ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

Ο ΟΊΚΟΣ...Ο ΌΡΟΣ

Ο άντρας τράβηξε τη Νέλη παραπέρα,μακρυά απο τα μάτια όλων.Τη κρατούσε γερά μπροστά του ''Εγώ αγόρασα τον οίκο σου''της είπε και ενώ το βλέμμα της ήταν πάνω του, δε μπορούσε να τον δει.Όλα αυτά που ένιωθε την έκαναν να έχει μπροστά της μόνο την εικόνα του πατέρα της.Άγγιξε το στήθος του άντρα κλαίγοντας με λυγμούς ''Σας παρακαλώ''άρχισε να λέει ''...στα πόδια σας πέφτω'' συνέχισε και τα γόνατα λύγισαν καθώς το εννοούσε.Εκείνος τη συγκράτησε όρθια.Θα γονάτιζε μπροστά του με την ελπίδα πως θα την λυπόταν.Στον οίκτο του στηριζόταν,στη καρδιά του ''Δώστε μου λίγους μήνες ακόμα,λι...λίγους μόνο μήνες και θα σας ξεπληρώσω,σας το ορκίζομαι'' κατάφερε να πει και ύστερα περίμενε.Η καρδιά χτυπούσε γρήγορα,τα χέρια πονούσαν και τα δάκρυα έτρεχαν.''Αφού δε μπόρεσες τόσο καιρό,λίγοι μήνες για μένα είναι χάσιμο χρόνου και χρημάτων.Οι επιχειρήσεις δεν είναι για να παίζουν τα κοριτσάκια σαν εσένα'' της απάντησε και αφού απότομα την άφησε,έφυγε.Δεν ήξερε τίποτα για εκείνη γιατί μιλούσε έτσι?γιατί τη περιφρόνησε σα να ήταν κάποιο κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο?αναρωτήθηκε.Το σώμα της άγγιξε το τοίχο και έφτασε μέχρι το πάτωμα.Τα λόγια του περνούσαν ξανά και ξανά απο το μυαλό της μα δεν είχε πια κουράγιο να αντιδράσει και έτσι τα χέρια του Φίλιπ τη σήκωσαν τρυφερά.Μαζί κατέλληξαν στο σπίτι της και σε όλη τη διαδρομή κανείς δε μίλησε,κανείς δεν έβγαλε λέξη.

Κούρνιασε σε μια γωνιά του καναπέ και έμεινε εκεί μέχρι την επόμενη μέρα.Σκεφτόταν τη ζωή απο δω και πέρα,σκεφτόταν πόσο αποτυχημένη ήταν,σκεφτόταν την υπόσχεση που δε μπόρεσε να κρατήσει και τέλος τα λόγια εκείνου του άντρα.

Ο Φίλιπ έμεινε μαζί της,στη πολυθρόνα ακριβώς απέναντι είχε αποκοιμηθεί.Όταν τον είδε, γλυκά χαμογέλασε,ήταν τυχερή που τον είχε μα για πρώτη φορά στη ζωή της θα προτιμούσε τη μοναξιά.Έσυρε το σώμα της μέχρι το μπάνιο και στηρίχτηκε στον παγωμένο νυπτήρα.Σήκωσε αργά το κεφάλι στο καθρέφτη και δεν την άντεχε εκείνη την εικόνα,δεν αναγνώριζε το πρόσωπο που έβλεπε και έτσι αφού πλύθηκε γρήγορα βγήκε ξανά στο σαλόνι.

Ο φίλος της είχε ετοιμάσει ήδη δυο κούπες με καφέ και της πρόσφερε τη μία ''Καλημέρα''είπε και εκείνη απλά κούνησε το κεφάλι.Η σιωπή έκανε την ατμόσφαιρα βαριά μα ταίριαζε στα συναισθήματά της,ταίριαζε στο αδιέξοδο που είχε βρεθεί.Και ξαφνικά το τηλέφωνο τη τάραξε,χτυπούσε και ενώ τη πρώτη φορά δε το σήκωσε εκείνο αμέσως χτύπησε ξανά.Βάδισε ως εκεί με το ζόρι ''Παρακαλώ''είπε ξεψυχισμένα.Στην άλλη γραμμή ήταν ο δικηγόρος της,της ζήτησε να πάει αμέσως απο το γραφείο του.''Είναι επείγον Νέλη.Αφορά τον οίκο''δήλωσε και το έκλεισε αμέσως.Εκείνη σκέφτηκε για λίγο και αμέσως σα τρελή έτρεξε να ετοιμαστεί.Όσο ντυνόταν μονολογούσε ''μπορεί να με λυπήθηκε,μπορεί να το μετάνοιωσε''έλεγε,ευχόταν,παρακαλούσε.

''Τι έγινε?''ρώτησε ο Φίλιπ

''Πρέπει να πάω στο δικηγόρο.Κάτι έγινε με τον οίκο''απάντησε εκείνη και αμέσως βρέθηκε στο πεζοδρόμιο να αναζητάει ταξί.Δε θυμάται για πότε έφτασε στο γραφείο του όταν ήδη καθόταν μπροστά και τον κοιτούσε γεμάτη αγωνία.

''Λοιπόν Νέλη, υπάρχει μια πρόταση για σένα''της είπε και εκείνη κουνούσε το πόδι της νευρικά ''Σας ακούω,μη σταματάτε'' του έκανε παρατήρηση.

''Ο κύριος Έρικ Έμερσον είναι ο αγοραστής του οίκου''της ανακοίνωσε και το πρόσωπό της άλλαξε.Τον ήξερε,το όνομα αυτό το γνώριζε.Οι εκδόσεις Έμερσον ήταν απο τις πιο ισχυρές, είχαν ιδρυθεί ακριβώς την ίδια εποχή με του πατέρα της και κατάφεραν να γίνουν νούμερο ένα στο χώρο.Ο πατέρας είχε αποσυρθεί όπως έγραφαν τα περιοδικά και τη θέση του πια είχε αναλάβει ο γιός του.Η Νέλη δε τον είχε δει ποτέ μα απο τις δημοσιεύσεις γνώριζε πως εκείνος ήταν μόλις 30 ετών και απ'ότι φαινόταν τα κατάφερνε μια χαρά σε αντίθεση με την ίδια.

''Πριν απο λίγο με ειδοποίησαν απο το νομικό τμήμα του οίκου του.Αποφάσισε να σου αφήσει το 10% της επιχείρησής σου'' τα μάτια της Νέλης έλαμψαν,την είχε λυπηθεί,αν και το ποσοστό ήταν μικρό δε έπαυε να φαντάζει σαν εισιτήριο για να ξανακερδίσει όσα ο πατέρας της είχε φτιάξει.Χαμογέλασε πλατυά και πανηγύρισε μέσα της βουβά ''Με έναν όρο...''συνέχισε ο δικηγόρος και την έκανε να παγώσει.Αμέσως σκέφτηκε πως για άλλη μια φορά η ζωή τη πέταγε στα δύσκολά και έσκυψε το κεφάλι αναστενάζοντας ''ακούω''είπε απογοητευμένη ''θα δουλεύεις για εκείνον μέχρι να καταφέρεις να πάρεις και το υπόλοιπο 90%''της δήλωσε και ενώ είχε λογική ο όρος, στα δικά της αφτιά ακούστηκε σκληρός,σαν εκβιασμός,σα κάποιος να την εγκλώβιζε εφ'όρου ζωής.Πετάχτηκε απο τη θέση της και δίχως να χαιρετήσει έτρεξε με προορισμό το γραφείο εκείνου του άντρα.Θα του μιλούσε ο κόσμος τούμπα να ερχόταν,θα του μιλούσε και μάλιστα αμέσως.Έτσι γρήγορα βρέθηκε έξω απο τη τεράστια γυάλινη πόρτα του κτηρίου των εκδόσεων Έμερσον.Πήρε μια βαθυά ανάσα ετοιμάζοντας τον εαυτό για όλα!