Wings

Κεφάλαιο 6

Κατάλαβα ότι ονειρευόμουν, γιατί οι γωνίες του οπτικού μου πεδίου μαύριζαν, σαν παλιά φωτογραφία. Επιπλέον ήμουν σε ένα δωμάτιο που δεν είχα ξαναπάει, με τον Ντέιν, που με είχε αφήσει σπίτι μου μερικές ώρες πριν. Τώρα καθόταν αραχτός σε έναν καναπέ και τινάχτηκε όρθιος μόλις με είδε. 
"Λιζ; Τι κάνεις εδώ;" έκανε ταραγμένος. Το ωραίο με μένα, είναι πως έχω συναίσθηση του ότι ονειρεύομαι όταν το κάνω, οπότε ήξερα και εκείνη τη στιγμή ότι ονειρευόμουν. 
Κόμπιασα όμως, δεν ήξερα τί να απαντήσω. Το βλέμμα του Ντέιν έμοιαζε τελείως ταραγμένο, λες και είχε μόλις δει εξωγήινο. 
"Λιζ!" επέμεινε. "Πώς ήρθες εδώ;"
Το ταραγμένο του ύφος με τρόμαξε και έτσι κάθισα σε μια πολυθρόνα απέναντί του και σήκωσα τα γόνατα στο στήθος, αγκαλιάζοντάς τα. "Ονειρεύεσαι, Λιζ, ονειρεύεσαι, ξύπνα" ψέλλισα, τη στιγμή που ο Ντέιν ερχόταν μπροστά μου και σήκωνε το πρόσωπό μου ώστε να τον κοιτάζω. 
"Λιζ, πώς ήρθες εδώ;" επέμεινε πιο ήρεμα, αυτή τη φορά. 
Τον αγνόησα, αλλά από την άλλη ταράχτηκα που δεν μπορούσα να ξυπνήσω. Όταν συνήθως ήξερα ότι ονειρευόμουν και δοκίμαζα να ξυπνήσω, μπορούσα να το κάνω, απλά με μια σκέψη. Τώρα επαναλάμβανα συνέχεια πως πρέπει να ξυπνήσω και δεν μπορούσα. 
"Θέλω να ξυπνήσω" είπα χαμηλόφωνα και κοίταξα τον Ντέιν, ή τον Ντέιν του ονείρου μου, καλύτερα. 
"Κλείσε τα μάτια" είπε εκείνος και έπιασε τα χέρια του στα δικά μου. Έκανα όπως μου είπε. "Τώρα, να, σε λίγο θα ξυπνήσεις" είπε και πριν προλάβω να το σκεφτώ καν, όταν άνοιξα τα μάτια αντίκρισα τον ουρανό του κρεβατιού και όχι τον Ντέιν. 
Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα, η αναπνοή μου το ίδιο ταχύτατη.  Κοίταξα αριστερά και δεξιά και έπειτα από λίγο, αποφάσισα να σηκωθώ. Πήγα στο παράθυρο, όπου και το άνοιξα, αφήνοντας λίγο καθαρό αέρα να μπει και να σκορπίσει μια δροσιά στο δωμάτιο. Στάθηκα για λίγο εκεί, κοιτάζοντας τον κήπο και έριξα μια ματιά στο ρολόι. Τρεις τα ξημερώματα. Έπειτα έκλεισα και πάλι το παράθυρο, το ασφάλισα και χώθηκα ξανά στα σκεπάσματα. 


Η επόμενη εβδομάδα ξεκίνησε με ένα χαλαρωτικό μάθημα στη σχολή. Την Τρίτη το πρωί, σχεδόν δεν ήθελα να πάω στη σχολή. Από τη μία σκεφτόμουν το πρώτο τρίωρο ιστορίας της εβδομάδας και από την άλλη με εκνεύριζε το γεγονός ότι ο Ντέιν δεν είχε δώσει σημεία ζωής όλη τη Δευτέρα. 
Δεν ήθελε μαγικές δυνάμεις για να καταλάβω πως ένιωθε άσχημα για το μικρό περιστατικό μετά το επεισοδιακό ραντεβού μας, αλλά παρόλα αυτά θεωρούσα πως έπρεπε τουλάχιστον να μου εξηγήσει γιατί φρίκαρε. Δεν είναι ότι με είδε με δαχτυλίδι αρραβώνων στα χέρια και φοβήθηκε πως πηγαίναμε πολύ γρήγορα. Για όνομα του Θεού, ούτε καν με φίλησε!
Αν και, για να είμαι ειλικρινής, πηγαίναμε πολύ γρήγορα. Γνωριζόμασταν μόνο δύο ημέρες, είχαμε ήδη βγει ραντεβού και είχε δοκιμάσει να το πάει παρακάτω, κι ας μην του βγήκε. Βέβαια αυτό δεν σήμαινε απαραίτητα κάτι, μπορούσα να κατανοήσω το γεγονός πως ίσως του ήρθε πάνω στην έξαψη της στιγμής και δεν σήμαινε κάτι άλλο, αλλά θεωρούσα αδικαιολόγητη την συμπεριφορά του. Δεν ζήτησα να με ερωτευτεί και να ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί, ζήτησα απλά να μου εξηγήσει γιατί χάθηκε από προσώπου γης. 
Εκνευρισμένη καθώς ήμουν και χωρίς να μπορώ να ακούω την Ιβέτ να σχολιάζει την παραμικρή λεπτομέρεια που της είχα δώσει για το ραντεβού μας, άνοιξα το σημειωματάριό μου και άρχισα να σκιτσάρω αφηρημένα. Κόντευα να δημιουργήσω αληθινό πίνακα μέχρι την ώρα που ο Ντέιν μας έκανε την τιμή και εμφανίστηκε στο μάθημα. Έκλεισα απότομα το τετράδιο και προσποιήθηκα ότι μιλούσα με την Ιβέτ. Ο Ντέιν ήρθε και στρογγυλοκάθισε δίπλα μου. 
"Καλημέρα, Λιζ" έκανε. Πρόσεξα πως στο μέτωπό του χαράκωνε μια γρατζουνιά που δεν είχα προσέξει να δημιουργήθηκε από τον καυγά στο μαγαζί. 
"Καλημέρα, Ντέιν" απάντησα όσο πιο ουδέτερα μπορούσα και στράφηκα πάλι στην Ιβέτ. 
Το χέρι του έπεσε στον ώμο μου. "Έχω κάτι για σένα" άρχισε και έβγαλε κάτι από την τσέπη του. "Ορίστε". 
Το κλειδί του αυτοκινήτου μου. 
"Είναι έτοιμο;" ρώτησα έκπληκτη καθώς εκείνος άφησε το κλειδί να πέσει στην παλάμη μου. 
"Σαν καινούριο".
"Πόσο κόστισε;"
"Σου είπα πως ο Τόμας είναι φίλος. Τον έχω ξελασπώσει πολλές φορές και μου χρωστάει. Το αμαξάκι σου έγινε καλά εντελώς δωρεάν". 
"Ντέιν, δεν-"
"Λέω αλήθεια, μπορείς να ρωτήσεις και τον ίδιο. Μικρή ζημιά, καμία χρέωση". 
Τον κοίταξα μην έχοντας τί να πω, πέρα από ένα "Σ' ευχαριστώ πολύ". 
"Παρακαλώ" έκανε εκείνος χαμογελαστός. 
Το μικρό αυτό περιστατικό, είναι η αλήθεια πως με είχε κάνει να νιώθω πιο χαλαρή κοντά του και να σκέφτομαι το παρ'ολίγον φιλί μας με μια κάποια απομάκρυνση. Περιττό να αναφέρω πως είχα γίνει ρεζίλι, μιας και αν δεν σταματούσε εκείνος, δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω εγώ. 
Παρακολουθήσαμε το μάθημα σιωπηλά, η Ιβέτ βαριόταν τη ζωή της κι έτσι μου έστελνε μηνύματα στο κινητό σ απόσταση μισού μέτρου. 
Μετά την λήξη του μαθήματος, έβαλα τα βιβλία στην τσάντα μου και πήρα στα χέρια το σημειωματάριό μου. 
"Εγώ και η Λιζ θα πάμε για έναν καφέ" ανακοίνωσε περιχαρής η Ιβέτ. Ο Ντέιν την κοιτούσε προσεκτικά, περιμένοντας να δει τί θα πει. Εγώ πάλι δεν το θεώρησα και πολύ καλή ιδέα. "Θα ήθελες να έρθεις;"
Στηρίχθηκα διακριτικά στο έδρανο και κοίταξα μία την φίλη μου και μία τον Ντέιν, ο οποίος χαμογέλασε φιλικά. "Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση" είπε "αλλά δυστυχώς έχω μια δουλίτσα που θα πρέπει να κανονίσω. Ίσως όμως κάποια άλλη φορά". 
Η Ιβέτ έκανε μια υπερβολική κίνηση που δήλωνε πόσο στεναχωρήθηκε. "Ω, να πάρει! Θα το κανονίσουμε μια άλλη φορά!"
Ο Ντέιν έγνεψε θετικά και μου έκλεισε το μάτι. Έκανα μεταβολή να φύγω, όταν γλίστρησε το τετράδιό μου από τα χέρια και έπεσε φαρδύ - πλατύ στο πάτωμα, ανοίγοντας στην τελευταία σελίδα. Από μακριά, έμοιαζα να χαζεύω το σκίτσο που είχα κάνει πριν το μάθημα. Όχι να το παινευτώ, αλλά ήταν από τα καλύτερα σκίτσα που είχα κάνει ποτέ. Απεικόνιζε έναν νεαρό άντρα στο πάνω μέρος της σελίδας, ο οποίος φορούσε μόνο κάτι σαν παντελόνι και έμοιαζε να πέφτει από κάπου ψηλά. Στην πλάτη του φύτρωναν δύο μεγαλόπρεπα φτερά αγγέλου, ενώ με την πτώση του, μικρότερα φτερά πετούσαν εδώ και κει. 
Εξεπλάγην. Αν του έβαζα λίγο χρώμα, πιθανότατα θα γινόταν καταπληκτικό. Για μια στιγμή εκνευρίστηκα που το είχα ζωγραφίσει σε χαρτί με γραμμές και όχι σε λευκό.
Έσκυψα να πιάσω το τετράδιο, όταν βρήκα ήδη τον Ντέιν γονατισμένο μπροστά του, να το κοιτάει εκστασιασμένος. Πρέπει να ήταν πραγματικά καλό το σκίτσο μου. 
"Εσύ το- το έφτιαξες;" ρώτησε. 
"Ναι" έκανα περήφανη. "Σήμερα το πρωί. Μπορώ να πω πως βγήκε αρκετά καλό". Ο Ντέιν σηκώθηκε όρθιος κρατώντας το στα χέρια του. 
"Πώς το... πώς το εμπνεύστηκες;" ρώτησε έπειτα. 
Κούνησα ανήξερη το κεφάλι. "Δεν ξέρω. Απλώς χάζευα και μου προέκυψε". 
Ο Ντέιν κούνησε το κεφάλι του καταφατικά, έπειτα έκλεισε το τετράδιο και μου το έδωσε. "Θα σε δω αύριο" είπε και βγήκε γρήγορα από το αμφιθέατρο. 



Όταν η σερβιτόρα έφερε τους καφέδες μας, η Ιβέτ άρχισε να μιλάει. Και ήταν τόσο ήσυχη... σκέφτηκα. "Πάντως εμένα ο Ντέιν δεν μου πολυγεμίζει το μάτι" σχολίασε. 
"Μπα; Πώς κι έτσι; Εσύ ψόφαγες να ακούσεις πώς τα πήγαμε στο ραντεβού μας". 
"Ναι, το ξέρω, αλλά και πάλι δεν μου γεμίζει το μάτι. Βγάζει κάτι... μυστήριο". 
Εδώ δεν θα διαφωνούσα. Η αλήθεια είναι πως όσο καιρό ήμουν μαζί του, ένιωθα κι εγώ, θαρρείς ένα σκούρο πέπλο να τον τυλίγει, κι εκείνον και τα μυστικά του. Για να μην αναφέρω πως δεν έμαθα ποτέ αν ήταν όντως ο τύπος που πέρασε έξω από το σπίτι μου πριν μερικές μέρες, πριν γνωριστούμε. 
Αλλά ανέκαθεν, με τραβούσε το μυστήριο. Ήμουν πάντα η κοπέλα που θα έβρισκε κάποιο θετικό στον κάθε κακό της ταινίας που επιλέγαμε να δούμε με τη φίλη μου. Ήμουν πάντα εκείνη που θα την πατούσε με αγόρια που δεν έδειχναν όλα τα συναισθήματά τους στο πιάτο. Με άλλα λόγια, ήμουν η ιδανική κοπέλα για να την πατήσει συναισθηματικά. Γιατί η ζωή δεν ήταν ούτε βιβλίο, ούτε χολλυγουντιανή ταινία. Η ζωή ήταν πραγματικότητα και ίσως ήταν καιρός να το καταλάβω, να πάψω να έλκομαι από το μυστήριο και να ανοίξω τα μάτια μου σε πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά. 
"Γη καλεί Ελίζαμπεθ" έκανε η Ιβέτ κουνώντας το χέρι της μπροστά στα μάτια μου, κάνοντάς με να καταλάβω πως είχε περάσει κάμποση ώρα που δεν είχα μιλήσει. "Τί σκέφτεσαι;"
"Τίποτα" σχολίασα. Αλλά στην πραγματικότητα σκεφτόμουν κάτι. Τί θα σήμαινε, αν ο Ντέιν ήταν όντως ο νεαρός που είχα δει έξω από το σπίτι μου; Απλή σύμπτωση, θα μου πείτε. Και αν δεν ήταν σύμπτωση; Και αν με παρακολουθούσε; Ή αν δεν ήταν ο Ντέιν ο μυστηριώδης ξανθός, και ήταν κάποιος επικίνδυνος; Πού όντως με παρακολουθούσε;
Κοίταξα ταραγμένη γύρω μου, μόνο για να βρω έναν νεαρό μερικά τραπέζια πιο δίπλα να με κοιτάζει ευγενικά και να χαμογελάει. "Θεέ μου, Λίζ, είδες τί κούκλος σου κάνει ματάκια;" σχολίασε η Ιβέτ και κόντεψε να πνιγεί με τον καφέ της. "Τράβα να του μιλήσεις!"
"Κάτσε καλά, Ιβέτ, δεν υπάρχει περίπτωση!" διαμαρτυρήθηκα. 
"Καλά, μην πας. Έρχεται εκείνος εδώ" έκανε δήθεν αδιάφορα. Πήρα γρήγορα το κεφάλι μου από εκείνη την κατεύθυνση και προσποιήθηκα πως ανακάτευα τον καφέ μου, ενώ στην πραγματικότητα τον ζάλιζα περισσότερο. Ο νεαρός ήταν κι εκείνος ανοιχτόχρωμος σαν τον Ντέιν, μόνο που τα δικά του μαλλιά ήταν έναν τόνο πιο σκούρα και τα μάτια του καταπράσινα, λες και φορούσε σμαράγδια μέσα στα βλέφαρα. Το δέρμα του ήταν λευκό και ήταν ψηλός και αδύνατος, ελαφρώς γυμνασμένος. Φορούσε ένα λευκό πουκάμισο και ένα μαύρο παντελόνι. 
"Καλησπέρα, δεσποινίδες" έκανε ευγενικά. 
"Καλησπέρα, καλησπέρα, κάθισε στην παρέα μας, αν δεν έχεις να κάνεις κάτι πιο ενδιαφέρον!" είπε με μια ανάσα η Ιβέτ, απλά για να λάβει μια κλωτσιά κάτω από το τραπέζι. Με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα. Κούνησα ευγενικά το κεφάλι, χωρίς να μιλήσω. 
"Το όνομά μου είναι Γουντ και μετακόμισα πρόσφατα στο Πόρτλαντ" είπε ο νεαρός και άπλωσε το χέρι του πρώτα σε μένα και ύστερα στην Ιβέτ. 
"Ελίζαμπεθ" είπα ευγενικά. 
"Ιβέτ, χάρηκα πολύ για την γνωριμία, Γουντ. Λοιπόν, ποιός καλός άνεμος σε φέρνει στα μέρη μας;"
Ήξερα την Ιβέτ τρία χρόνια, διάστημα που μου δίνει το δικαίωμα να πω πως δεν ήταν φιλική με τον τύπο. Την είχε δει προξενήτρα και προσπαθούσε να μου κάνει κονέ, όπως είχε δοκιμάσει κι άλλες φορές στο παρελθόν. Κανείς δεν ρώτησε εμένα όμως. Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να κάνω σαφές με την στάση μου πως δεν γούσταρα παντρειές και κονέ. Έτσι θα ήμουν ευγενική, αλλά συγχρόνως απόμακρη, μήπως και έπιανε το μήνυμα. Όχι ο Γουντ. Η Ιβέτ.  
Αλλά η φιλενάδα μ ήταν ανέκαθεν κάπως πεισματάρα σαν εμένα. Και αν μπλέξεις δύο τέτοιους ανθρώπους μαζί... ο Θεός βοηθός. 
"Μετακόμισα πρόσφατα" έκανε ο Γουντ παίρνοντας μια καρέκλα και τοποθετώντας τον εαυτό του ανάποδα, με τα μπράτσα στην πλάτη. Κίνηση που δείχνει μια άνεση. Στην δική του περίπτωση, επιτηδευμένη άνεση. Καλή προσπάθεια, Γουντ. "Πήρα μεταγραφή για το Πανεπιστήμιο και ξεκινάω σε δύο μέρες". 
Η Ιβέτ ακούμπησε με φόρα τον καφέ της στο τραπεζάκι, κάνοντας τρία τραπέζια περιμετρικά από το δικό μας να γυρίσουν. "Πλάκα κάνεις!" έκανε θεατρινίστικα. "Θα σε έχουμε στο πανεπιστήμιο!"
"Κατά πως δείχνει" σχολίασε ο Γουντ. "Θα είμαι όμως στην κατεύθυνση του Πολιτισμού". Η Ιβέτ κοπάνησε το χέρι στο γόνατο λες και μόλις είχε φάει την μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής της. 
"Γαμώτο! Η Ελίζαμπεθ κι εγώ είμαστε στην κατεύθυνση Ιστορίας". Την κοίταξα χαμογελώντας βεβιασμένα και συγκεντρώθηκα στο να τρώω το αφρόγαλα με το καλαμάκι. "Μπορούμε πάντα να αλλάξουμε, ε, Λιζ;" ρώτησε παιχνιδιάρικα και με σκούντηξε με τον αγκώνα. 
"Λοιπόν, αν έχεις τέτοιες βλέψεις, δεν θα σου σταθώ εμπόδιο" σχολίασα χαμογελαστή, απλά για να λάβω μια θυμωμένη κλωτσιά κάτω από το τραπέζι. 
Ο Γουντ δεν φάνηκε εξαιρετικά ικανοποιημένος από την απάντησή μου, αλλά ξαφνικά δεν με ένοιαζε να είμαι αρεστή. ξαφνικά τα είχα πάρει με την Ιβέτ, με τον Γουντ, με όλους... 
Το θέμα ήταν όμως γιατί. 
Δεν είναι ότι είχα κάτι άλλο στα σκαριά που μου έκοβε το δικαίωμα από το να φλερτάρω με κάποιον, σωστά; Το παρ'ολίγον φιλί με τον Ντέιν θα μπορούσε να σημαίνει τίποτα και τα πάντα. Μήπως ήμουν υπερβολική; Ή μήπως απλά δεν είχα στο μυαλό μου έρωτες και παραμύθια και ήθελα απλώς να το δώσω την Ιβέτ να το καταλάβει;
"Τί κάνετε αύριο το βράδυ;" ρώτησε ο Γουντ, μοιάζοντας τώρα ειλικρινά πιο χαλαρός. 
Η Ιβέτ αναθάρρεψε και σταύρωσε τα πόδια της, ζυγιάζοντάς τον με τα μάτια. "Έχεις να προτείνεις κάτι;" Μπας και έκανα λάθος και η καημένη λιγουρευόταν τον Γουντ για πάρτη της; Αν ήταν έτσι, με την ευχή μου. 
"Άνοιξε ένα καινούριο μπαράκι εδώ πιο κάτω, με ζωντανή μουσική. Κυρίως ροκ συγκροτήματα, αλλά τίποτα πολύ extreme ή heavy metal. Ενδιαφέρεστε;"
"Αν ενδιαφερόμαστε λέει..." έκανε. "Εννοείται. Δώσε μας οδηγίες και θα σε συναντήσουμε εκεί. Λατρεύω την ροκ μουσική. Και η Λιζ". 
Η Ιβέτ λατρεύει την ροκ. Που μέχρι τα δεκαεπτά της νόμιζε ότι η ροκ είναι κρέμα προσώπου. Αποφάσισα να μην μιλήσω καλύτερα. 
Ο Γουντ έγραψε την διεύθυνση σε ένα χαρτί και της το έδωσε. "Το μαγαζί το λένε Blood Punch.Θα το βρείτε εύκολα". 
"Ωραίο όνομα" έκανα κάπως ειρωνικά, αλλά ο Γουντ το θεώρησε μάλλον χαριτωμένο. 
"Μην τις δίνεις σημασία, Γουντ" έκανε η Ιβέτ. "Αν δεν φάει για μεσημέρι, γίνεται πολύ εριστική. Μόλις βάλει κάτι στο στόμα της, θα γίνει η καλή, γλυκιά Λιζ που όλοι ξέρουμε". 
Ο Γουντ χαμογέλασε, χωρίς να πει κάτι επί του θέματος. Πάλι καλά. 
"Μας συγχωρείς" είπα εγώ έπειτα από λίγο, "αλλά θα πρέπει να φύγουμε". 
"Γιατί;" πετάχτηκε η Ιβέτ. 
"Έχουμε ακόμα τρεις ώρες μάθημα" της υπενθύμισα. 
"Να πάρει!" έκανε εκείνη πραγματικά εκνευρισμένη. 
"Γουντ, χαρήκαμε πολύ για τη γνωριμία" συνέχισα ακάθεκτη και του άπλωσα το χέρι.
"Κι εγώ. Θα σας δω αύριο στο μαγαζί". 
"Ελπίζω να τα καταφέρουμε" σχολίασα. "Καλή συνέχεια". 
Πριν προλάβει η Ιβέτ να θυμηθεί πως το επόμενο μάθημα είχε αναβληθεί εδώ και δύο μέρες, την πήρα από το μπράτσο και την έσυρα προς το αμάξι της. 
Εκείνη στάθηκε έξω από την πόρτα του οδηγού και με κοίταξε. Γούρλωσε τα μάτια της. "Δεν έχουμε μάθημα μετά!" έκανε θυμωμένη. 
"Σώπα!" της είπα ειρωνικά και μπήκα μέσα. Η Ιβέτ με μιμήθηκε. 
"Πας καλά; Γιατί φύγαμε από το κουκλί τότε;" 
"Ιβέτ, γιατί είχα την εντύπωση ότι τον προξένευες σε μια από τις δυο μας;" ρώτησα. 
"Σωστά την είχες την εντύπωση, σε σένα πήγαινα να τον προξενέψω. Εμένα το στυλ μου είναι οι μελαχρινοί με μούσια, μην το ξεχνάμε. Οι ξανθοί είναι δικοί σου ιδιότητα".
"Σου πέρασε από το μυαλό να με ρώταγες πρώτα;" έκανα όσο έβαζε μπρος. 
"Ομολογώ πως όχι, αν τον έβλεπες και μου έλεγες πως δεν σου αρέσει, θα έπεφτα από καμιά πολυκατοικία, ο τύπος είναι κούκλος". 
"Ρε Ιβέτ, την μία λες πόσο κούκλος ειναι ο Ντέιν, την άλλη πόσο κούκλος ο Γουντ. Αποφάσισε". 
Η Ιβέτ χαμογέλασε. "Είναι και οι δύο. Και, κυρία μου, δεν κατάλαβα ότι όλο το θέμα έγινε για τον Ντέιν". 
"Δεν σε καταλαβαίνω" της είπα και προσποιήθηκα πως έπαιζα με μια τούφα από τα μαλλιά μου. 
"Ναι, δεν με καταλαβαίνεις" έκανε εκείνη ειρωνικά. "Παραδέξου πως δεν μπορείς να κάνεις παιχνίδι με δύο μωρά ταυτόχρονα. Πες μου πως εστιάζεις στον Ντέιν για να πάψω να σου πασάρω τον Γουντ". 
"Δεν εστιάζω σε κανέναν" της είπα. 
Εντάξει, αυτό ήταν ελαφρώς αναληθές.