Ο τροχός της τύχης

Πρώτη Μέρα

Η ώρα περνάει είναι σχεδόν 6:00 το πρωί σε μία ώρα πρέπει να σηκωθώ να πάω σχολείο ..πρώτη μερα και έγω απο τώρα δεν θέλω να πάω γιατί ξέρω τι θα αντικρίσω. Κορίτσια ντυμένα με καινουργια ρούχα και εντυπωσιακά χτενίσματα λές και πάνε σε πασαρέλα , αγόρια με σκουλαρίκια και κολλητά μπλουζακια για να δείχνουν το γυμασμένο τους σώμα αλλά και παιδιά που δεν έχουν μοίρα στον ήλιο. Και καπου σε αυτά τα παιδία είμαι και εγώ. Όπως καταλάβατε εμείς θεωρούμαστε σπασίκλες και βρισκόμαστε στο περιθώριο.ΒΑΡΕΘΗΚΑ πια αυτή την ρουτίνα καθημερινά ...αλλά υπομονή άλλα μια χρονιά έμεινε και θα φύγω μακρία και απο το σχολείο και απο το σπίτι ..ο Θεος να το κάνει σπίτι σαν μια παράγκα είναι..αλλά μου αρκεί για μέχρι τώρα..
Χτυπάει το ξυπνητήρι ...μεγάλη ειρωνία αφού δεν κοιμήθηκα καθόλου..πλύθηκα έφαγα κάτι μπισκότα κ έβαλα ένα σορτ παλιό μαύρο κ μία απλή άσπρη μπλούζα τη ζακέτα μου πήρα την τσαντα μου χτενίστηκα γρήγορα κ έφυγα.Στο δρόμο κοίταγα γύρω πολλούς γονείς να πηγαίνουν τα παιδία σχολείο. Θα ήθελα και εγώ αλλά οι γονείς μου πέθαναν σε τροχαίο και έτσι μένω με τη θεία μου εδώ και 13 χρόνια. Όλοι χαίρονται εκτώς απο εμένα.Έφτασα στο μεγάλο προαύλιο που ήταν γεμάτο μηχανάκια αμάξια παιδια και καθηγητές. Κοίταξα γύρω καλά πήρα μια ανάσα βαθία και ξεκίνησα να μπω στο σχολέιο.