yorgunum sevmelerden,gitmelerden, hayal kırıklıklarından
yaşama amacını çözebilmiş değilim henüz. neden yaşadığımın farkında bile değilim hala sanırım. yaradılışımdan kaynaklanan bir duygusallıkla yüklüyüm. yaşlı bir amca veya teyze gördüğümde, ağlayan bir çocuk gördüğümde içimden bir parçanın koptuğunu hissederim.
acaba şirketlerde olduğu gibi bütçe mi ayarlanmıştı dünya yaratıldığında. şirketlerde nasıl her yılın başında "bu yıl ki maaş bütçemiz şudur" diye plan yapılıp sonra o plan üzerinden çalışanlara pay ediliyor ya acaba dünya yaratılırken de duyguların tamamı hakkında belli bir bütçe ayrıldı da bazılarına az, bazılarına hiç, bazılarına ise onlardan çok fazla duygu mu verilmişti.
birçok insanın olaylara bakış açılarını izledim. başlarına gelen olaylara verecekleri tepkileri merak ettim. empati kurdum üzerinde o olayların. benim canımın yanacağı bir olay bir başkasının canını yakmıyordu bile. ya da onun umursama duygusu yok olmuştu.
bir de vicdanı olmayanlar vardı. insanların canını bile bile yakıp hayatlarına hiçbir şey olmamış gibi devam eden ve arkasındaki enkazın altında kalan canı yok sayan insanlar!bir tarafta hayatından birçok şeyi inancı, duyguları koparılmış ve enkaz yıkıntısına düşmüş insanlar, bir tarafta can yakmış olmanın gururuyla ortada gezen ve hayatına yeni şekiller aramakta olan vicdansızlar.
mutluluğun ne kadar saf değerler üzerine kurulu olduğunu bilmeden yaşayan zavallılar!
mutluluğun, aşkın, sevginin, merhametin, vicdanın ne derece önemli olduğunu kavrayamamış, bunları taşıyan bir insan gördüğünde o insanı yıkmak uğruna, inancını yitirmesine sebep olarak ona savaş açan duygu yoksunu zavallılar!
mutluluk gerçek saflığı ile kapınızı çalacak mı sanıyorsunuz?canını yaktığınız, hayatı ile oynadığınız, ömründen günler, aylar, yıllar çaldığınız o insanların her damla gözyaşının bedelini ödemeyeceğinizi mi sanıyorsunuz?
bir insanın yüreğini acıtıp, ömründen günler çalıp, gözünden geceler boyu yaş akıtıp sonra mutluluğu hak ettiğinizi mi düşünüyorsunuz?
öyle ise çok yanılıyorsunuz!
yorgunum duygusuz insanlar tanımaktan!
yorgunum duygularımı boş insanlar için harcamaktan!
yorgunum merhametimin içimi acıtmasından!
yorgunum artık bu kadar duyguyu taşımaktan
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Geceye bir söz bırak
Poetry"ben hayalcinin biriyim;hayatımda yaşanmış olaylar o kadar az,birlikte geçirdiğimiz şu dakikalar o kadar seyrek rastlanan cinsten ki, hayalimde bu anları birçok kez tekrarlamamak elimde değil. sizi bütün bir gece, bütün bir hafta, bütün bir yıl haya...
