ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Τη τράβηξε κοντά και τα χείλη του άγγιξαν τα δικά της, στην αρχή απαλά ''αφού εσύ δε μπορείς,τότε θα σου δείξω εγώ''μιλούσε και η ζεστή ανάσα του την αναστάτωνε.Έβαλε τα χέρια της πάνω του προσπαθώντας να απομακρυνθεί.Ο Έρικ χαμογέλασε και το στόμα του άνοιξε.Τη φιλούσε και ενώ επέμενε να συγκρατεί τον εαυτό της εκείνος ψυθήρισε ''έλα μωρό μου,άκου τη μουσική και δείξε μου''το στόμα της άνοιξε,τα μάτια έκλεισαν και η Νέλη χόρεψε με τη γλώσσα της.Άγγιζε τη δικιά του και του έδειχνε,του έδειχνε ακριβώς πως είχε νιώσει.Η παλάμη της στο πρόσωπό του,το ζωγράφιζε.Τα δάχτυλά της στα μαλλιά του,τα ένιωθε και η καρδιά της πέταγε μακρυά.Όταν τελικά αποφάσισαν να σταματήσουν ο Έρικ έβαλε ένα έντονο κομμάτι και είπε ικανοποιημένος ''Και τώρα μπορούμε να πάμε για φαγητό''.Η Νέλη τον κοίταξε απότομα προσπαθώντας να ανιχνεύσει το περίεργο,το παράξενο.Γιατί δε γινόταν όλο αυτό τόσο εύκολα να της είχε συμβεί, κάπου θα υπήρχε εκείνο το λάθος που συναντάς σ' έναν άγνωστο δρόμο.Κάπου θα υπήρχε!

Όταν έφτασαν στο εστιατόριο ο Κλάιν είχε ήδη φτάσει και τους έκανε τη παρατήρηση για εκείνη τη καθυστέρηση,με χιουμοριστική διάθεση.Οι τρείς τους έφαγαν και μίλησαν περισσότερο για το βιβλίο και την επιτυχία του.Εκείνη συμμετείχε μα το μυαλό πολλές φορές χανόταν,ταξίδευε σε εκείνο το φιλί.Ακόμα είχε τη γεύση του,την αίσθησή του και κάθε τόσο άγγιζε τα χείλη της.Ο Έρικ το είχε καταλάβει και κρυφογελούσε.Και ένω όλα κυλούσαν ομαλά,ευχάριστα, το όνομά της απο μια άγνωστη φωνή που τη καλούσε έκανε τα βλέμματα να καρφωθούν στον άντρα πίσω τους.Η Νέλη άνοιξε το στόμα διάπλατα και σηκώθηκε απο τη θέση της δειλά ''Πολ?!''είπε έκπληκτη.Εκείνος την άρπαξε στην αγκαλιά του σφιχτά ''Ρε μωρό μου,έτσι είπαμε?Εξαφανίστηκες κακό κορίτσι!'' της παραπονέθηκε ο Πολ και έπειτα στράφηκε σε αυτούς που τη συνόδευαν.Άπλωσε το χέρι του και συστήθηκε με τον γνωστό καθηλωτικό του τρόπο ''Είμαι ο μια ζωή ερωτευμένος με τη τη Νέλη,Πολ!''πέταξε και ενώ εκείνη ξεροκατάπιε είδε τον Έρικ να σφίγγει τη πετσέτα που κρατούσε στο χέρι του.Όλοι τον καλοδέχτηκαν,τυπικά.Κάθισε δίπλα της και ήταν τόσο ενθουσιασμένος που μιλούσε για εκείνη ασταμάτητα.Η Νέλη έτρεμε στην ιδέα οτι ίσως του ξέφευγαν πράγματα για τη σχέση που είχαν κάποτε.''Πολ βλέπω αυτό το ελάττωμα δε το έκοψες''του πέταξε κοιτάζωντάς τον με σηκωμένα φρύδια ''Ποιο απ'όλα μωρό μου?''τη ρώτησε ''Μιλάς Πολ,μιλάς πολύ''τον διαφώτισε και έριξε το σώμα της στη καρέκλα. ''Άστον Νέλη,μια χαρά τα λέει''είπε ο Κλάιν και την αποτελείωσε.Ο Έρικ μέχρι εκείνη τη στιγμή απλώς άκουγε μα είχε έρθει η ώρα να μιλήσει ''Για πες μας Πολ μιας και τα λες τόσο ωραία.Το μωρό σου που το γνώρισες?''τον ρώτησε στηρίζοντας τους αγκώνες του στο τραπέζι ''Έρικ''ψυθίρησε η Νέλη δίπλα του,αλλά δε της έδωσε καμιά απολύτως σημασία.Ένιωσε στριμωγμένη.Μα γιατί μιλούσαν όλοι τόσο πολύ?Γιατί?αναρωτήθηκε και ανέπνευσε βαθυά. Ο Πολ ήταν ανοιχτό βιβλίο,δε κρατούσε τίποτα μέσα του και πάντα μιλούσε για τη σχέση του με τη Νέλη.Έφτανε στο σημείο να λέει λεπτομέρειες που τον έκαναν να νιώθει περίφανος. Εκείνη τον ήξερε και στο τραπέζι έψαχνε να βρει τρόπο για να σταματήσει μια κουβέντα που την ενοχλούσε.Αυτή την ιστορία δεν ήθελε να τη μάθει κανείς και μάλιστα με τέτοιο τρόπο.Ήταν δικιά της,το παρελθόν που μόνη της θα επέλεγε πότε θα αποκάλυπτε.Το δικό της παρελθόν!