ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ

''Που υπογράφω?''την άκουσε να λέει και ένιωσε ανακούφιση.Ζήτησε αμέσως να του φέρουν το συμβόλαιο στο γραφείο του και σε πολύ λίγο η Νέλη το διάβαζε.Υπέγραψε και σχεδόν το πέταξε μπροστά του,δεν είχε μάθει να τα παρατάει και χωμένη εκεί μέσα θα έβαζε σκοπό να πάρει πίσω τον οίκο του πατέρα της.Δεν ήταν και τόσο άσχετη όσο εκείνος ο άντρας πίστευε και θα του το αποδείκνυε σύντομα,πολύ σύντομα.

Οι μέρες περνούσαν και η Νέλη πήγαινε κάθε μέρα στη δουλειά πάντα νωρίτερα,δε θα έδινε σε κανέναν το δικαίωμα να της κάνει παρατήρηση ή να τη κατηγορήσει σε εκείνον.Πάντα τυπική μα και ευδιάθετη μοίραζε τους φακέλους ανα τμήμα.Οι περισσότεροι τη συμπαθούσαν και άλλοι πάλι τη περίμεναν πως και πως να φτάσει στο γραφείο τους για να τη δουν και να της μιλήσουν.Συνίθηζε να τους λέει ανέκδοτα,να τους αλλάζει τη διάθεση και να τους κάνει εύκολα να της ανοίγονται.Σε ένα μήνα μέσα ήξερα τα μυστικά και τις ιστορίες των περισσοτέρων εκεί μέσα.Απλά και μόνο γιατί η Νέλη ήξερε να ακούει,απλά και μόνο γιατί έβλεπε πίσω απο τις ιστορίες.Τον Έρικ δε τον συναντούσε συχνά και όποτε αυτό συνέβαινε αντάλλασαν απλά μερικά βλέμματα,ένα καλημέρα και ένα καληνύχτα.

Μια μέρα, λίγο πριν σχολάσει, η γραμματέας του τη φώναξε στο γραφείο της ''απόψε το βράδυ ο οίκος κάνει μια εκδήλωση με πολλούς απο τους συγγραφείς μας και με άλλους που πολύ θα θέλαμε να συνεργαστούμε.Ο κύριος Έμερσον θεωρεί πως θα σου ήταν χρήσιμο να παρεβρεθείς.Να προσέξεις το ντύσιμό σου.Ορίστε και η πρόσκληση''της ανακοίνωσε με ύφος άκρως επαγγελματικό σα να ήταν αυτή ο Πρόεδρος,υποτιμητικά καθώς δεν έβρισκε απαραίτητο το κάλεσμα της.Η Νέλη άρπαξε άγαρμπα τη πρόσκληση και έφυγε.

Όταν έφτασε σπίτι της, επικοινώνησε με τον Φίλιπ για να του ζητήσει να τη συνοδεύσει.Δε θα πήγαινε μόνη της μέσα σε τόσους καθώς πρέπει και δήθεν κουλτουριάριδες τύπους.Εκείνος δέχτηκε με χαρά και γύρω στις 9 τη περίμενε έξω απο το σπίτι.Η Νέλη φόρεσε μια μακρυά μαύρη και ανάλαφρη φούστα,στενό μαύρο μπλουζάκι και γόβες με πολύ μικρό τακούνι.Τα μαλλιά έπεφταν στους ώμους με το πρόσωπό της άβαφο μα λαμπερό όπως πάντα.Ο Φίλιπ ντυμένος άψογα, με το γκρι κουστούμι του ήταν ένας άξιος συνοδός.Τον έπιασε αγκαζέ και ξεκίνησαν.

Η εκδήλωση γινόταν σε ένα εκθεσιακό κέντρο όπως ταίριαζε,επιβλητικό και κατάλληλο στο κύρος των εκδόσεων Έμερσον.Οι δυο φίλοι μπήκαν στην αίθουσα και όταν η Νέλη είδε το πλήθος ένιωσε πανικό.Έσφιζε απο κόσμο που δεν αναγνώριζε,που δεν της πήγαινε.Χαιρέτησε μερικούς συναδέρφους και σύστησε τον Φίλιπ.Σύντομα όμως οι δυό τους ήταν απλά δυό ξεχασμένα πλάσματα.Κανείς δε τους μιλούσε,κανείς δε τους κοιτούσε,αόρατοι,ασήμαντοι.Η Νέλη ασφυκτιούσε εκεί μέσα,πνιγόταν και γρήγορα χλώμιασε.Έπινε το ένα ποτήρι σαμπάνιας μετά το άλλο.Τα κατάβαζε σα να ήταν νερό και σε δυό μόλις ώρες είχε πιεί ήδη τέσσερα.Το τελευταίο της το άρπαξε ο Φίλιπ απο το χέρι ξαφνικά ''Γιατί το έκανες αυτό?'' τον ρώτησε θυμωμένα ''Πάψε να πίνεις και πάμε''της απάντησε ''Που?''ρώτησε εκείνη και αφού την άρπαξε απο το χέρι είπε ''Θα δεις''.Την οδήγησε, σπρώχνοντας όπως όπως το κόσμο και έφτασαν μπροστά στη κονσόλα του ντι τζέι.Ο Φίλιπ του ψυθίρησε και έπειτα αφού απομακρύνθηκε λιγάκι, την έβαλε μπροστά του.Η μουσική σταμάτησε για λίγο ''Κλείσε τα μάτια σου Νέλη''της ζήτησε και εκείνη το έκανε με ευκολία.Ο ήχος του κομματιού ξεκίνησε χαμηλά και σιγά,απαλά δυνάμωνε.''Χόρεψε Νέλη,χόρεψε μάτια μου''ο Φίλιπ ψυθήρισε και σε πολύ λίγο το κορμί της υπάκουσε.Λικνιζόταν με τα μάτια ακόμα κλειστά.Δε χρειαζόταν εικόνα,την έφτιαχνε μόνη της,μέσα της.Γρήγορα ο κόσμο γύρω τους άρχισε να απομακρύνεται και να τη παρατηρεί.Ο κύκλος όσο πήγαινε και μεγάλωνε με τον Φίλιπ να βρίσκεται απλά εκεί και τη Νέλη να χάνεται με το τραγούδι.Τον άγγιζε,έπαιρνε στροφές γύρω του, έπαιζε με το σώμα του και ο κόσμος όσο την έβλεπε τόσο μαγευόταν.Κάθε της κίνηση και μια νότα λες και ο δημιουργός αυτή έβλεπε και πάνω της έφτιαχνε τη μουσική, γιατί η Νέλη ήταν η μουσική.Άνοιξε τα μάτια και χόρευε βγάζοντας τα συναισθήματά της στις στροφές και τα λυκνίσματα,στα βήματα και στο πρόσωπο.Η πίεση έφευγε,το άγχος εξαφανιζόταν και ένιωσε να βρίσκεται στο κόσμο που λάτρευε.Οι άνθρωποι πια δεν έπαιρναν τα μάτια απο πάνω της και μπορούσες να τους δεις μαγεμένους,υπνωτισμένους απο εκείνο το κορίτσι που πριν απο λίγο ήταν μέτρια όμορφο,μέτρια ικανό,μέτρια αξιοπρόσεκτο.Τη ζήλεψαν βουβά απο μέσα τους,όλοι τη ζήλεψαν για λίγο.