tama siya.

"Sige pa akyat na muna ako.pagod na rin naman ako."sagot ko saka muling umakyat sa kwarto at pagkalapat na pagkalapat pa lang ng likod ko sa kama ay agad akong nakatulog.

Nagising ako na madilim na ang paligid kaya dali-dali akong nagayos at nagpaalam kay papa na kailangan ko ng bumalik ng ospital.

Kakarating ko pa lang ay dinig ko na ang iyak ng anak ko mula sa labas ng kwarto.

"Anong nangyayari dito?"agad kong tanong,teka bakit wala si richmond sa higaan niya?at nakatingin silang lahat sa akin.

"Nasaan si richmond?"kinakabahang tanong ko.

"Wala na siya carlson."sagot ni vench na ikinalito ko.

"Daddy,papa's gone."umiiyak na turan naman ni samber.

"No,nasaan ang asawa ko...nasaan si richmond?ahhhhhh...!"